ตอนที่ 5 — เส้นทางที่ไม่ชัดเจน

เช้าวันถัดมา สายน้ำยังคงรู้สึกเหมือนกับว่าหัวใจของเขาถูกทิ้งไว้ในโลกที่เต็มไปด้วยคำถาม เขาตื่นแต่เช้า รู้สึกเหมือนเวลาเดินช้ากว่าปกติ แม้จะมีแสงแดดอ่อน ๆ ลอดผ่านม่านหน้าต่าง แต่เขากลับรู้สึกว่ามันยังไม่สามารถทำให้บรรยากาศในห้องของเขาสดใสขึ้นได้

เขาลุกขึ้นจากเตียง หยิบสมุดสเก็ตช์เล่มโปรดขึ้นมา เปิดหน้าใหม่แล้ววาดเส้นไปตามความคิดที่วนเวียนในหัว ตลอดทั้งเช้า ความคิดเกี่ยวกับเขียนรักยังไม่หยุดไหล เขาไม่เคยรู้สึกสับสนขนาดนี้มาก่อน ความรู้สึกบางอย่างที่ไม่สามารถอธิบายได้ เขาไม่อยากให้มันเกิดขึ้น แต่เขาก็รู้ดีว่ามันหลีกเลี่ยงไม่ได้

สายน้ำหันไปมองที่นาฬิกาข้อมือ ยิ่งรู้สึกเหมือนเวลาที่กำลังเดินไปมันยิ่งทำให้เขาเสียสมาธิ เมื่อถึงเวลาที่ต้องไปมหาวิทยาลัย เขาเก็บสมุดแล้วเดินออกจากห้องไป

มาถึงมหาวิทยาลัย เขาคิดว่าจะสามารถทำใจให้สงบได้ แต่ทุกครั้งที่เขามองไปที่ทางเดินในคณะอักษร เขากลับไม่สามารถไม่คิดถึงเขียนรักได้

ในขณะที่เขากำลังเดินไปตามทางเดิน ก็มีเสียงฝีเท้าคุ้นเคยดังขึ้นจากด้านหลัง

"สายน้ำ!"

เขาหยุดเดินแล้วหันไป เห็นเขียนรักเดินเข้ามาหาเขาอย่างรวดเร็ว รอยยิ้มบนใบหน้าของเขียนรักเหมือนจะเป็นการยืนยันว่าเขากำลังตั้งใจจะพูดบางอย่างกับเขา

"นายยังไม่ตอบข้อความผมเลยนะ" เขียนรักพูด พร้อมยักคิ้ว

สายน้ำยังคงยืนนิ่ง เขาไม่รู้จะพูดอะไร เขายังคงรู้สึกว่าเรื่องนี้มันยุ่งยากเกินไป

"ผม..." สายน้ำพูดออกมาเสียงเบา "ไม่ได้ตั้งใจจะหลบหลีก แต่ผม... ผมไม่รู้จะเริ่มต้นอย่างไรดี"

เขียนรักมองสายน้ำด้วยท่าทางที่ดูเหมือนจะเข้าใจ ก่อนจะยิ้มและยักไหล่

"ไม่ต้องเครียดไปหรอก" เขาพูด "แค่ให้มันเป็นไปตามที่มันควรจะเป็น"

สายน้ำก้มหน้าลง ไม่กล้าสบตากับเขียนรัก เขารู้สึกเหมือนว่าโลกนี้มีแค่เขาสองคน และมันทำให้เขารู้สึกอึดอัดอย่างบอกไม่ถูก

"ผมไม่อยากให้มันเป็นภาระ" สายน้ำพูดเสียงต่ำ

"ภาระ?" เขียนรักถาม ก่อนจะก้าวเข้าไปใกล้ขึ้นเล็กน้อย "นายคิดว่าผมอยากให้มันเป็นภาระเหรอ?"

สายน้ำเงียบไปชั่วครู่ เขาคิดว่าถ้าหากเขาตอบไป เขาจะเป็นคนที่ทำให้สถานการณ์มันยิ่งยุ่งยากขึ้น แต่เขาก็รู้ว่าเขาต้องพูดอะไรบางอย่าง

"ผม... ผมไม่เข้าใจว่าทำไมคุณถึงยอมเสี่ยงอย่างนี้" เขาพูดเสียงเบา "ทำไมคุณถึง... อยากมีเรื่องกับผม"

เขียนรักยิ้มบาง ๆ แล้วตอบกลับเสียงอ่อน "เพราะทุกครั้งที่ผมมองนาย ผมรู้สึกเหมือนเจอกับอะไรที่แตกต่าง"

สายน้ำเงยหน้าขึ้นมองเขา คำพูดของเขียนรักทำให้เขารู้สึกขัดเขิน ราวกับว่าเขาไม่รู้จะจัดการกับความรู้สึกนี้อย่างไร

"แต่เรามีโลกของตัวเอง" สายน้ำพูดต่อ "โลกที่แตกต่างกันมาก... และผมไม่อยากให้มันมาเกี่ยวข้องกัน"

เขียนรักยืนนิ่งไปสักครู่ ก่อนจะขยับเข้ามาใกล้เขามากขึ้น รอยยิ้มที่มุมปากค่อย ๆ จางหายไป

"สายน้ำ..." เขาพูดเสียงต่ำ "ไม่ว่าโลกของเราจะต่างกันแค่ไหน... ผมก็ยังอยากรู้จักโลกของนาย"

สายน้ำหันหน้าหนีไปทางอื่น ไม่อยากจะสบตากับเขียนรัก เขากลัวว่าเขาจะเห็นอะไรบางอย่างในดวงตาของเขียนรักที่เขาไม่พร้อมจะยอมรับ

"ทำไมคุณถึงพูดแบบนี้?" สายน้ำถามเสียงแผ่ว "ทำไมคุณถึงต้องการให้เรื่องนี้มันยุ่งยาก"

เขียนรักยืนอยู่ข้าง ๆ สายน้ำ พร้อมพูดเสียงเบา "เพราะในโลกนี้ไม่ใช่ทุกคนที่พร้อมจะรับความจริงว่า... ทุกอย่างมันไม่ง่าย" เขาหยุดแล้วยิ้ม "แต่บางครั้งการยอมรับสิ่งที่มันยากที่สุด... ก็ทำให้เราได้อะไรบางอย่างที่เราไม่เคยคิดว่าจะได้"

สายน้ำรู้สึกเหมือนถูกดึงเข้าสู่คำพูดเหล่านั้น มันเหมือนกับว่าทุกคำพูดของเขียนรักกำลังเข้าไปกัดกร่อนหัวใจของเขาทีละน้อย

เขาหันไปมองเขียนรักอีกครั้ง ท่ามกลางความเงียบงันที่เต็มไปด้วยคำถามในใจ

"คุณ... คุณคิดว่าเราจะได้อะไรจากกันจริง ๆ หรือ?" สายน้ำถามเสียงเบา

เขียนรักไม่ตอบในทันที เขากลับยิ้มบาง ๆ ก่อนจะพูด

"บางที... อาจจะเป็นสิ่งที่นายต้องการจะรู้จักมากกว่าที่คิด" เขาพูดแล้ววางมือบนไหล่สายน้ำเบา ๆ "แต่ไม่ต้องห่วงหรอก ผมจะไม่บังคับให้นายทำอะไรที่นายไม่พร้อม"

สายน้ำยืนสงบไปชั่วขณะ เขารู้สึกเหมือนถูกโยนไปในมุมที่เขาไม่เคยเห็นมาก่อน และในตอนนี้ เขาก็ยังไม่รู้ว่าจะทำอย่างไรดี

แต่ในที่สุด... เขาก็พูดออกไป

"ถ้าเราเป็นเพื่อนกันได้ไหม?"

คำถามนั้นลอยอยู่ในอากาศ พูดออกไปโดยที่เขาก็ไม่รู้ตัว ราวกับว่ามันคือการเริ่มต้นใหม่ในเส้นทางที่ยังไม่ชัดเจน

เขียนรักหันมามองสายน้ำ รอยยิ้มปรากฏขึ้นบนใบหน้าของเขา

"ได้สิ... ถ้านายพร้อมจะให้โอกาส"

และในขณะนั้นเอง ความรู้สึกบางอย่างในใจของสายน้ำก็ค่อย ๆ พัดพาเขาไปในทิศทางที่ไม่เคยคิดมาก่อน

***ดาวน์โหลด NovelToon เพื่อเพลิดเพลินไปกับประสบการณ์การอ่านที่ดียิ่งขึ้น!***