เสียงกาแฟหยดลงจากเครื่องชง ยังคงมีจังหวะที่คุ้นหู
กลิ่นของเมล็ดกาแฟคั่วใหม่ลอยตลบอบอวลไปทั่วทั้งร้าน ราวกับกำลังเตือนว่านี่คือเช้าของวันใหม่...ที่บางสิ่งกำลังเริ่มต้นอีกครั้ง
ธารนั่งเงียบอยู่ที่โต๊ะมุมเดิม ขณะที่วรรษกำลังยกจานขนมอบใหม่วางลงตรงหน้า
ขนมเค้กเลมอนเล็ก ๆ ที่แต่งด้วยเปลือกส้มหวานหอม วางข้างกาแฟลาเต้ร้อนที่มีฟองนมวาดเป็นรูปหัวใจ—หัวใจที่เคยแตกสลาย และตอนนี้เหมือนกำลังถูกร้อยใหม่ช้า ๆ
บรรยากาศในร้านยังคงเงียบสงบ มีเพียงเสียงนาฬิกาไม้บนผนังที่เดินอย่างมั่นคง
แสงแดดอ่อนลอดม่านลูกไม้สีครีมมาทาบบนโต๊ะไม้ วาดลวดลายอบอุ่นท่ามกลางความเงียบ
“ขอบคุณนะ” ธารพูดเบา ๆ ขณะละสายตาจากหน้าต่างมาที่ถ้วยกาแฟ
วรรษพยักหน้า ไม่ได้พูดอะไรในตอนแรก เขานั่งลงตรงข้าม คว้าถ้วยชาอู่หลงที่ต้มไว้เมื่อเช้า แล้วจิบอย่างเงียบ ๆ
ความเงียบระหว่างทั้งสองไม่ใช่ความอึดอัด หากแต่เป็นความนิ่งสงบที่ค่อย ๆ ซึมลงในจิตใจ เหมือนแสงแดดอุ่นส่องลงบนรอยแผลเย็นชา
เมื่อจังหวะหัวใจเริ่มสม่ำเสมอ วรรษก็พูดขึ้นช้า ๆ
“วันนั้น...ที่ฉันหายไป ฉันไม่ได้หนีคุณ...แต่ฉันหนีตัวเอง”
คำพูดนั้นลอยในอากาศ เหมือนมีเสียงสะท้อนกลับมาในความเงียบ
เสียงกาแฟหยุดหยด วรรษวางถ้วยชาลงเบา ๆ ก่อนจะสูดลมหายใจเข้าลึก
“พ่อของฉันป่วย หนักมาก จนฉันต้องกลับไปดูแลที่บ้านที่เชียงราย
แต่ที่แย่กว่านั้นคือ...ฉันไม่เคยบอกคุณเลย เพราะกลัว”
“กลัวว่าอะไร?” ธารถามเสียงเบา
“กลัวว่าถ้าคุณรู้ คุณจะเดินตามมาทั้งที่ตัวเองก็มีภาระมากพออยู่แล้ว กลัวว่าฉันจะกลายเป็นภาระให้คุณเพิ่มขึ้น
กลัวแม้แต่จะเห็นสายตาคุณ...ตอนที่ต้องจากกัน”
ธารนั่งนิ่งไม่พูดอะไร
เพียงแค่มองคนตรงหน้าที่กำลังเปิดใจด้วยดวงตาที่อ่อนลงทุกวินาที
วรรษยังพูดต่อ
“แล้วหลังจากนั้น...ฉันก็มัวแต่จัดการทุกอย่าง ดูแลพ่อ ต่อสู้กับความรู้สึกผิด และ...เมื่อทุกอย่างจบลง ฉันก็ไม่รู้จะเริ่มต้นใหม่ยังไงอีกแล้ว”
“คุณไม่คิดจะส่งจดหมาย หรือแม้แต่ข้อความเลยเหรอ?” ธารถามด้วยน้ำเสียงเจือความผิดหวัง
“ฉันเขียนนะ...เขียนทุกคืน แต่ไม่เคยส่ง” วรรษยิ้มเศร้า
“ทุกฉบับเต็มไปด้วยความรู้สึก กลัว ผิด และคิดถึง แต่มันก็ไม่มีวันพอที่จะลบความเงียบที่ฉันสร้างขึ้น”
ธารเม้มริมฝีปากแน่น
แม้จะผ่านมาหลายปี แต่ความรู้สึกบางอย่างก็ยังเหมือนเดิม
เหมือนวันที่เขารอข้อความ รอสายโทรศัพท์ รอวรรษกลับมา
แต่สิ่งที่ได้กลับมีแค่...ความว่างเปล่า
“ผมใช้เวลานานมากกว่าจะยอมรับว่าคุณหายไปจริง ๆ”
ธารพูดโดยไม่สบตา “ผมโทษตัวเองทุกวันว่าผมทำอะไรผิดไป
หรือแค่ผมไม่มีค่าพอให้คุณลำบากใจจะบอกลา”
วรรษเม้มริมฝีปากแน่น มองอีกฝ่ายด้วยดวงตาที่เต็มไปด้วยความรู้สึก
“คุณไม่เคยไม่มีค่าเลยธาร...คุณเป็นทั้งหมดของช่วงเวลานั้น และบางที...อาจยังคงเป็นอยู่”
คำพูดนั้นไม่ได้หวือหวา
แต่มันเหมือนน้ำอุ่นที่ไหลช้า ๆ สู่ใจที่ยังเย็นเฉียบ
ธารเงยหน้ามองเขาช้า ๆ
“แล้วตอนนี้ล่ะ...” เขาถาม
“คุณยังจะเดินหนีอีกไหม ถ้าความรู้สึกของเรากลับมาเหมือนเดิม”
วรรษส่ายหน้า
“ฉันเหนื่อยพอแล้วกับการวิ่งหนี ฉันแค่อยาก...อยู่นิ่ง ๆ ข้างคนที่ฉันเคยรัก และยังรักอยู่”
ความเงียบกลับมาอีกครั้ง แต่ครั้งนี้อบอุ่นและหนักแน่น
มันเต็มไปด้วยคำที่ไม่ต้องเอ่ย และความรู้สึกที่ไม่ต้องอธิบาย
“งั้นก็เริ่มอธิบาย...ตั้งแต่วันนี้ก็ยังไม่สาย” ธารตอบ
และนั่นเป็นคำอนุญาตที่อบอุ่นที่สุดที่วรรษเคยได้รับในชีวิต
***ดาวน์โหลด NovelToon เพื่อเพลิดเพลินไปกับประสบการณ์การอ่านที่ดียิ่งขึ้น!***
อัพเดทถึงตอนที่ 24
กกาวน์โหลดทันที
ชอบผลงานนี้ไหม? ดาวน์โหลดแอพ บันทึกการอ่านของคุณจะไม่สูญหาย
Comments