ตอนที่ 1.2 – การกลับมาของคนที่ไม่มีใครต้องการ

...ตอนที่ 1.2– การกลับมาของคนที่ไม่มีใครต้องการ...

...(พาร์ต 2/4)...

ขวัญข้าวก้าวผ่านโถงบ้านด้วยหัวใจที่เต้นแรง แม้ภายนอกจะพยายามทำหน้านิ่ง

เธอจำได้ทุกอย่าง—แม้จะผ่านมาเป็นสิบปี

ตรงมุมห้องนั้นคือโซฟาไม้ตัวเดิมที่เธอเคยนอนร้องไห้ทั้งคืนหลังถูกกล่าวหาว่าขโมยเงินแม่

ทั้งที่คนขโมยคือลูกชายคนโปรดของบ้าน...ขจร

เธอสูดลมหายใจลึกอีกครั้งก่อนจะเดินขึ้นบันไดไปยังห้องด้านหลังที่เคยเป็นของแม่

เสียงฝีเท้าเบา ๆ กระทบกับไม้เก่า ๆ ที่ดังเอี๊ยดอ๊าดอย่างไม่เกรงใจใคร

บานประตูไม้เปิดออกช้า ๆ ภายในห้องสลัวจากม่านที่ปิดแน่น มีเพียงแสงจากโคมไฟหัวเตียงที่ช่วยให้มองเห็นร่างของหญิงวัยกลางคนบนเตียง

หญิงคนนั้นคือ "มารตี" แม่ที่เคยตัดขาดเธออย่างไม่ไยดี

ขวัญข้าวยืนนิ่ง มองใบหน้าซูบผอมซีดเผือดของแม่ด้วยความรู้สึกประหลาด

ทั้งเจ็บ ทั้งสงสาร ทั้งโกรธปนเปกันจนแทบจะหาคำอธิบายไม่ได้

“แม่...”

เสียงเธอเบาราวกระซิบ

แต่มารตีกลับลืมตาขึ้นช้า ๆ เหมือนได้ยินเสียงนั้นลอดเข้ามาในห้วงสติ

แววตาของผู้หญิงที่เธอเคยรักที่สุดในชีวิต หยุดนิ่งอยู่ที่ใบหน้าของเธอ

ไม่มีรอยยิ้ม

ไม่มีความตกใจ

ไม่มีน้ำตา

มีเพียงความเย็นชาเหมือนวันสุดท้ายที่เธอเดินออกจากบ้านไป

“กลับมาทำไม” มารตีถามเสียงแหบ

ขวัญข้าวเม้มปากแน่น เธอพยายามกลั้นไม่ให้เสียงสั่น

“ได้ข่าวว่าแม่ไม่สบาย...เลยกลับมาดู”

แม่หัวเราะในลำคอ “กลับมาดู? หรือกลับมาเพราะรู้ว่าฉันจะตาย?”

คำพูดนั้นเหมือนมีดคมเฉือนลงกลางใจ

เจ็บ แต่ไม่แปลกใจ

เธอรู้ดีว่าความรักในบ้านหลังนี้ไม่มีวันเหลือให้เธอ

“ฉันไม่ได้กลับมาเอาอะไร...” ขวัญข้าวตอบ

“แค่อยากรู้ว่า...แม่ยังคิดว่าฉันเป็นตัวซวยอยู่ไหม”

“ก็ใช่น่ะสิ” มารตียันตัวขึ้นนั่งทั้งที่ยังอ่อนแรง “ตั้งแต่แกเกิด ทุกอย่างในบ้านนี้ก็พังหมด! พ่อแกเสียงาน พ่อแกติดเหล้า แกแย่งความรักจากขจร พ่อถึงได้ลงไม้ลงมือกับแกไง! แกมันตัวไม่รักดี!”

ขวัญข้าวกลั้นน้ำตาไว้

“พ่อเมา...พ่อตีหนู แต่แม่ไม่เคยห้าม”

“เพราะมันสมควรแล้ว!” เสียงมารตีแหลมสูงขึ้น

“ขจรเขาเรียนดี พูดเพราะ ไม่เถียง ไม่สร้างเรื่อง แกน่ะทำอะไรได้บ้างขวัญข้าว? ทำไมฉันจะต้องเลือกแก?”

เธอเงียบ ไม่ตอบ

เพราะคำตอบมันถูกพูดออกมาหมดแล้ว—จากคนเป็นแม่

ขวัญข้าวยืนนิ่งอยู่ครู่หนึ่ง ก่อนจะพูดเสียงเบา

“แม่ยังไม่รู้เรื่องขจรเลยใช่ไหม...”

มารตีหรี่ตาลง “อะไร?”

“แม่ยังไม่รู้ว่า ขจร...เป็นคนผลักหนูตกบันไดตอนนั้น แล้วโกหกว่าเป็นอุบัติเหตุ”

เสียงของเธอสั่นน้อย ๆ แต่ชัดเจนทุกถ้อยคำ

มารตีชะงักไปเล็กน้อย