ตอนที่ 3 — กระแสลมแห่งความรู้สึก

วันหยุดเสาร์แรกของเดือนธันวาคม แสงแดดที่สาดส่องเข้ามาในห้องเรียนผ่านกระจกหน้าต่างใหญ่ ไออุ่นจากแสงอาทิตย์ทำให้บรรยากาศในห้องเล็ก ๆ ของคณะศิลปกรรมดูอบอุ่นขึ้นมา ราวกับทุกสิ่งในห้องนี้กำลังหยุดนิ่งพร้อมกับเสียงดนตรีที่บรรเลงเบา ๆ จากลำโพงเก่า ๆ ที่ถูกเปิดทิ้งไว้

สายน้ำนั่งอยู่ที่มุมโต๊ะใกล้หน้าต่าง สเก็ตช์ภาพร่างคนในสมุดเล่มเก่า ๆ ของเขา คิ้วขมวดแน่นขณะจ้องมองลายเส้นที่เขาเพิ่งวาดเสร็จ เขาไม่ค่อยชอบให้ใครเห็นภาพของเขา แต่วันนี้กลับรู้สึกอยากวาดอะไรบางอย่างที่ไม่เคยวาดมาก่อน

ในขณะที่เขากำลังจมอยู่กับงานศิลปะของตัวเอง เสียงเคาะประตูห้องดังขึ้น

"สายน้ำ"

เสียงทุ้มที่คุ้นหูทำให้เขาหยุดมือจากการวาด เขาหันไปมองที่ประตู ก่อนจะพบกับเงาของคนคนหนึ่งที่ยืนอยู่ตรงนั้น

"อะไรอีกล่ะครับ?" สายน้ำถามเสียงเบา แต่มันมีความรู้สึกติดหงุดหงิดอยู่เล็กน้อย เขาพยายามไม่ให้มันออกมาชัดเจน

เขียนรักยืนอยู่ที่ประตู สวมเสื้อฮู้ดสีดำเหมือนที่สายน้ำเคยเห็น เขามองมาที่สายน้ำด้วยแววตาที่เต็มไปด้วยความสนใจ จนทำให้สายน้ำรู้สึกเหมือนถูกจับจ้องจากทุกมุม

“มาหามอะไรครับ?” สายน้ำถาม ซ่อนความรู้สึกบางอย่างที่เริ่มรู้สึกผิดปกติเมื่อเห็นเขียนรัก

เขียนรักยิ้มบาง ๆ แล้วเดินเข้ามาในห้องอย่างไม่เกรงใจ

“ไม่มีอะไรหรอก แค่แวะมาดูว่า นายยังอยู่ที่นี่หรือเปล่า” เขาพูดไปพลางนั่งลงที่เก้าอี้ข้างโต๊ะของสายน้ำ

“มีอะไร?” สายน้ำถาม เขายังไม่อยากให้ตัวเองหลุดจากสภาพที่ตั้งใจจะวาดภาพอยู่ แต่เขียนรักก็ทำให้เขาเสียสมาธิ

“ก็แค่...อยากรู้ว่านายกำลังทำอะไรอยู่” เขียนรักยิ้มมุมปาก “มันเหมือนนายจะมีโลกของตัวเองอยู่เสมอ”

สายน้ำมองเขาด้วยสายตานิ่ง ๆ ก่อนจะยกมือขึ้นลูบคางเล็กน้อย

“ผมแค่...วาดภาพ” เขาตอบกลับไปสั้น ๆ แต่ไม่มองหน้าเขียนรัก

“วาดภาพ... ผู้ชายสินะ” เขียนรักพูดเบา ๆ จนดูเหมือนแค่คิดในใจ

สายน้ำเงียบไป สายตาเขาจับจ้องไปที่ภาพร่างบนกระดาษจนมองไม่เห็นสิ่งรอบข้าง ความเงียบเข้าปกคลุมห้องอีกครั้ง

“อย่าพูดแบบนั้น” สายน้ำพูดเสียงเบา แต่การที่เขาพูดออกไปก็ทำให้บรรยากาศรอบตัวเปลี่ยนไป

เขียนรักไม่ได้ตอบอะไร เขาหันมองภาพที่สายน้ำกำลังวาดอยู่แล้วเงียบไปชั่วขณะ ใจเขาคิดถึงภาพที่เขาได้เห็นเมื่อหลายวันก่อน ตอนที่เขาแอบมองสายน้ำวาดภาพในสมุดสเก็ตช์

“นายวาดภาพคนอื่นบ่อยเหรอ?” เขียนรักถามเสียงต่ำ

“บางครั้ง” สายน้ำตอบสั้น ๆ แล้วหยิบสมุดขึ้นมาอีกครั้งเพื่อลงมือวาดใหม่

เขียนรักมองมือของสายน้ำที่กำลังวาดไปเรื่อย ๆ ใบหน้าของเขาจริงจังและมีสมาธิมาก บางทีความเงียบของสายน้ำอาจจะเป็นสิ่งที่ดึงดูดเขามากที่สุด เพราะมันทำให้เขารู้สึกว่ามีอะไรบางอย่างที่ยังซ่อนอยู่

“นายไม่เคยพูดเรื่องส่วนตัวเลยนะ” เขียนรักพูดขึ้นมาอีกครั้ง แต่คราวนี้น้ำเสียงดูจริงจัง

สายน้ำยิ้มบาง ๆ ขณะวาดเส้นไปอย่างช้า ๆ “บางเรื่องมันไม่จำเป็นต้องพูดหรอกครับ”

“แล้วเรื่องของนายล่ะ?” เขียนรักพูดต่อ “มันสำคัญขนาดที่ว่าไม่อยากให้ใครรู้จริง ๆ เหรอ?”

สายน้ำหันมามองเขาในที่สุด สีหน้าของเขาหลับตาไปชั่วครู่ก่อนจะตอบกลับ

“มันไม่ใช่ไม่อยากให้ใครรู้” เขาตอบเสียงเบา “แต่มันแค่ไม่เกี่ยวกับคนอื่น... ถ้ามันไม่ใช่คนที่สำคัญจริง ๆ”

คำตอบนั้นทำให้เขียนรักรู้สึกว่ามีบางอย่างที่เขาคิดถูก เขาเคยรู้สึกว่าภายในใจของสายน้ำมีบางอย่างที่ถูกซ่อนไว้ลึกในที่สุด และมันก็เป็นเพียงแค่ช่วงเวลาที่เขาต้องเข้าไปให้ใกล้ขึ้นเท่านั้น

เขียนรักยิ้มมุมปาก ก่อนจะลุกขึ้นจากเก้าอี้

“แล้วถ้าผมเป็นคนที่สำคัญจริง ๆ จะพูดหรือไม่พูดเรื่องเหล่านั้นให้ผมฟังบ้างล่ะ?”

สายน้ำเงียบไป เขายังคงไม่พูดอะไร แต่รู้สึกว่าคำถามนั้นยังคงดังก้องในใจเขาเสมอ

เมื่อเขียนรักเดินออกจากห้องไปแล้ว สายน้ำก็รู้สึกถึงความรู้สึกบางอย่างที่เขาไม่เคยรู้จัก มันเริ่มเกิดขึ้นในใจของเขา ความรู้สึกที่ไม่แน่ใจว่าจะเรียกมันว่าอะไร แต่เขารู้เพียงแค่... มันไม่ใช่แค่ความรู้สึกที่ธรรมดา

มันเหมือนกับกระแสลมที่พัดผ่านเข้ามาในชีวิตของเขา... และไม่รู้จะพัดไปทางไหน

***ดาวน์โหลด NovelToon เพื่อเพลิดเพลินไปกับประสบการณ์การอ่านที่ดียิ่งขึ้น!***