ตอนที่ 1.1 – การกลับมาของคนที่ไม่มีใครต้องการ

...เรื่อง: บาดแผลกลางใจ...

...ตอนที่ 1 – การกลับมาของคนที่ไม่มีใครต้องการ...

...(พาร์ต 1/4)...

เสียงฝนตกหนักตั้งแต่บ่ายไม่มีทีท่าว่าจะหยุด

เม็ดฝนซัดกระทบกระเบื้องเก่า ๆ บนหลังคาราวกับคนที่โกรธเคืองโลกทั้งใบ น้ำฝนไหลรินจากชายคาลงสู่พื้นดินที่กลายเป็นโคลนเปียกเลอะ มือบางที่ถือร่มสั่นเล็กน้อยเพราะแรงลม พร้อมกับหัวใจที่สั่นสะท้านไม่แพ้กัน

ขวัญข้าวยืนอยู่หน้าประตูบ้านไม้สองชั้นหลังเก่าที่เธอไม่คิดว่าจะกลับมายืนอีกครั้ง

บ้านที่เคยเป็นทั้งที่พักพิงและคุกขังจิตใจในเวลาเดียวกัน บ้านที่เก็บซ่อนความทรงจำเจ็บปวดไว้ในทุกซอกมุมของผนังและฝ้าเพดาน

เธอทอดสายตามองแผ่นไม้หน้าบ้านซึ่งเคยถูกพ่อใช้ตีเธอตอนอายุสิบห้า

"เด็กขี้โกหกต้องโดนสั่งสอน!"

พ่อเคยตะคอกใส่หน้าเธอแบบนั้น ขณะที่แม่ยืนกอดอกนิ่ง ๆ เหมือนไม่ได้ยินอะไรเลย

สายฝนที่สาดกระทบเสื้อผ้าเปียกชุ่มดูจะไม่เท่ากับน้ำตาที่มันค้างอยู่ในอก...

ไม่ใช่น้ำตาจากความคิดถึง แต่เป็นน้ำตาจากการถูกทอดทิ้ง ถูกตราหน้าว่าเป็นคนไม่รักดี และที่สำคัญ—ไม่เป็นที่ต้องการของครอบครัว

> “แม่มีลูกแค่คนเดียวคือขจร แกมันตัวซวย!”

เสียงนั้นยังชัดเจนอยู่ในหัว เหมือนแม่พูดซ้ำในทุกลมหายใจเข้าออก

เธอสูดลมหายใจลึก ก่อนจะยกมือเคาะประตูไม้บานนั้น

ก๊อก ก๊อก ก๊อก

เงียบ...