ตอนที่ 4 — ลมหายใจที่เคยห่างไกล

เช้าวันจันทร์ที่อากาศเย็นของต้นเดือนธันวาคมเข้ามาเยือน มหาวิทยาลัยเต็มไปด้วยการเคลื่อนไหวของนักศึกษาที่กลับมาเรียนหลังจากวันหยุดยาว เสียงพูดคุยของกลุ่มเพื่อนกระจายไปทั่วลานหน้าคณะ สายน้ำเดินคนเดียวไปตามทางเดินที่คุ้นเคย พยายามจะไม่สนใจเสียงรอบข้าง ราวกับว่าเขากำลังพยายามจมอยู่ในโลกของตัวเองเหมือนเคย

แต่ท่ามกลางเสียงรบกวนต่าง ๆ กลับมีเสียงหนึ่งที่ทำให้เขาต้องหยุดเดิน

"สายน้ำ!"

เขาหยุดฝีเท้าโดยอัตโนมัติ พลางหันไปมองตามเสียงที่เรียกชื่อเขา มองเห็นคนที่เขาคาดว่าจะไม่เจอกันในวันนี้

เขียนรักยืนอยู่ที่มุมอาคาร คิ้วขมวดเล็กน้อยเมื่อเห็นสายน้ำที่หยุดอยู่กลางทางเดิน เขาก้าวเท้าฉับ ๆ เข้ามาใกล้จนแทบจะยืนอยู่ข้างๆ กัน

“ทำไมไม่ตอบข้อความผมล่ะ?” เขียนรักถามเสียงเบา แต่ดูจริงจัง

สายน้ำพยายามจะไม่ให้สายตาของตัวเองไปจดจ้องที่ใบหน้าคม ๆ ของเขียนรักที่อยู่ใกล้เกินไป “ผมไม่มีอะไรจะตอบ”

“หรือว่าผมทำอะไรผิด?” เขียนรักถามเสียงขึงขังขึ้นมา “สายน้ำ…”

“ผมแค่ไม่อยากพูดเรื่องนั้น” สายน้ำตอบกลับเสียงเบา โดยที่มือเขากำสมุดเล่มโปรดเอาไว้แน่น

เขียนรักยิ้มบาง ๆ ขยับเข้ามาใกล้ขึ้นอีกเล็กน้อย จนทำให้สายน้ำรู้สึกหายใจติดขัดอีกครั้ง

“ไม่พูดเรื่องอะไร? หรือจะบอกว่า...ไม่อยากพูดกับผม?” เขียนรักพูดพลางยักคิ้ว

สายน้ำหยุดนิ่งไปชั่วครู่ เขาหลบตาเขียนรัก ก่อนจะขยับถอยหลังเล็กน้อย

“มันไม่เกี่ยวกับผมคนเดียวหรอกครับ” เขาตอบเสียงเบา “มันเกี่ยวกับ... ความรู้สึกที่คุณทำให้เกิดขึ้น”

“ความรู้สึก?” เขียนรักถามด้วยความสงสัย รอยยิ้มบาง ๆ หายไปจากใบหน้า เขามองสายน้ำอย่างจริงจัง

สายน้ำไม่พูดอะไร เขาล้วงมือเข้าไปในกระเป๋ากางเกงเหมือนพยายามหาสิ่งที่จะช่วยให้ตัวเองไม่ต้องเผชิญหน้ากับเขียนรักในตอนนี้

เขียนรักพยักหน้าอย่างเข้าใจ ก่อนจะเอื้อมมือไปจับข้อมือของสายน้ำเบา ๆ ไม่ให้เขาเดินหนีไป

“ถ้าเรื่องนี้เป็นความรู้สึกที่นายไม่เข้าใจ... ผมจะทำให้มันชัดเจนเอง”

สายน้ำหันมามองมือของเขียนรักที่จับข้อมือเขาอยู่ เขารู้สึกเหมือนโดนดึงให้เข้าไปในโลกที่ไม่เคยคาดคิดมาก่อน ในโลกที่เต็มไปด้วยคำพูดและความรู้สึกที่ไม่สามารถควบคุมได้

“อย่ามาเล่นกับความรู้สึกของผม” สายน้ำพูดเสียงแข็ง แต่เขาก็ไม่สามารถดึงมือออกจากการจับกุมของเขียนรักได้

“ผมไม่ได้เล่นกับความรู้สึกของนาย” เขียนรักพูดเบา ๆ “ผมแค่ต้องการให้มันชัดเจน”

แล้วเขาก็ปล่อยมือออกจากข้อมือของสายน้ำอย่างรวดเร็ว แต่ยังยิ้มบาง ๆ ก่อนจะพูดต่อ

“ผมจะไม่ทำให้มันยุ่งยากกว่านี้ ถ้านายไม่ต้องการให้มันเป็นแบบนี้... แต่ก็อย่ามาทำเหมือนไม่รู้ว่าผมรู้สึกยังไงกับนาย” เขาพูดก่อนจะหันหลังเดินไป

สายน้ำยืนนิ่ง ไม่สามารถขยับตัวไปไหนได้ เขากลับรู้สึกเหมือนกับว่าเขากำลังติดอยู่ในที่ ๆ ไร้ทางออก ทุกคำพูดของเขียนรักกำลังเข้ามาทำให้เขารู้สึกสับสนในหัวใจ

“ผม…” สายน้ำพึมพำกับตัวเอง ก่อนจะยกมือขึ้นบีบขมับเหมือนพยายามไล่ความคิดที่มันกำลังพุ่งเข้ามาอย่างรวดเร็ว

ไม่รู้ทำไม เขารู้สึกเหมือนกับว่าเขากำลังถูกลากไปในทิศทางที่เขาไม่อาจควบคุมได้ และเขาก็ไม่รู้ว่า... เขาควรจะตัดสินใจอย่างไรดี

มืดแล้วในหอพักของสายน้ำ เสียงฝนตกดังเบา ๆ จากนอกหน้าต่าง ท่ามกลางความเงียบสงบ เขานั่งอยู่ที่โต๊ะทำงานพร้อมกับสมุดสเก็ตช์ในมือ

มือของเขาค่อย ๆ วาดเส้นลงบนกระดาษ ขณะที่จิตใจยังคิดถึงคำพูดของเขียนรักในช่วงกลางวัน

“อย่ามาทำเหมือนไม่รู้ว่าผมรู้สึกยังไงกับนาย…”

สายน้ำวาดเส้นไปเรื่อย ๆ แต่จิตใจกลับรู้สึกว้าวุ่น หัวใจเขารู้สึกเหมือนจะเต้นเร็วขึ้นทุกครั้งที่เขาคิดถึงคำพูดเหล่านั้น

“ทำไมถึงเป็นแบบนี้?” เขาถามกับตัวเองเสียงเบา เขาหยุดมือแล้วหลับตาลง

ไม่ใช่ว่าเขาจะไม่เข้าใจว่าทำไมเขียนรักถึงทำแบบนั้น แต่... เขากลัว ความรู้สึกที่เขาไม่เคยคาดคิดมาก่อนว่าจะเกิดขึ้นในตัวเขา เขากลัวมันจะกลายเป็นสิ่งที่เขาหลีกเลี่ยงไม่ได้

ในที่สุด... เขาเงยหน้าขึ้นจากสมุดสเก็ตช์ที่ยังไม่เสร็จสมบูรณ์ ราวกับรออะไรบางอย่าง

“บางครั้ง…” เขาพึมพำ “อาจจะต้องปล่อยให้บางอย่างเกิดขึ้นก็ได้...”

***ดาวน์โหลด NovelToon เพื่อเพลิดเพลินไปกับประสบการณ์การอ่านที่ดียิ่งขึ้น!***