เช้าวันถัดมา ฝนยังไม่หยุดตก
สายลมเย็นเอื่อย ๆ พัดผ่านหน้าต่างร้าน “สายฝนเบาเบา” อย่างเกียจคร้าน วรรษเปิดร้านด้วยความเงียบงันเช่นเคย เขาใช้เวลาตั้งแต่เจ็ดโมงเช้าเช็ดเคาน์เตอร์ เตรียมเบเกอรี่ และชงกาแฟให้ตัวเองหนึ่งแก้ว
เขานั่งจิบมันที่มุมหน้าต่าง—โต๊ะเดียวกับเมื่อวาน โต๊ะที่ธารเคยนั่ง และยังคงนั่งเมื่อวานนี้
วรรษเฝ้ามองหยาดฝนไหลผ่านกระจกโดยไม่มีคำพูดใด ๆ กลิ่นของกาแฟที่เขาชงในวันนี้ ยังคงเป็นกลิ่นเดิมที่เขาเคยชงให้คน ๆ หนึ่งเมื่อหลายปีก่อน
แต่เขารู้ดี…ว่าความรู้สึกนั้นไม่เหมือนเดิมอีกแล้ว
และในขณะที่เขากำลังจะลุกขึ้น…
เสียงกระดิ่งหน้าร้านก็ดังขึ้น—เสียงที่เหมือนเดจาวู
วรรษไม่ต้องเงยหน้าดู เขารู้ว่าใคร
ธารยืนอยู่หน้าประตูในชุดทำงานเรียบง่าย เสื้อเชิ้ตสีขาวสะอาด ร่มพับเก็บในมือ และหยาดฝนเกาะบนผมสีดำสนิทของเขา
“กาแฟดำ ไม่ใส่น้ำตาล”
วรรษอดไม่ได้ที่จะยิ้มน้อย ๆ
“ฉันยังชงแบบเดิมได้นะ” เขาพูดขณะเดินกลับไปที่เครื่องชง
“แต่ไม่แน่ใจว่าจะยังอร่อยเหมือนเดิมรึเปล่า”
ธารไม่ตอบ เขาเดินมานั่งที่เดิม เหมือนเมื่อวานไม่มีอะไรเกิดขึ้น
วรรษมองแผ่นหลังของอีกฝ่ายจากหลังเคาน์เตอร์ ใจหนึ่งก็สงสัยว่าทำไมธารถึงกลับมาที่ร้านนี้อีก ทั้งที่เมื่อวานแทบไม่ได้พูดอะไรกันเลย
หรือบางที...ความเงียบของที่นี่ อาจเป็นคำตอบ
"คุณกลับมาอยู่ที่นี่นานแค่ไหนแล้ว?" ธารถามขึ้นในขณะที่วรรษวางแก้วกาแฟลง
เสียงของเขาเย็น แต่ก็ไม่ได้ห่างเหินเหมือนเมื่อวาน
“แค่สองวัน” วรรษตอบเบา ๆ
“แต่ฉันคิดถึงที่นี่มานานแล้ว”
“แล้วจะอยู่...นานแค่ไหน?”
คำถามนั้นแฝงความรู้สึกมากเกินไป และวรรษเองก็สัมผัสได้
แต่เขาเลือกจะตอบแบบตรงไปตรงมา
“เท่าที่ใจยังไหว”
ธารเงียบไปชั่วครู่ เขาหยิบแก้วกาแฟขึ้นจิบเล็กน้อย แล้วหลุบตามองไอน้ำที่ลอยขึ้นจากถ้วย
“กลิ่นมันยังเหมือนเดิม” เขาพูดเบา ๆ
“แต่ฉันไม่แน่ใจว่ามันคือกลิ่นกาแฟ...หรือกลิ่นของความทรงจำ”
วรรษนิ่งงันไปเล็กน้อยกับประโยคนั้น เขารู้ว่าในถ้อยคำของธารมีบางสิ่งที่เขาเองก็ยังไม่กล้าทบทวน
“คุณเคยคิดถึงฉันบ้างไหม?” วรรษถามเสียงเบา เหมือนถามกับตัวเอง
ธารไม่หันมา แต่เขาตอบ
“มีบางเช้าที่ฉันลืมตาตื่น แล้วนึกว่าคุณยังอยู่ตรงนี้...แต่พอรู้สึกตัว ก็แค่ได้ยินเสียงฝนตก แล้วความรู้สึกนั้นก็หายไป”
ความเงียบตกลงมาระหว่างคนสองคนอีกครั้ง
แต่คราวนี้...มันไม่ใช่ความอึดอัด มันคือความนิ่งที่อบอุ่นปนเศร้า ราวกับพวกเขากำลังฟังเสียงฝนด้วยหัวใจเดียวกัน
เวลาผ่านไปหลายนาที ธารลุกขึ้น วางเงินบนโต๊ะโดยไม่พูดอะไรเพิ่มเติม แล้วหมุนตัวเดินไปที่ประตู
ก่อนเขาจะเปิดประตูออก
วรรษเอ่ยขึ้นเบา ๆ
“พรุ่งนี้ฝนอาจยังตกอยู่...แต่ร้านจะยังเปิดเหมือนเดิม”
ธารชะงักฝีเท้าเล็กน้อย แต่เขาไม่หันกลับมา
“ถ้าอย่างนั้น...ฉันอาจจะแวะมาใหม่”
และประตูไม้ก็บานเล็ก ๆ ก็ปิดลงอย่างช้า ๆ เหลือไว้เพียงเสียงฝนที่ยังไหลริน
และหัวใจของวรรษที่สั่นไหวไม่ต่างจากวันวาน
***ดาวน์โหลด NovelToon เพื่อเพลิดเพลินไปกับประสบการณ์การอ่านที่ดียิ่งขึ้น!***
อัพเดทถึงตอนที่ 24
กกาวน์โหลดทันที
ชอบผลงานนี้ไหม? ดาวน์โหลดแอพ บันทึกการอ่านของคุณจะไม่สูญหาย
Comments
Bea Rdz
ใจจริงเอาที มันส์มากๆ 555
2025-04-13
2