ตอนที่ 2 — เงาของตัวอักษร

แสงแดดอ่อนในยามเช้าเล็ดลอดผ่านม่านหน้าต่างบานใหญ่ของห้องชมรมนิยาย คณะอักษรศาสตร์ ห้องที่ใครหลายคนอาจมองข้าม แต่กลับมีคนบางคนใช้เป็นสถานที่หลบซ่อนตัวตนจากโลกภายนอก

เขียนรักนั่งอยู่ตรงมุมสุดของห้อง โต๊ะไม้เก่าถูกปูด้วยกระดาษเปล่า กระดาษแผ่นแล้วแผ่นเล่าถูกขีดเขียนด้วยลายมือเรียบคม บางประโยคถูกขีดฆ่าทิ้ง บางประโยคถูกล้อมกรอบไว้ราวกับต้องการเก็บไว้ในใจเสมอ

เขียนรักถอนหายใจ เขาวางปากกา ลุกขึ้น เดินไปเปิดหน้าต่าง ปล่อยให้ลมเย็นของฤดูหนาวพัดเข้ามาแทนความอึดอัดในอก

“ฉันไม่เข้าใจเลย ว่าทำไมผู้ชายคนนั้นถึงตามติดความคิดฉันได้แบบนี้”

เขียนรักพึมพำกับตัวเอง ขณะจ้องมองภาพร่างคน ๆ หนึ่งในสมุดสเก็ตช์ที่เขาได้แอบดูเมื่อวาน ไม่ได้เห็นทั้งหมด แค่เสี้ยวหน้า... แต่เสี้ยวนั้นทำให้เขาไม่อาจละสายตา

และในจังหวะที่ลมตีม่านเบา ๆ บานประตูห้องก็เปิดออก

"..."

เขียนรักหันกลับไปช้า ๆ เมื่อเห็นว่าคนที่ยืนอยู่ตรงประตูคือ สายน้ำ — เด็กหนุ่มในเสื้อฮู้ดสีดำ มีสมุดเล่มเดิมแนบอก ใบหน้าเรียบนิ่งอย่างเคย

“นายมาทำอะไรที่นี่?” เขียนรักเอ่ยถามในที่สุด

“ผมมาคืนของ” สายน้ำยื่นซองกระดาษสีขาวใบเล็กออกมา “เมื่อวานคุณทำตกไว้ที่ใต้เก้าอี้ห้องชมรมศิลป์”

เขียนรักมองมัน ไม่รีบรับ

“ของตก... หรือว่านายจงใจมาหาเรื่องให้เราคุยกันอีก?”

สายน้ำเงยหน้าขึ้นเล็กน้อย ดวงตาคู่นั้นยังคงนิ่งสนิท “ผมไม่ใช่คนชอบเข้าสังคมขนาดนั้น”

เขียนรักยิ้ม พลางเดินเข้าไปใกล้

“แต่นายก็ยังมา” เขาหยิบซองจากมืออีกฝ่ายปลายนิ้วแตะกันแผ่วเบาเหมือนไม่ตั้งใจ แต่สายน้ำรู้สึกชัดเจน

“ขอบใจนะ” เขียนรักรับของ “จริงสิ... ชื่อนายนี่มันสะกดใจดีชะมัด สายน้ำ มันดูนิ่งเย็น แต่ลึก ๆ แล้วผมว่านายเป็นคนดุ”

“แล้วคุณล่ะ” สายน้ำถามกลับโดยไม่หลบตา “คุณก็เหมือนชื่อของคุณเหมือนกัน เขียนรัก ฟังดูอบอุ่นแต่จริง ๆ แล้วชอบเล่นกับความรู้สึกคนอื่นรึเปล่า?”

เขียนรักหัวเราะเบา ๆ ดวงตาคมกริบหรี่ลง “โอ้... นายนี่ไม่ธรรมดาเลยนะ”

“ผมไม่อยากธรรมดาในโลกของคนที่เขียนเรื่องแต่งเพื่อหลอกลวงคนอ่าน”

คำพูดนั้นราวกับมีหนามเล็ก ๆ แทงเข้าที่อก เขียนรักนิ่งไปชั่วขณะ ก่อนจะหัวเราะออกมาเบา ๆ

“งั้นก็ดีเลย เพราะผมก็ไม่อยากให้ใครมองผมเป็นพระเอกในเรื่องรักหวาน ๆ” เขาโน้มตัวลงมาใกล้ใบหน้าอีกฝ่าย “ผมอยากให้นายเห็นผม... ในแบบที่ไม่มีใครกล้ามอง”

สายน้ำเงียบไปชั่วขณะ เขาขยับถอยหลังเพียงก้าวเดียว ไม่ใช่เพราะกลัว... แต่เพื่อเว้นระยะให้อีกฝ่ายไม่สามารถครอบงำอารมณ์ของเขาได้ง่าย ๆ

“คุณกำลังจีบผมหรือกำลังเล่นเกม?”

“ทั้งสองอย่าง” เขียนรักยิ้มอย่างจริงใจ “แต่ผมเป็นนักเขียนนะสายน้ำ ผมไม่ชอบเล่นเกมที่ไม่มีตอนจบ”

“แล้วถ้าเรื่องนี้มันจบแบบเศร้าล่ะ?”

“งั้นผมจะเขียนใหม่ ให้มันจบแบบที่เราทั้งคู่ยิ้มได้”

สายน้ำไม่พูดอะไรอีก เขาเพียงแค่หมุนตัวกลับ เดินออกจากห้องช้า ๆ พร้อมกับสมุดในมือที่กอดแน่นกว่าเดิม ราวกับต้องใช้มันปิดบังเสียงหัวใจที่เริ่มดังขึ้นทุกทีที่ได้ยินชื่อของคน ๆ หนึ่ง

เขียนรักมองตามแผ่นหลังนั้นอีกครั้ง แล้วหยิบสมุดของตัวเองขึ้นมาเปิดหน้าใหม่ เขาเขียนเพียงบรรทัดเดียวก่อนจะปิดมันลง

“วันที่ 1 ที่ได้เจอเขา — ความรู้สึกบางอย่างเริ่มรบกวนหัวใจของฉัน มันไม่ใช่แค่แรงบันดาลใจ แต่มันคือ... การตกหลุมรักแบบไม่มีบทบรรยายใดจะพอแทนได้”

***ดาวน์โหลด NovelToon เพื่อเพลิดเพลินไปกับประสบการณ์การอ่านที่ดียิ่งขึ้น!***