ตอนที่ 4 - คุณแม่กับเควสต์แรกของลูกชาย (ที่ไม่น่าจะรอด)

"อะไรนะ!? ต้องไปป่าต้องสาป!?"

พริมตะโกนลั่นห้องด้วยเสียงที่สูงกว่าความเป็นมนุษย์ปกติ เธอเกือบจะกระชากผ้าม่านมาคลุมตัวเองแล้วกลิ้งลงใต้เตียงหนีไปถ้าไม่ติดว่าเตียงมันหนักและไม่มีพื้นที่พอให้มนุษย์เข้าไป

เลย์ลินยืนอยู่กลางห้องด้วยสีหน้าแสนจริงจัง...ซึ่งพริมแอบคิดในใจว่า หน้าจริงจังของเด็กอายุสิบขวบนี่มันโคตรจะไม่น่าไว้ใจเลย

“ครับ เควสต์แรกของผมจากระบบคือให้ไปเอา ‘ผลึกแห่งหัวใจ’ ที่อยู่ในป่าต้องสาป เพื่อปลดล็อกพลังเวทย์ขั้นแรกครับ” เลย์ลินว่าพลางยื่นกระดาษเควสต์ให้แม่ที่กำลังสติหลุด

บนกระดาษเขียนด้วยลายมือเหมือนเด็ก ป.2 ที่เพิ่งเลิกกัดดินสอว่า:

> เควสต์หลัก (จำเป็นต้องทำ):

ภารกิจของเลย์ลินผู้เป็นหน้า 327 แห่งจักรวาลวาย

ออกเดินทางไปยัง “ป่าต้องสาปไร้การคืนชีพ”

หาผลึกแห่งหัวใจที่ถูกซ่อนอยู่ในศาลเจ้าเก่า

หลีกเลี่ยงสิ่งมีชีวิตประเภท "มารวาย", "ฝูงคอมเมนต์เถื่อน" และ "แมวเทพบุตร"

รางวัล: พลังเวทย์แห่งฟูจิวายระดับ 1

ผู้ร่วมทาง: คุณแม่ (จำใจ)

พริมแทบอยากเผากระดาษทิ้งตรงนั้น

“นายนี่มัน...ลูกแบบไหนกันวะ! นี่มันไม่ใช่แค่เควสต์ RPG นะ มันมี ‘แมวเทพบุตร’!? แมวน่ารักเหรอ?”

เลย์ลินส่ายหัวเบา ๆ แบบมีแสงสปอตไลต์ส่องลงมาแบบตัวประกอบแอนิเมะดราม่า

“ไม่ใช่ครับ... มันคือแมวสูง 3 เมตร ที่ใส่เสื้อคลุมแล้วพูดเป็นกลอน ใครฟังจบกลอนไม่ได้ จะถูกแช่งให้กลายเป็นเคะไปตลอดชีวิต”

พริมอ้าปากค้าง เธอเริ่มรู้สึกว่าโลกใบนี้ไม่น่าใช่แค่โลกนิยายวาย แต่น่าจะเป็นโลกนิยายวายที่โดนแฮ็กโดยนักเขียนที่เมากาแฟ 72 ชั่วโมงติดกันแล้วไม่ได้หลับ

“ไม่เอ๊าาาาาาาา ชั้นไม่อยากเป็นเคะ!! แค่ไม่รู้ว่าผัวฉันอยู่ไหนก็เศร้าแล้ว นี่จะโดนแช่งด้วย!?”

“งั้นคุณแม่ต้องช่วยผมแล้วครับ” เด็กชายพูดด้วยน้ำเสียงจริงใจเกินวัย

"อืม... แล้วถ้าแม่ไม่ช่วยล่ะ?" พริมลองต่อรอง

“ก็...เนื้อเรื่องจะรีเซ็ตครับ แล้วแม่อาจจะหลุดไปอยู่ในเรื่องใหม่ที่โหดกว่าเดิม”

“เช่น?”

“เช่นเรื่องที่แม่เกิดใหม่เป็นพระรองสุดเศร้าที่ไม่มีวันสมหวัง หรือไม่ก็...เป็นหมอนข้างของพระเอก”

พริมกลืนน้ำลายเสียงดัง

สามชั่วโมงต่อมา

พริมในชุดคลุมผ้าขนหนูสีม่วงอ่อน (ซึ่งดูไม่เหมาะกับการไปป่าต้องสาปอย่างแรง) เดินฝ่าหญ้ารกกับลูกชายผู้ดูราวกับนักผจญภัยมือใหม่ในเกมมือถือ

“ทำไมป่ามันเงียบจัง” พริมกระซิบ

“เพราะนี่คือ ‘เขตเงียบงันแห่งคอมเมนต์เน่า’ ครับ เสียงดังเกิน 60 เดซิเบลจะปลุกพวกมันให้มาตอบกลับในทันที”

“...คอมเมนต์เน่า?”

เลย์ลินพยักหน้าแล้วชี้ไปยังพุ่มไม้

พริมหรี่ตาแล้วเห็นข้อความลอยอยู่บนอากาศคล้าย ๆ กล่องแชทเฟซบุ๊ก ที่มีข้อความลอยวนไปมาอย่าง...

> “นายเอกควรตายตั้งแต่ตอนที่ 3 แล้วมั้ย?”

“ใครๆ ก็รู้ว่าพระรองหล่อกว่า!”

“ทำไมอ่านฟรีแล้วไม่มีผัวแจกวะ?”

“ปั่นเรื่องใหม่เหอะ เบื่อแล้ว”

“โอ๊ยยยย!! คอมเมนต์แบบนี้นี่มัน...โคตรจริง!” พริมเกือบตะโกนออกไปแต่เลย์ลินรีบเอามือปิดปากแม่ไว้

“ถ้าแม่เผลอพูดเสียงดัง พวกมันจะตามมาและจะไม่หยุดแซะแม่ไปตลอดชีวิตครับ!”

พริมสะอื้นเงียบ ๆ ขณะเดินต่อไปด้วยท่าทีเหมือนตัวประกอบที่รู้ตัวว่าไม่รอดในหนังผี

---

ศาลเจ้าเก่า...ที่ไม่เก่าเท่าไหร่

หลังจากหลบคอมเมนต์เน่าและปีนต้นไม้หลบฝูง “หนุ่มหล่อเร่าร้อน” ซึ่งพริมแทบจะกระโดดเข้าไปกรี๊ดแล้วโดนตบสติกลับโดยลูกชาย ทั้งคู่ก็มาถึงศาลเจ้าไม้สีดำซึ่งดูเหมือนจะสร้างขึ้นโดยวิญญาณติ่งสายดาร์ก

"นี่แหละ... ที่เก็บผลึกแห่งหัวใจ" เลย์ลินพูดพลางเดินเข้าไป

ทันใดนั้น! เสียงประหลาดดังขึ้น

> “ยินดีต้อนรับ สู่บททดสอบแห่งการเลือกโพสิชั่น...”

เสียงนั้นมาจากผนัง! ผนังศาลเจ้ากลายเป็นจอภาพใหญ่ แสดงภาพชายหนุ่มสองคนกำลัง...สบตากันแบบน้ำตารื้น

> “หากเจ้าต้องการผลึก จงตอบ... ใครคือรุก?”

พริมยืนนิ่ง ส่วนเลย์ลิน...ยิ้มเจ้าเล่ห์

“แม่ ตอบครับ”

“หา!? ทำไมต้องชั้น!?”

“เพราะแม่เป็นคนอ่านนิยายวายมาเยอะสุดไงครับ นี่มันเควสต์สำหรับคนมีประสบการณ์!”

พริมถอนหายใจยาว...ก่อนจะเพ่งไปยังจอภาพ ชายคนหนึ่งผมเงินสูงใหญ่ แต่มีผ้ากันเปื้อนลายแมว ส่วนอีกคนตัวเล็กผมทอง ทำหน้างอน ๆ

“...โอย...ยากมากกกกกกก!” พริมแทบจะล้มทั้งยืน

เธอกัดฟัน สแกนสายตาแบบนักวิจัยชั้นครู แล้วพูดว่า...