เสียงฝนหยุดลงในตอนสายของวันนั้น ทิ้งไว้เพียงกลิ่นเปียกชื้นของดิน และหยาดน้ำที่ยังเกาะตามใบไม้
วรรษกลับเข้ามาในร้านหลังจากจัดดอกไม้ใส่แจกันเล็ก ๆ วางไว้ที่โต๊ะประจำ — กุหลาบสีครีมและลาเวนเดอร์ที่ธารเลือกไว้กำลังส่งกลิ่นหอมจาง ๆ ท่ามกลางแสงแดดอ่อนที่สาดผ่านหน้าต่าง
เขามองมันด้วยแววตาที่ทั้งอบอุ่นและหวั่นไหว
เพราะเขาไม่แน่ใจว่าความรู้สึกของธารในตอนนี้คืออะไร
ให้อภัยแล้วหรือแค่ยังไม่อยากตัดความทรงจำ
“กลิ่นมัน...สงบมาก” เสียงจากข้างหลังดังขึ้น ทำให้วรรษสะดุ้งเล็กน้อย
ธารเดินเข้ามาเงียบ ๆ เหมือนทุกครั้งที่เขาทำ
เหมือนเขาเป็นส่วนหนึ่งของที่นี่มาเสมอ
เหมือน...เขาไม่เคยจากไป
“ฉันคิดว่าคุณไปทำงานแล้ว” วรรษว่า ขณะยื่นแก้วกาแฟให้
“คุณไม่ได้ทำงานหรือไง”
“ลางานหนึ่งวัน” ธารตอบเรียบ ๆ แล้วหยิบแก้วมาถือไว้
“อยากอยู่ในที่ที่สงบ...ที่ที่เคยทำให้รู้สึกปลอดภัย”
คำตอบนั้นทำให้วรรษเงียบไปครู่หนึ่ง ก่อนจะยิ้มบาง ๆ
“ร้านเรากลายเป็นสถานบำบัดใจแล้วสินะ”
ธารไม่ได้ยิ้มตอบ แต่เขานั่งลง และมองออกไปนอกหน้าต่างอย่างเงียบงัน
วรรษยกถ้วยชาร้อนมาเสิร์ฟให้ตัวเอง แล้วนั่งฝั่งตรงข้าม โดยไม่ได้เอ่ยอะไรอีก
และทั้งสอง...นั่งเงียบกันแบบนั้นอยู่หลายนาที
ไม่มีใครรู้ว่าความเงียบระหว่างพวกเขาคือความอึดอัด หรือความคุ้นเคย
แต่ทั้งคู่ต่างไม่พยายามเติมช่องว่างนั้นด้วยคำพูด
บางครั้ง...คนเราก็แค่อยากมีใครสักคนอยู่ข้าง ๆ โดยไม่ต้องพูดอะไรเลย
ธารเอียงหน้าเล็กน้อย สายตามองภาพด้านนอกที่เริ่มสว่างขึ้น
“จำได้ไหมว่าตรงนั้นเคยมีต้นเฟื่องฟ้า”
วรรษหันตามอง
“ที่เราปลูกด้วยกันใช่ไหม?”
“ใช่...” ธารพยักหน้าเบา ๆ
“มันตายไปตอนปีที่คุณหายไป”
คำพูดนั้นไม่ได้กล่าวโทษ แต่มันก็เหมือนกระจกสะท้อนบางสิ่ง
วรรษนิ่งงัน
“ฉันไม่ได้ตั้งใจจะหายไป...”
“แต่คุณก็หายไปอยู่ดี” ธารพูดทับขึ้นมา ก่อนจะลดเสียงลง
“ผมไม่รู้ว่ามันเป็นเพราะอะไร ไม่รู้ว่าเพราะผมหรือเพราะอะไรในใจคุณ
แต่คุณไม่ได้อธิบาย...สักคำเดียว”
น้ำเสียงนั้นไม่ได้เย็นชา แต่เต็มไปด้วยความเหนื่อยล้า
วรรษมองใบหน้าของคนตรงข้าม
สายตาคู่นั้นไม่เหมือนเมื่อก่อน—มันผ่านฤดูฝนมามากเกินไป จนขอบตาเริ่มหนาและเงียบขรึม
“ผมขอโทษ” เขาเอ่ยอีกครั้ง
“เพราะตอนนั้น...ผมไม่มั่นใจในตัวเองเลยสักนิด”
ธารเหลือบมอง
“แล้วตอนนี้ล่ะ?”
วรรษเงียบ ก่อนจะยิ้มเศร้า
“ตอนนี้ผมแค่มั่นใจว่า...การไม่อธิบายอะไรเลย มันเจ็บกว่าทุกอย่างที่เรากลัว”
บรรยากาศกลับมาเงียบอีกครั้ง แต่คราวนี้ ธารไม่ได้หลบตาอีก
เขามองตรงมายังวรรษ—มองลึกลงไปในดวงตาที่เคยเป็นโลกของเขา
และพูดเพียงคำเดียวว่า...
“งั้นก็ลองเริ่มอธิบาย...ตั้งแต่วันนี้ก็ยังไม่สาย”
***ดาวน์โหลด NovelToon เพื่อเพลิดเพลินไปกับประสบการณ์การอ่านที่ดียิ่งขึ้น!***
อัพเดทถึงตอนที่ 24
กกาวน์โหลดทันที
ชอบผลงานนี้ไหม? ดาวน์โหลดแอพ บันทึกการอ่านของคุณจะไม่สูญหาย
Comments