ตอนที่4 หมู่บ้านรกร้าง

การเผชิญหน้ากับนักผจญภัยในหมู่บ้านร้าง

การเดินทางของข้ากับมาริก้าในหมู่บ้านร้างที่เต็มไปด้วยความเงียบงันนั้นเป็นการเดินทางที่ชวนให้ข้ารู้สึกระมัดระวังตัวทุกฝีก้าว หมู่บ้านนี้เต็มไปด้วยผู้คนที่ดูเหมือนจะสูญเสียความหวังไปหมดแล้ว ทั้งเด็กป่วยและคนแก่ที่ยังคงติดอยู่ในความทุกข์ทนที่ไม่สามารถหลีกหนีได้ ท่ามกลางบรรยากาศที่ท้อแท้ ข้ากับมาริก้าก้าวเข้าไปในร้านขายเหล้าแห่งหนึ่ง ซึ่งดูเหมือนว่าจะเป็นที่หลบซ่อนของนักผจญภัยที่ไม่ค่อยมีมโนธรรม

ข้าทราบดีว่าในหมู่บ้านนี้ไม่มีใครจริงใจหรือมีความหวังที่แท้จริง ทุกคนต่างกำลังหาทางเอาตัวรอดไปวันๆ แต่การต้องมาเจอกับกลุ่มนักผจญภัยที่นิสัยไม่ดีในร้านเหล้านี้ ทำให้ข้ารู้สึกท้าทายเล็กน้อย ข้าสั่งน้ำเปล่าเพียงหนึ่งแก้ว และนั่งรอเงียบๆ อยู่ที่เคาน์เตอร์เพื่อเก็บข้อมูลและระวังตัว

กระทั่งการกระทำของนักผจญภัยคนหนึ่งที่เริ่มทำตัวเกเร เรียกเสียงหัวเราะจากเพื่อนในร้าน

__

"เฮ้ยไอกน้าจืดเอ็งมาจากไหนแว้~~555555

คนที่มาหมู่บ้านนี้ไม่เป็นพวกโจรก็พวกมีค่าหัวแล้วเอ็งมันพวกไหนว้าาา5555"

มันดูเหมือนว่าจะทำให้ข้ารู้สึกต้องตอบโต้ ไม่ใช่เพราะข้าอยากหาความยุ่งยาก แต่เพราะข้าไม่สามารถทนความหยามเหยียดนี้ได้ ข้ารู้ว่าการตอบโต้ในครั้งนี้จะต้องจบลงอย่างรวดเร็วและเด็ดขาด

ข้าลุกขึ้นและเคลื่อนที่อย่างรวดเร็ว จับมีดสั้นจี้ไปที่คอของชายคนนั้น ทำให้ทุกคนในร้านตกใจและหยุดการกระทำของตัวเองแล้วหยิบอาวุธชี้มาทางข้า ข้าจึงสั่งให้ชายคนนั้นบอกให้คนเอาอาวุธลง ชายที่ดูเหมือนจะเป็นหัวหน้ากลุ่มนั้นเริ่มลนลานและพยายามควบคุมสถานการณ์ เขาสั่งให้พวกเขาเอาอาวุธลง ซึ่งเป็นคำสั่งที่พวกเขาต้องฟัง หากไม่อยากพบกับผลร้ายที่หนักหนากว่าเดิม

ในเวลาสั้นๆ ข้าก็จัดการชายคนนั้นอย่างรวดเร็ว โดยการใช้หัวของเขากระแทกกับโต๊ะอย่างแรง ก่อนจะปล่อยตัวเขาและพูดออกไปว่า “ข้าแค่ทหารรับจ้างผ่านมาที่นี่ ข้าไม่ได้อยากมีเรื่อง ถ้าเจ้าไม่มายุ่งกับข้าก็จะไม่มีปัญหาอะไร แต่อย่าลืมว่าเจ้าและพวกเจ้าคือโจรที่มีค่าหัว ถ้าข้าอยากจะส่งพวกเจ้าตำรวจจริงๆ ก็ทำได้”

พูดจบ ข้าก็เดินออกจากร้านมาอย่างรวดเร็ว พร้อมกับมาริก้าที่รออยู่ข้างนอก ข้าเห็นมาริก้ากำลังจับชายเสื้อชายคนนึงขึ้นแล้วใช้ไฟเผาไปที่ผมของชายคนนั้นแล้วรอบๆนางก็เป็นกลุ่มชายที่ต่างร่วงนอนกองกับพื้นด้วยเสื้อผ้าขาดไหม้เกรียมด้วยไฟเผา

"ถ้าไม่อยากตายก็อย่ามายุ่งและพูดว่านายท่านของข้าอีกไอพวกเศษสวะ!"

ข้ารู้ดีว่าเหตุการณ์นี้คงจะไม่จบแค่นี้ นักผจญภัยพวกนั้นอาจจะไม่พอใจหรือจะตามมาหาเรื่อง แต่ข้าก็มั่นใจว่าในตอนนี้ ข้าได้ส่งข้อความให้พวกเขารู้แล้วว่าใครคือคนที่พวกเขาควรระวัง

ข้าไม่ต้องการความวุ่นวายที่มากเกินไป แต่นี่ก็แค่การเตือนให้รู้ว่า ข้ามิได้เป็นคนง่ายๆ ที่ใครจะมาทำอะไรได้ตามใจอีก

___

ข้าเข้าไปพักในโรงแรมโทรมๆ หลังจากการต่อสู้และเหตุการณ์ที่เกิดขึ้นกับนักผจญภัยในร้านเหล้านั้น ถือเป็นการพักผ่อนที่ข้าต้องการมากที่สุด ท่ามกลางความเหนื่อยล้าที่กดดันจิตใจ ข้ากับมาริก้าได้ห้องพักที่ดูจะไม่สะดวกสบายสักเท่าไหร่ แต่ก็เป็นที่พักพิงชั่วคราวที่พอจะช่วยให้ข้ากลับมาได้บ้าง

ข้าเดินไปที่ห้องน้ำอย่างอ่อนล้า หลังจากที่ต้องเผชิญกับการเดินทางที่ยาวนานและความเครียดจากการต่อสู้ ก่อนที่จะเปิดน้ำอุ่นให้ไหลผ่านร่างกาย ข้าหวังว่าอุณหภูมิของน้ำจะช่วยให้ข้าผ่อนคลาย แต่เมื่อกระแสน้ำไหลผ่านผิวหนัง ข้ากลับสัมผัสได้ถึงความรู้สึกแปลกประหลาด

น้ำเลือดและน้ำหนองไหลออกมาจากร่างกาย ข้าสัมผัสได้ถึงผิวหนังที่หลุดลอกเป็นแผ่นๆ มันยิ่งทำให้ข้ารู้สึกถึงความเน่าเปื่อยที่คืบคลานขึ้นมาจากร่างกาย จนทำให้รู้สึกถึงความสิ้นหวังและความกดดันอย่างหนัก กลิ่นเหม็นเน่าของร่างกายยิ่งทำให้ข้ารู้ว่าตัวเองอยู่ในสภาพที่ยากลำบากและต้องหาทางแก้ไขคำสาปนี้ให้เร็วที่สุด

ความรู้สึกในตอนนั้นคือการต่อสู้ระหว่างความสิ้นหวังและความหวังที่จะหาทางแก้ไข ข้ารู้ดีว่ามันไม่ใช่เรื่องง่าย แต่คำสาปนี้ทำให้ข้ารู้สึกถึงความเร่งด่วนในการหาทางออก

"ข้าไม่อาจปล่อยให้ตัวเองจมอยู่กับสภาพนี้ไปเรื่อยๆ ข้าจะต้องหาทางแก้ไขให้ได้" ข้าพูดกับตัวเองในใจ ขณะที่น้ำจากก๊อกยังคงไหลผ่านร่างกายที่มีความเน่าเปื่อยอยู่

ข้ารู้ว่าเส้นทางที่ข้าจะต้องเดินนั้นยากลำบาก แต่ข้าจะไม่ยอมแพ้ ข้าจะหาทางลบคำสาปนี้และกลับมายืนหยัดในฐานะนักรบที่แข็งแกร่งเหมือนเดิม

ในเช้าวันถัดมา ข้าตื่นขึ้นมาอย่างรวดเร็วด้วยความรู้สึกที่ยังคงแฝงไปด้วยความกดดันจากคำสาปที่ยังคงคุกคามร่างกาย ข้าตัดสินใจไม่รอช้าและมุ่งตรงไปที่กิลด์นักผจญภัยในหมู่บ้านที่ดูเงียบสงบแห่งนี้

เมื่อข้าเดินเข้าไปในกิลด์ ข้าได้รับสายตาจากเหล่านักผจญภัยที่อยู่ในนั้น พวกเขามองมาที่ข้าด้วยความสงสัย แต่ข้าก็ไม่แคร์ พวกเขาไม่รู้หรอกว่าข้าคือใคร ความมุ่งมั่นที่ข้าพกพามามีมากพอที่จะทำให้ข้าไม่หวั่นไหว

พนักงานของกิลด์ยื่นใบสมัครให้ข้าเซ็น เพียงแค่ระบุชื่อและข้อมูลพื้นฐาน ข้ารับใบสมัครมาและกรอกข้อมูลอย่างรวดเร็ว ข้าใช้ชื่อปลอมว่า "เนโครส" ชื่อที่สะท้อนถึงความมืดและความตาย ซึ่งเหมาะสมกับสภาพของข้าในตอนนี้

แต่ก่อนจะรับเข้ากิลด์พนักงานบอกว่าต้องทำภารกิจก่อนถึงจะสามารถเป็นักผจญภัยได้ก็คือการไปล่า3สิ่งนี้ 1.ดอกไม้อะไรก็ได้ที่มีสรรพคุณเป็นยารักษา2.สัตว์อสูร1ตัวอะไรก็ได้3.โจรที่มีค่าหัวอย่าน้อยไม่ต่ำกว่า20เหรียญเงิน แล้วต้องจ่ายเงินค่าสมัครกิลด์อีกไม่ต่ำกว่า40เหรียญเงินข้าสงสัยว่าเหรียญเงินคืออะไรพนักงานอธิบายว่า"เหรียญเงินคือสกุลเงินหลักที่ใช้ในโลกนี้ครับ คุณสามารถแลกเปลี่ยนกับเหรียญทองแดงหรือเหรียญทองได้

100เหรียญทองแดงมีค่า\=1เหรียญเงิน

100เหรียญเงิน\=1เหรียญทอง

แถมยังมีสูงกว่านี้คือเหรียญทองคำขาว แต่เหรียญทองคำขาวนั้นเป็นสกุลเงินที่หายากมาก และมีค่าเทียบเท่ากับ 500 เหรียญทองครับ" พนักงานกล่าวต่อ

ข้าฟังแล้วก็พยักหน้าเข้าใจ แม้ว่าข้าจะหลับไปนาน 200 ปี แต่การฟื้นฟูตัวเองในโลกใหม่ก็ต้องเริ่มจากการเรียนรู้สิ่งต่างๆ ใหม่ ข้าสงสัยในสิ่งที่ต้องทำเพื่อหาเงิน เพราะข้ายังไม่มีเหรียญเงินแม้แต่เหรียญเดียว

"การทำภารกิจเพื่อหาของที่กิลด์ต้องการก็เป็นวิธีที่ดีในการหาทองคำ และสร้างเครดิตให้ตัวเองในโลกนี้" ข้าคิดในใจ

"งั้นข้าพอมีติดตัวอยู่บ้างอันนี้หน่ะ.."

ข้าหยิบเงิน1เหรียญออกมามันเป็นเหรียญวงใหญ่ที่มีอัญมณีสีแดงปักอยู่ตรงกลางแล้วพนักงานก็ทำหน้าอึ้งตาค้าง

"น...นี่มัน!!! เหรียญกริสต์หนิ่!!! มันถูกกวาดล้างไปสมัยจักวรรดิยึดครองอณาจักรแถบนี้เมื่อ200ปีที่แล้วข้าคิดว่ามันจะมีแค่ในหนังสือประวัติศาสตร์เสียอีกงั้นข้าขอรับไว้ตรวจสอบก็แล้วกันนะส่วนเงิน40เหรียญเงินข้าไม่คิดแล้วกันนะนี่มันแพงยิ่งกว่าเหรียญทองคำขาวอีก"

พนักงานเสริมว่า "ภารกิจที่คุณต้องทำเพื่อเริ่มต้นนั้นไม่ยากนัก อาจจะใช้เวลาสักหน่อย แต่หากคุณทำสำเร็จ ก็จะได้รางวัลเป็นเหรียญเงินและค่าสมัครที่คุณต้องการ"

ข้าพยักหน้าแล้วตัดสินใจว่า ข้าจะต้องทำภารกิจให้สำเร็จเพื่อที่จะได้มีเงินพอจ่ายค่าสมัครกิลด์และเริ่มต้นการเดินทางตามหาวิธีแก้คำสาป

"ข้าจะเริ่มจากการหาดอกไม้สมุนไพรที่มีสรรพคุณรักษาและหาสัตว์อสูรสักตัวก่อน" ข้าพูดกับตัวเองในใจ ก่อนจะออกเดินทางไปตามทางที่กำหนด

***ดาวน์โหลด NovelToon เพื่อเพลิดเพลินไปกับประสบการณ์การอ่านที่ดียิ่งขึ้น!***