เริ่มเกม

ตอนที่ 2 – เริ่มเกม

ตั้งแต่คืนวันนั้น พีทก็เริ่ม "เกมความรัก" ที่ตัวเองเป็นคนเปิดขึ้นมาเอง แต่แทนที่มันจะเป็นแค่เรื่องเล่นๆ เหมือนทุกครั้งที่ผ่านมา มันกลับมีบางอย่างที่เขาเองก็ไม่แน่ใจว่าตัวเองกำลังจะเจออะไร

วันรุ่งขึ้น พีทเดินเข้ามาในโรงอาหารของมหาวิทยาลัย สายตากวาดมองหาเป้าหมายก่อนจะพบว่าเจตกำลังนั่งอ่านหนังสืออยู่ที่โต๊ะมุมหนึ่ง เขาเป็นพวกที่ไม่ค่อยชอบความวุ่นวาย และถ้าเลือกได้ก็จะนั่งอยู่ที่เงียบๆ คนเดียวเสมอ

"แน่ใจนะว่ามึงจะเล่นจริง?"

เสียงของไอ้กร เพื่อนสนิทของพีทดังขึ้นข้างๆ มันขมวดคิ้วเล็กน้อยก่อนจะพูดต่อ "กูว่าเจตมันไม่เล่นด้วยแน่ๆ"

พีทยักไหล่แล้วยิ้มมุมปาก "ก็แค่ทำให้มันเล่นด้วยให้ได้ก็พอ"

กรส่ายหัวก่อนจะพึมพำ "แล้วมึงแน่ใจนะว่าเล่นแล้วจะไม่เจ็บเอง?"

พีทหัวเราะเบาๆ "มึงทำเหมือนกูไม่เคยเล่นเกมอะไรแบบนี้มาก่อน"

พีทเดินตรงไปหาเจตที่กำลังนั่งก้มหน้ากับตำราเรียน เจตเป็นพวกที่จริงจังกับการเรียนเกินเหตุ แม้กระทั่งตอนกินข้าวยังไม่ยอมละสายตาจากหนังสือ

พีทไม่พูดอะไร เขาทิ้งตัวลงนั่งฝั่งตรงข้ามของเจตแบบหน้าตาเฉย ร่างสูงของเจตเงยหน้าขึ้นมองเขาเล็กน้อยก่อนจะกลับไปสนใจหนังสือในมือเหมือนเดิม

"มึงกินข้าวยัง?"

เจตยังไม่เงยหน้าขึ้นมา แต่ตอบกลับด้วยเสียงเรียบ "ยัง"

"งั้นไปกินข้าวกับกู"

คราวนี้เจตเงยหน้าขึ้นเต็มๆ ดวงตาคมกริบของเขามองพีทด้วยแววสงสัย ก่อนจะเลื่อนสายตาไปมองจานข้าวที่อยู่ตรงหน้าแล้วพูดเสียงเรียบ "กูมีข้าวอยู่ตรงหน้าแล้ว"

"งั้นมึงก็ไปกินข้าวเย็นกับกู"

เจตหยุดเคี้ยวข้าว ก่อนจะเหลือบมองพีทอย่างพิจารณา "มึงกำลังทำอะไร?"

"จีบมึงไง" พีทยักคิ้วแล้วยิ้มกวนๆ

เจตเงียบไปครู่หนึ่ง ก่อนจะถอนหายใจแล้วพูดว่า "กูว่ามึงต้องหาอะไรทำแล้วล่ะ"

"หาอะไรทำ? กูว่าเล่นเกมกับมึงสนุกดี" พีทตอบกวนๆ ก่อนจะเอื้อมไปหยิบแก้วน้ำของเจตขึ้นมาจิบหน้าตาเฉย

เจตมองพีทที่ทำเหมือนเป็นเรื่องปกติ ก่อนจะพูดขึ้นมาเบาๆ "เดี๋ยวเถอะ"

"เดี๋ยวอะไร?"

เจตมองหน้าพีทตรงๆ ก่อนจะพูดด้วยน้ำเสียงเรียบนิ่ง "มึงอยากเล่นเกมนี้จริงๆ ใช่ไหม?"

พีทยิ้มกว้าง "แน่นอน"

เจตวางช้อนลงช้าๆ แล้วมองหน้าพีทตรงๆ ก่อนจะพูดขึ้นด้วยน้ำเสียงเรียบแต่แฝงไปด้วยความหมายบางอย่าง "งั้นก็อย่ามาเสียใจทีหลังแล้วกัน"

พีทรู้ตัวในตอนนั้นเอง ว่าตัวเองอาจกำลังเล่นเกมที่มีเดิมพันสูงกว่าที่เขาคิด

หลังจากวันนั้น พีทก็เริ่มเดินเกมของตัวเองอย่างจริงจัง เขาพยายามหาโอกาสเข้าใกล้เจตให้มากขึ้น ไม่ว่าจะเป็นการไปนั่งข้างๆ ในชั้นเรียนที่เขาไม่เคยเข้าเลย หรือแม้กระทั่งเดินไปส่งถึงหน้าหอพัก

"มึงจะตามกูไปถึงไหนเนี่ย?" เจตถามขึ้นในวันหนึ่ง หลังจากที่พีทเดินมาส่งเขาถึงหน้าหอพัก

"จนกว่ามึงจะตกหลุมรักกู" พีทยิ้มกวนๆ

เจตถอนหายใจเบาๆ ก่อนจะส่ายหัว "งั้นมึงก็เดินอีกนาน"

"ไม่เป็นไร กูอดทนเก่ง"

เจตไม่ได้ตอบอะไร แต่พีทสังเกตเห็นว่าอีกฝ่ายแอบหลบสายตาเขาไปเล็กน้อย

เวลาผ่านไป พีทเริ่มรู้สึกได้ว่าเจตเริ่มมีปฏิกิริยากับเขามากขึ้น ถึงแม้ว่าจะไม่ใช่การตอบกลับแบบเปิดเผย แต่เขาก็เริ่มสังเกตเห็นบางอย่างที่เปลี่ยนไป

เช่น เวลาเขาส่งข้อความไปหา เจตจะอ่านทันทีแต่ไม่ตอบ พอเขาแกล้งไม่ส่งไปวันหนึ่ง อีกฝ่ายกลับเป็นฝ่ายทักมาก่อน

หรืออย่างตอนที่พวกเขาไปกินข้าวด้วยกัน ถึงแม้เจตจะบอกว่าเขาแค่กินข้าวเหมือนปกติ แต่พีทสังเกตได้ว่าถ้าวันไหนเขาไม่ชวน เจตก็จะเดินมากินข้าวที่โรงอาหารใกล้ๆ กันอยู่ดี

"กูว่ามึงแพ้แล้วว่ะเจต" พีทยิ้มขณะเท้าคางมองอีกฝ่าย

"หืม?" เจตเลิกคิ้ว

"มึงเริ่มสนใจกูมากขึ้นแล้ว"

เจตมองพีทนิ่งๆ ก่อนจะยกแก้วน้ำขึ้นดื่มแล้วพูดออกมาเบาๆ "อย่ามั่นใจนักเลยพีท"

พีทรู้สึกว่าหัวใจตัวเองเต้นแรงขึ้นมานิดๆ โดยไม่รู้ตัว

เขาเริ่มไม่แน่ใจแล้วว่า ตกลงใครกันแน่ที่กำลังแพ้เกมนี้

[จบตอนที่ 2]

***ดาวน์โหลด NovelToon เพื่อเพลิดเพลินไปกับประสบการณ์การอ่านที่ดียิ่งขึ้น!***