แม้ฝนจะยังคงตกต่อเนื่องตลอดทั้งคืน แต่เช้าวันใหม่กลับเปิดม่านออกด้วยแสงแดดอ่อน ๆ ที่ลอดผ่านกลีบเมฆเทาหม่น อากาศยังชื้นอยู่เล็กน้อย ทว่าอบอุ่นอย่างน่าประหลาด
วรรษเดินออกจากร้านมาหลังจากเปิดร้านและเตรียมของเสร็จเรียบร้อย เขาถือแก้วกาแฟร้อนในมือหนึ่ง ส่วนอีกมือถือตะกร้าหวายใบเล็กที่เขามักใช้เวลาเก็บดอกไม้ที่ปลูกไว้หลังร้าน
แปลงดอกไม้ที่เขาปลูกไว้มีเพียงไม่กี่ชนิด—ลาเวนเดอร์ ดอกไม้ฝรั่ง และกุหลาบสีครีม
ทุกดอกเปียกชื้นจากฝนเมื่อคืน แต่ก็ยังคงบานสะพรั่งอย่างอ่อนโยน
เขานั่งลงบนเก้าอี้ไม้เล็ก ๆ ที่อยู่ตรงมุมสวน สูดกลิ่นหอมของดินเปียกฝนและกลีบดอกไม้ที่เริ่มแห้งแดด แล้วหลับตาลงช้า ๆ
ความเงียบของยามเช้าเช่นนี้ทำให้เสียงในหัวใจดังชัดขึ้นกว่าที่ควรจะเป็น
เขานึกถึงธาร—นึกถึงเสียงฝีเท้าเงียบ ๆ ขณะที่อีกฝ่ายเดินเข้าร้านทุกเช้า
นึกถึงแก้วกาแฟที่ถูกวางลงบนโต๊ะด้วยมือเรียวยาวที่เขาเคยกุมไว้แน่นเมื่อตอนวัยเยาว์
…และนึกถึงประโยคเมื่อวาน
> “มีบางเช้าที่ฉันลืมตาตื่น แล้วนึกว่าคุณยังอยู่ตรงนี้...แต่พอรู้สึกตัว ก็แค่ได้ยินเสียงฝนตก แล้วความรู้สึกนั้นก็หายไป”
หัวใจเขากระตุกเล็กน้อย แม้มันจะเป็นคำพูดธรรมดา
แต่มันคือคำสารภาพจากคนที่เขาเคยทำให้เจ็บ
“เขายังรู้สึก”
เสียงฝีเท้าเบา ๆ ดังขึ้นจากด้านหลัง เรียกให้วรรษหันกลับไปมอง และก็พบว่าคนที่ไม่ควรมาอยู่ตรงนี้ในเวลาเช้าแบบนี้...กลับมายืนอยู่จริง ๆ
“คุณมาเช้ากว่าทุกที” วรรษพูดขณะยกแก้วกาแฟขึ้นจิบ
ธารยืนอยู่ในเสื้อยืดสีเข้มเรียบ ๆ กับกางเกงขายาว รองเท้าหนังเปียกฝนเล็กน้อยจากพื้นยังเปียก
“ฉันยังไม่ได้ไปทำงาน” เขาตอบเสียงเรียบ ก่อนจะมองไปยังแปลงดอกไม้เบื้องหน้า
“กลิ่นที่นี่...ยังเหมือนเดิม”
วรรษยิ้มน้อย ๆ
“คุณจำมันได้เหรอ?”
ธารไม่ตอบ เขาเดินเข้ามาช้า ๆ แล้วนั่งลงบนเก้าอี้ไม้ตัวถัดไป
สายตาของเขามองตรงไปยังดอกลาเวนเดอร์ที่เอนตามแรงลมเบา ๆ
“เมื่อก่อน คุณเคยบอกว่าถ้าผมโกรธ หรือเศร้า หรือเหนื่อย...ให้มานั่งตรงนี้ แล้วกลิ่นดอกไม้จะช่วยเยียวยาใจ”
วรรษหันมามองใบหน้าอีกฝ่ายช้า ๆ
แสงแดดยามเช้าสะท้อนเข้าที่ดวงตาของธาร ทำให้เห็นแววบางอย่าง—เศร้า แต่ยังไม่ตายไป
“ตอนนั้น...ฉันเชื่อมั่นในสิ่งนั้นจริง ๆ” วรรษพูดเบา ๆ
“เพราะฉันเองก็ใช้มันปลอบใจตัวเองทุกครั้ง...ที่รู้ว่าคุณเหนื่อยจากเรื่องที่บ้าน”
ธารไม่พูดอะไรทันที เขาเพียงแค่ยกมือขึ้นดึงกลีบลาเวนเดอร์ที่หลุดลอยลงมา แล้วหมุนมันช้า ๆ อยู่ในมือ
“แล้วตอนที่คุณหายไป...คุณได้ปลอบใจตัวเองด้วยวิธีเดียวกันไหม?”
ประโยคนั้นเหมือนคมมีดที่ค่อย ๆ บาดลงกลางใจวรรษ เขานิ่งงัน
“บางคืน ฉันเอากลิ่นลาเวนเดอร์แห้งที่เคยใส่ซองไว้ใต้หมอนขึ้นมาสูด
แต่มันไม่เคยมีกลิ่นอีกเลย...หลังจากคุณจากไป”
วรรษหลุบตามองพื้น สายลมเย็นพัดผ่านใบหน้าช้า ๆ
“ฉันขอโทษ...”
ธารยังคงไม่สบตาเขา
“มันไม่ได้แก้ไขอะไรได้หรอก...แต่บางที การกลับมา อาจจะเป็นการเริ่มใหม่”
คำพูดของเขาไม่ใช่การให้อภัย แต่เป็นประตูเล็ก ๆ ที่เปิดให้วรรษได้ก้าวเข้าไปอีกครั้ง
วรรษยิ้มบาง ๆ ขณะยื่นตะกร้าดอกไม้ไปตรงหน้า
“ช่วยเลือกดอกไม้ที่คุณชอบสักสองสามดอกได้ไหม? ฉันจะจัดใส่แจกันไว้ตรงโต๊ะของคุณ”
ธารมองหน้าวรรษนิ่ง ๆ ก่อนจะหยิบดอกลาเวนเดอร์สองดอก และกุหลาบสีครีมอีกหนึ่งดอกอย่างเงียบงัน
“นี่คือดอกไม้ที่คุณเคยบอกว่ามัน...มีกลิ่นเหมือนบ้าน”
ธารเอ่ยเบา ๆ พลางยื่นดอกไม้ให้วรรษกลับ
“หวังว่าร้านนี้...จะทำให้รู้สึกแบบนั้นอีกครั้ง”
และในเช้าวันนั้น ที่มีทั้งกลิ่นดิน กลิ่นดอกไม้ และแสงแดดอุ่น ๆ หลังฝน
สองคนที่เคยห่างไกล กลับนั่งอยู่ข้างกันอีกครั้ง...โดยที่ไม่ต้องพูดอะไรเลยมากนัก
เพราะบางครั้ง การฟังเสียงหัวใจของกันและกัน ก็ดังชัดในความเงียบที่สุด
***ดาวน์โหลด NovelToon เพื่อเพลิดเพลินไปกับประสบการณ์การอ่านที่ดียิ่งขึ้น!***
อัพเดทถึงตอนที่ 24
กกาวน์โหลดทันที
ชอบผลงานนี้ไหม? ดาวน์โหลดแอพ บันทึกการอ่านของคุณจะไม่สูญหาย
Comments
🦩NEYRA 🐚
ตื่นเต้น 😃
2025-04-13
2