ตอนที่ 1 — กลับมาในวันที่ฝนยังตก

เสียงกระดิ่งหน้าร้านดังเบา ๆ เมื่อลมฝนพัดผ่านบานประตูไม้เก่า กลิ่นหอมของกาแฟคั่วสดลอยคลุ้งไปทั่วร้านอย่างเป็นธรรมชาติ ราวกับมันรู้หน้าที่ของตัวเองดี วรรษเงยหน้าจากเครื่องบดเมล็ดกาแฟพลางยิ้มจาง ๆ ให้กับความเงียบงันในร้านเล็ก ๆ แห่งนี้

ร้าน "สายฝนเบาเบา" ตั้งอยู่ริมถนนสายเล็กในเมืองเล็ก ๆ ที่ใครหลายคนอาจไม่เคยแวะเวียนมา เว้นเสียแต่จะบังเอิญ หรือไม่ก็...ตั้งใจกลับมาเหมือนเขา

กระจกหน้าร้านมีหยาดฝนเกาะพราวเป็นจุดเล็ก ๆ แสงแดดอ่อนในยามสายหลบซ่อนอยู่เบื้องหลังเมฆเทา วรรษเอื้อมมือไปหยิบผ้าเช็ดแก้ว แล้วเดินเช็ดโต๊ะหน้าต่างที่วางอยู่ตรงมุมเดิม—มุมที่เคยมีใครบางคนนั่งอยู่เสมอ

"ฝนตกตั้งแต่เช้าเลยนะ" เขาพึมพำกับตัวเอง เสียงเขานุ่มและแหบเล็กน้อยจากการไม่ได้พูดกับใครมาสักพัก

แม้จะเปิดร้านมาได้เพียงสองวัน แต่ทุกอย่างในร้านกลับดูเหมือนเปิดมานานแล้ว โต๊ะไม้เล็ก ๆ สีซีดจากกาลเวลา เคาน์เตอร์ที่เขาขัดจนเงาแวว ผนังที่แขวนภาพวาดเส้นของสายฝนและสายน้ำ เสมือนบอกเล่าเรื่องราวของใครบางคนที่เคยอยู่ตรงนี้...และจากไป

เขาไม่ได้ตั้งชื่อร้านว่า "สายฝนเบาเบา" เพราะมันสวยงามหรือโรแมนติกอะไร เขาตั้งชื่อเพราะมันคือ “สิ่งเดียว” ที่ทำให้เขานึกถึงบ้าน และ—ใครอีกคน

วรรษเดินกลับหลังเคาน์เตอร์ กดน้ำร้อนลงในเครื่องชงกาแฟ ปล่อยให้กลิ่นหอมรินไหลออกมาเหมือนความทรงจำที่ไหลกลับมาทีละนิด

หกปีก่อน...เขาเคยนั่งอยู่ที่ร้านนี้—ไม่ใช่ในฐานะเจ้าของ แต่ในฐานะ “เด็กหนุ่มคนหนึ่ง” ที่ใช้มันเป็นที่หลบฝนจากทุกอย่างในชีวิต

รวมถึง...จาก “ธาร”

ชื่อของเขาโผล่ขึ้นมาในหัวอีกครั้งเหมือนฝนที่เริ่มตกแรงขึ้น ไม่มีคำบอกลา ไม่มีข้อความ ไม่มีเหตุผล วรรษหายไปจากชีวิตของธารในวันฝนตกวันนั้น พร้อมกับหัวใจที่เหมือนถูกลืมทิ้งไว้ที่เดิม

เขารู้...ว่ามันผิด แต่เขากลับมาแล้ว

เสียงกระดิ่งหน้าร้านดังอีกครั้ง ทำให้เขาหลุดจากห้วงความคิด วรรษเงยหน้าขึ้นช้า ๆ และเห็นผู้ชายคนหนึ่งยืนอยู่กลางประตู ร่มในมือยังมีหยาดฝนเกาะพราว และดวงตาของเขานั้น—เย็นชาและลึกเกินกว่าจะอ่านออกง่าย ๆ

"กาแฟดำ ไม่ใส่น้ำตาล" เสียงทุ้มเรียบเอ่ยออกมา เหมือนสั่งกาแฟธรรมดา แต่สำหรับวรรษ มันคือ “รหัสลับ” ที่ทำให้หัวใจเขาเต้นช้าลงอย่างไม่แน่ใจ

ธาร...คือคนเดียวในโลกนี้ที่สั่งกาแฟดำไม่ใส่น้ำตาลด้วยน้ำเสียงแบบนั้น

วรรษมองอีกฝ่ายตรง ๆ ในขณะที่มือเริ่มลงมือทำตามสัญชาตญาณ

ไม่มีคำทัก ไม่มีคำถาม ไม่มีแม้แต่ความตกใจจากอีกฝ่าย เหมือนธารรู้มาตลอด...ว่าเขาจะกลับมา

หรือไม่ก็...ไม่เคยลืมเขาเลย

"คุณเคยมาแล้วหรือเปล่า?" วรรษถามขึ้นในจังหวะที่เขาเสิร์ฟกาแฟ ธารมองหน้าเขานิ่ง ๆ ก่อนจะเบือนสายตาออกไปนอกหน้าต่าง

"ฉันจำที่นี่ได้ แต่จำคุณไม่ได้" คำพูดเรียบง่ายแต่เหมือนมีหนามเล็ก ๆ แทงลงกลางอก

วรรษยิ้มบาง ๆ ไม่ได้โกรธ ไม่ได้ตกใจ เพราะเขาคิดเอาไว้อยู่แล้วว่า การกลับมาเจอธารอีกครั้ง...มันไม่เคยง่าย

"วันนี้ฝนตกเหมือนวันนั้นเลย" เขาวางถ้วยกาแฟลงช้า ๆ ธารไม่ตอบ แค่ก้มมองกาแฟในมือ เหมือนกำลังต่อสู้กับความรู้สึกบางอย่างในใจ

วรรษไม่ได้คาดหวังให้อีกฝ่ายให้อภัยทันที ไม่ได้หวังให้เขาจำได้ทุกอย่างในวันเดียว

เขาแค่...หวังว่าในร้านกาแฟเล็ก ๆ แห่งนี้ ในวันที่ฝนตกแบบนี้ หัวใจที่เคยเงียบเหงาของทั้งสองจะได้เริ่มฟังเสียงกันและกันอีกครั้ง

เสียงฝนข้างนอกยังคงตกไม่หยุด บนโต๊ะไม้ริมหน้าต่าง ชายหนุ่มสองคนต่างนั่งเงียบ ปล่อยให้ไอน้ำจากกาแฟอุ่น ๆ ลอยขึ้นประสานกับกลิ่นของอดีตที่ยังไม่จางหายไปไหน

และเมื่อสายฝนเริ่มเบาลง

เสียงนาฬิกาในร้านก็ดังขึ้นในความเงียบ เหมือนจะบอกว่า...เรื่องราวครั้งใหม่ กำลังจะเริ่มต้น

***ดาวน์โหลด NovelToon เพื่อเพลิดเพลินไปกับประสบการณ์การอ่านที่ดียิ่งขึ้น!***