ตอนที่5 ตามล่ามอนเตอร์

---

ข้ากับมาริก้าเดินผ่านป่าไปจนมืดค่ำและเริ่มรู้สึกได้ถึงความผิดปกติในอากาศ ราวกับว่าอะไรบางอย่างไม่ถูกต้อง สถานที่นี้ควรจะมีเสียงของสัตว์อสูรหรือแม้แต่จิ้งหรีดร้อง แต่กลับเงียบสนิท

มาริก้าหันมาบอกข้าว่า "มันแปลกมาก ที่นี่ปกติจะมีเสียงสัตว์อะไรบ้าง แต่ตอนนี้กลับเงียบเกินไป"

ข้าพยักหน้าเห็นด้วย ในใจข้ารู้สึกว่าบางสิ่งบางอย่างที่มองไม่เห็นกำลังคืบคลานอยู่ในเงามืดรอบๆ ตัวเรา

แล้วจู่ๆ เสียงของสัตว์เลื้อยคลานก็ดังขึ้นจากท่ามกลางความเงียบสงัด ข้าหันไปเห็นงูขาวตัวใหญ่ ยาวกว่าปกติไกลมาก มันกำลังคืบคลานใกล้เข้ามา มาริก้าหันไปมองและเห็นมันเช่นกัน

"นั่นมันไจแอนสเนค!" มาริก้าพูดออกมาด้วยเสียงต่ำๆ และข้าก็รู้ทันทีว่านั่นคืองูขนาดมหึมา มีมณีเม็ดโตฝังอยู่บนหัวของมันด้วย นั่นคงเป็นจุดที่สำคัญต่อพลังของมัน

ด้วยการฝึกฝนที่มี ข้ากระโดดเข้าไปข้างหน้าเพื่อลงมือจัดการกับงูตัวนี้ ไม่ให้มันสามารถจู่โจมได้ทัน ข้าคว้ามีดสั้นที่อยู่ในมือและจี้ไปที่คอมัน ทันใดนั้นงูก็เริ่มดิ้นไปมาอย่างรุนแรง ข้าตัดสินใจใช้ไม้ที่ข้านั่งเหลาไว้แทงไปที่เพดานปากของมัน ซึ่งทำให้มันร้องเสียงดังด้วยความเจ็บปวด

มาริก้ารีบเตะคบเพลิงที่ติดอยู่ใกล้ๆ เพื่อใช้ประโยชน์จากไฟ แล้วยิงท่าไฟเยอร์บอลใส่คบเพลิงเพื่อทำให้ไฟรุนแรงขึ้น ไฟจากคบเพลิงที่ลุกลามไปยังงูไจแอนทำให้มันเริ่มดิ้นทุรนทุราย ก่อนที่ข้าจะใช้ท่าดาเมจสุดรุนแรงอย่าง "ไดเมนชั่นนอล" ผ่าไปที่หางของมันจนหางของมันขาดออกไปจากร่าง และพื้นที่โดยรอบก็ถูกห้วงมิติหายไป

ด้วยการโจมตีจากข้าและการช่วยเหลือจากมาริก้า งูไจแอนที่แข็งแกร่งก็ถูกกำจัดไปได้สำเร็จ แต่นั่นก็ยังไม่ทำให้ข้ารู้สึกปลอดภัย เนื่องจากสถานที่นี้ยังคงมีกลิ่นอายของสิ่งผิดปกติอยู่ ข้ายังคงรู้สึกว่าอาจมีภัยซ่อนอยู่ที่มองไม่เห็น

"พวกมันไม่ได้มาเพื่อเรา... แต่พวกมันรู้ว่าเรากำลังอยู่ที่นี่" ข้าพูดกับมาริก้า มาริก้าส่งสายตาที่เต็มไปด้วยความกังวล ก่อนจะพยักหน้าเห็นด้วย

---

ข้าหยิบหัวงูที่ตายแล้วเก็บใส่กระเป๋าของข้าอย่างระมัดระวัง ก่อนที่จะกลับไปนั่งเฝ้าและให้มาริก้าหลับไป ข้ารู้ดีว่าตอนนี้เราอาจจะไม่ปลอดภัยนักในป่านี้ ซึ่งเต็มไปด้วยอันตรายมากมาย การพักผ่อนในตอนนี้ถือเป็นโอกาสดีในการเตรียมตัวสำหรับการเดินทางที่ยากลำบากต่อไป

ข้าเฝ้าระวังอยู่ในความเงียบของค่ำคืน โดยที่ไม่ยอมละสายตาจากมาริก้า แม้ว่าเธอจะหลับไปอย่างรวดเร็ว ข้าก็ยังคงเฝ้าดูรอบๆ อย่างระมัดระวัง ใจข้ารู้สึกว่ามีบางสิ่งที่ไม่ค่อยปกติในป่านี้ ถึงแม้จะไม่มีเสียงมอนสเตอร์หรือสัตว์ใดๆ ปรากฏตัว แต่มันกลับทำให้ข้ารู้สึกเหมือนมีบางสิ่งแอบมองอยู่

เมื่อเช้าตรู่วันใหม่มาถึง ข้ากับมาริก้าเตรียมตัวออกเดินทางต่อทันที ข้าไม่อยากให้ความมืดในคืนที่ผ่านมาครอบงำความคิดของเราไปมากกว่านี้ เราต้องทำภารกิจให้เสร็จโดยเร็ว

เราทั้งคู่เดินไปตามเส้นทางที่คาดว่าตัวงูไจแอนเคยเลื้อยผ่าน ข้าไม่อยากให้ความผิดปกติของป่าทำให้เราหลงทางไปมากกว่านี้ หลังจากเดินทางไปพักใหญ่ เราก็มาถึงสถานที่แห่งหนึ่งที่ดูแปลกตา พื้นที่รอบๆ เต็มไปด้วยดอกไม้สีขาวที่บานสะพรั่งอย่างสวยงาม และมีแอ่งน้ำที่ใสสะอาดจนสามารถมองเห็นก้อนหินที่อยู่ข้างล่างได้อย่างชัดเจน

มาริก้าไม่รอช้า รีบวิ่งไปดื่มน้ำจากแอ่งน้ำที่ดูสะอาดและบริสุทธิ์ ข้าเห็นเธอทำท่าอยากดื่มน้ำจึงรีบเข้าไปห้ามไว้ทันที ข้าเอามือยื่นไปสบัดน้ำออกจากมือของมาริก้า แล้วหยุดเธอด้วยคำพูดที่เต็มไปด้วยความระมัดระวัง "อย่าดื่มน้ำนี้!" ข้าพูดเสียงดังกว่าปกติเล็กน้อยเพื่อให้มั่นใจว่ามาริก้าจะหยุด

มาริก้าหยุดชะงักด้วยความงุนงง "ทำไม? น้ำมันดูใสสะอาดไม่ใช่เหรอ?"

ข้าไม่ตอบคำถามของนางทันที แต่หยิบพลังส่องสเตตัสของข้าขึ้นมาทดสอบน้ำในแอ่งนั้น สักพักข้าก็พบว่าในน้ำมีพิษที่รุนแรงมาก มันสามารถทำให้ผู้ที่ดื่มมันกลายเป็นอัมพาตได้ในไม่กี่นาที ข้ารู้สึกถึงความขมขื่นในใจ บริเวณนี้เต็มไปด้วยอันตรายที่ซ่อนอยู่

เมื่อมองลงไปในน้ำข้าเหลือบไปเห็นโครงกระดูกหลายๆ ชิ้นซึ่งไม่สามารถอธิบายได้ว่าเป็นของใคร หรือเกิดขึ้นเมื่อไหร่ ข้ารู้ว่าบริเวณนี้ไม่ใช่ที่ปลอดภัย มีบางสิ่งที่เราต้องระวังเป็นพิเศษ

ในขณะที่ข้ายังคงสังเกตการณ์อยู่นั้น จู่ๆ ก็มีธนูพุ่งมาจากเงาสะท้อนในน้ำ ข้าไม่ทันตั้งตัวนัก แต่ด้วยความเร็วของข้า ข้าสามารถใช้ดาบปัดธนูนั้นออกไปได้ทัน ข้าไม่ปล่อยให้ความระมัดระวังของข้าหลุดลอยไป และหันไปตามทิศทางที่ธนูนั้นพุ่งมาจากทันที ข้ารู้ว่าเราไม่ได้อยู่ในสถานที่ที่ปลอดภัย การโจมตีจากที่มองไม่เห็นนั้นอาจหมายถึงการถูกลอบโจมตีจากผู้ที่ซ่อนตัวอยู่ใกล้ๆ

ข้าจับดาบแน่นขึ้นและมองหาแหล่งที่มาของการโจมตีนี้ ข้าเตรียมตัวรับมือกับสิ่งที่อาจจะเกิดขึ้นต่อไป โดยไม่ให้ความสงบที่เราเห็นในตอนแรกมาหลอกลวงเรา

---

บรรยากาศในป่าลึกลับเริ่มเผยให้เห็นความมืดครื้มของหมอกหนา คลุมคล่ำไปทั่วบริเวณ เหมือนกับว่ามันกลืนกินทุกสิ่งทุกอย่าง ไม่เห็นแสงของดวงตะวันแม้แต่น้อย พื้นที่รอบๆ เต็มไปด้วยเถาวัลย์พันรอบต้นไม้ใหญ่ที่สูงตระหง่านจนไม่สามารถมองเห็นสิ่งใดได้ไกลนัก เหมือนกับเราได้ก้าวเข้าสู่เขตที่มีแต่ความมืดมนและไม่สามารถหาทางออกได้ง่าย

ในความเงียบที่เต็มไปด้วยความขลังนั้นเอง จู่ๆ ก็มีหญิงสาวคนหนึ่งปรากฏตัวออกมาจากหมอกที่ลอยอยู่รอบๆ ตัวเรา นางเดินมาจากด้านหลังและความเงียบที่ติดตามตัวนางทำให้ข้าสังเกตได้ถึงการปรากฏตัวอย่างไม่ธรรมดาของนาง ข้าหันไปด้วยสัญชาตญาณของนักรบที่ตื่นตัวทันที "นั่นคือผู้ใดหน่ะ?" ข้าถามออกไปด้วยความระแวดระวัง

หญิงสาวคนนี้เปิดผ้าคลุมออกเผยให้เห็นใบหน้าของเธอ เธอเป็นหญิงสาวที่มีลักษณะของเผ่าเอวฟ์ชัดเจน หูยาวแหลม ผิวขาวนวลเหมือนกับเผ่าเอวฟ์ทั่วไป แต่สิ่งที่แปลกไปคือสีผมของนาง มันไม่ใช่สีขาวหรือครีมเหมือนกับเอวฟ์ปกติ แต่มันกลับเป็นสีดำสนิท ข้าสงสัยว่าทำไมถึงเป็นเช่นนี้

"ดาร์คเอวฟ์...หรือ?" ข้าพึมพำในใจ ข้าจำได้ว่าเมื่อสองร้อยปีก่อน ข้าเคยผูกมิตรกับเผ่าดาร์คเอวฟ์มาแล้ว แม้ว่าในเวลานั้นพวกเขาจะมีผิวแทนและผมสีดำ แต่ก็ไม่เคยพบเห็นคนจากเผ่าดาร์คเอวฟ์ที่มีลักษณะนี้มาก่อน นี่อาจจะเป็นลูกครึ่งระหว่างเอวฟ์และดาร์คเอวฟ์ หรืออาจจะเป็นบางอย่างที่ข้าคิดไม่ถึง

"เอวฟ์กับดาร์คเอวฟ์... พวกเขาสองเผ่านี้เคยไม่ถูกกัน" ข้าคิดในใจ ข้ารู้ว่าแม้จะเป็นเช่นนั้น แต่พวกเขาก็เคยร่วมมือกันในการต่อสู้ในบางครั้ง ถึงแม้จะมีความขัดแย้งระหว่างกัน แต่ในสนามรบพวกเขาก็สามารถทำงานร่วมกันได้ แม้เอวฟ์จะเป็นเผ่าที่มีพลังป้องกันต่ำก็ตาม แต่ดาร์คเอวฟ์เป็นแนวหน้าที่มักจะอยู่ในตำแหน่งเสี่ยงสูง คล้ายกับพวกแอสซาซินที่ต้องคอยปฏิบัติภารกิจลับอย่างต่อเนื่อง

ข้ารู้ดีว่าทั้งสองเผ่านี้เคยมีสงครามภายในที่ทำให้จำนวนของพวกเขาลดน้อยลง ความแข็งแกร่งในการต่อสู้ของดาร์คเอวฟ์คือจุดเด่น แต่ในขณะเดียวกัน เอวฟ์ปกติก็มักจะมีทักษะในด้านการใช้อาวุธระยะไกล อย่างเช่น ธนู และการต่อสู้ในป่า แต่นี่ไม่ใช่

คำพูดของหญิงสาวเอวฟ์ดังขึ้นในความเงียบในป่า มันทำให้ข้าต้องหยุดนิ่งไปชั่วขณะ "ข้ารู้นะว่าเจ้าเป็นมอนเตอร์" เสียงนางพูดเบาๆ แต่กลับกระทบเข้ากับหัวใจของข้าอย่างแรง ข้าแทบจะไม่เชื่อหูตัวเอง

มอนเตอร์? ข้าหันไปมองมาริก้า เธอก็ยังยืนอยู่ข้างๆ ด้วยท่าทีที่เต็มไปด้วยความสงสัย นางคงไม่เข้าใจว่าหญิงสาวคนนี้พูดถึงใคร ข้าจึงหันกลับไปมองหญิงสาวดาร์คเอวฟ์ที่ยืนตรงหน้า ข้าเคยได้ยินคำว่า "มอนเตอร์" จากหลายที่ แต่ไม่เคยคาดคิดว่าคนที่พูดถึงจะหมายถึงตัวข้าเอง

"เจ้าพูดอะไร...?" ข้าพยายามตั้งสติและพูดออกไป คำพูดนี้ไม่ได้ทำให้ข้าโกรธ แต่กลับทำให้ข้ารู้สึกถึงความกังวลและสงสัยที่เกิดขึ้นในใจ "ข้าไม่เข้าใจว่าทำไมเจ้าถึงพูดแบบนั้น"

หญิงสาวดาร์คเอวฟ์มองข้าอย่างนิ่งเฉย ก่อนที่จะขยับปากพูดต่อ "เจ้าไม่ได้เป็นสิ่งมีชีวิตเหมือนคนทั่วไป เจ้าคือสิ่งที่ไม่ควรมีอยู่ในโลกนี้ ข้ารู้ว่าเจ้ามาจากที่ไหน"

ข้าพยายามข่มอารมณ์และตั้งคำถามต่อ "เจ้ารู้ได้อย่างไร?" ข้าพยายามจับจ้องไปที่เธออย่างระมัดระวัง เพราะในคำพูดของนางแฝงไปด้วยความรู้ที่ข้าไม่สามารถละเลยได้

นางไม่ตอบ แต่กลับยิ้มเล็กน้อยก่อนที่จะขยับมือไปที่เข็มขัดของตน แล้วออกจากผ้าคลุมอีกชั้นเพื่อเผยให้เห็นเครื่องมือที่ดูคล้ายกับเครื่องมือเก็บข้อมูลหรืออุปกรณ์ที่ใช้ตรวจจับบางอย่าง นางถือมันในมืออย่างระมัดระวัง "มันไม่ใช่เรื่องของข้าที่จะบอกทั้งหมด แต่ข้าแค่เตือนเจ้าไว้ ว่ามอนเตอร์เช่นเจ้ามักจะมีความลับที่อันตรายซ่อนอยู่"

คำพูดของนางทำให้ข้ารู้สึกได้ถึงการทดสอบหรือการประเมินบางอย่างที่เธอกำลังทำอยู่ ข้าพยายามควบคุมตัวเองไม่ให้แสดงอารมณ์เกินไป เพราะดูเหมือนหญิงสาวคนนี้จะไม่ได้เป็นเพียงแค่ผู้หญิงธรรมดา แต่ดูเหมือนจะมีบทบาทหรือความสำคัญในสถานการณ์ที่เรากำลังเผชิญอยู่

ข้าจึงตัดสินใจถามอย่างระมัดระวัง "ถ้าเจ้าไม่ต้องการบอกทั้งหมด เจ้ายังมีอะไรที่ต้องการจะบอกข้าอีกไหม?"

คำพูดของนางสะท้อนเข้ามาในใจข้าเหมือนฟ้าผ่า ข้าพยายามตั้งสติ แต่คำที่นางพูดมาเกี่ยวกับเหตุการณ์ในอดีตนั้นทำให้ข้าตระหนักถึงความจริงบางอย่างที่อาจจะเกี่ยวข้องกับข้าโดยตรง

"100 ปีก่อน?" ข้าพึมพำออกมาในใจ ข้าพยายามรวบรวมความคิด เรื่องราวที่นางพูดถึงนั้นแปลกและน่าสนใจมาก มันดูเหมือนเป็นเหตุการณ์ที่มีความสำคัญอย่างยิ่ง และอาจเชื่อมโยงกับข้าในบางทาง แต่ข้าไม่รู้ว่ามันเกี่ยวข้องกับข้าอย่างไร

"มอสเตอร์อันเดด ซอมบี้ ผีดิบ และโครงกระดูก?" ข้าถามออกไปอย่างไม่รู้จะกล่าวคำไหนต่อ "เจ้าหมายถึงมือขวาของจอมมาร? ข้าพอจะเข้าใจว่ามันเกิดอะไรขึ้นในอดีต แต่ทำไมข้าถึงถูกกล่าวถึงในเรื่องนี้?"

หญิงสาวดาร์คเอวฟ์ยังคงยืนนิ่งๆ ไม่ได้แสดงสีหน้าใดๆ ยังคงมองข้าอย่างคงท่าทีเย็นชาและมั่นคง "ข้าไม่แน่ใจว่าเจ้ารู้จักหรือมีส่วนเกี่ยวข้องกับสิ่งเหล่านั้นหรือไม่ แต่สิ่งที่ข้ารู้คือ ฝูงมอนสเตอร์พวกนั้นคือสิ่งที่ทำลายเผ่าเอวฟ์จนเกือบสูญพันธุ์ รวมถึงมือขวาจอมมารที่คุมทัพมานั้นไม่ใช่แค่ผู้มีพลังมหาศาล แต่ยังมีกลิ่นอายของมอนสเตอร์อันเดดอย่างชัดเจน"

คำพูดของนางทำให้ข้าตระหนักถึงสิ่งที่น่าสนใจมากขึ้น นั่นคือการเชื่อมโยงระหว่างจอมมารและมอนสเตอร์อันเดดกับข้าในทางลึกๆ ข้าจึงเริ่มรู้สึกถึงความเชื่อมโยงที่อาจเกิดขึ้นได้ แต่ยังไม่สามารถเข้าใจได้ทั้งหมด

"ถ้าเช่นนั้น... ข้าจะทำอย่างไร?" ข้าถามกลับไปอย่างสงสัย "เจ้ามาบอกข้าเรื่องนี้แล้วมีจุดประสงค์อะไร?"

หญิงสาวยิ้มบางๆ ก่อนที่จะตอบกลับมา "ข้าพูดให้เจ้าฟังเพราะมีบางสิ่งที่เจ้าอาจยังไม่เข้าใจ ข้าไม่สามารถบอกทั้งหมดได้ แต่ข้ากำลังเตือนเจ้าว่า โลกนี้เต็มไปด้วยภัยอันตรายที่รอคอยอยู่ และเจ้าคงต้องตัดสินใจว่าต้องการดำเนินชีวิตอย่างไรกับสิ่งที่เกิดขึ้นในอดีต"

คำพูดของนางเต็มไปด้วยความลึกลับ แต่ในขณะเดียวกันมันก็สะท้อนถึงความเป็นจริงที่ข้ากำลังเผชิญ ข้าต้องตัดสินใจว่าจะทำอย่างไรต่อไปในโลกที่เต็มไปด้วยสิ่งอันตรายและความลึกลับนี้ ข้าจึงหันไปมองมาริก้า และเริ่มรู้สึกถึงการตัดสินใจที่สำคัญในเส้นทางของข้า

คำถามนั้นดังก้องในหัวข้าไม่หยุด—

"นั่นใช่เจ้ารึเปล่า?"

เสียงของนางแม้จะเบา แต่สะท้อนกังวานไปทั่วทั้งป่า จนดูเหมือนทั้งต้นไม้ ใบไม้ แม้แต่พื้นดินใต้เท้ายังสะท้อนคำถามนั้นซ้ำๆ จนหัวใจข้าสั่นระรัว ข้ารู้สึกได้ว่ามาริก้ากำลังมองข้ามาด้วยสายตาสงสัย… หรืออาจจะแฝงไปด้วยความหวั่นใจเล็กน้อย

ข้าก้มมองดาบในมือ—ดาบที่ข้าใช้ต่อสู้มาตลอด ดาบที่รู้สึกคุ้นมืออย่างประหลาดตั้งแต่แรกพบ ดาบที่มีอักขระโบราณจารึกไว้ซึ่งไม่มีใครในโลกนี้อ่านออก… ยกเว้นข้า

ภาพเหตุการณ์บางอย่างแวบเข้ามาในหัวโดยไม่ทันตั้งตัว—ภาพของร่างซอมบี้สูงใหญ่ในเกราะมืดหม่น ดวงตาเรืองแสงสีแดงโลหิต… และมันใช้ดาบที่เหมือนกับของข้า ไม่มีผิดเลย…

“เป็นไปไม่ได้…” ข้าพึมพำออกมา

หญิงดาร์คเอล์ฟเดินเข้ามาใกล้ขึ้นหนึ่งก้าว สีหน้านางไม่เปลี่ยน แต่นัยน์ตาแฝงด้วย

***ดาวน์โหลด NovelToon เพื่อเพลิดเพลินไปกับประสบการณ์การอ่านที่ดียิ่งขึ้น!***