เวลาผ่านไปเพียงข้ามคืน แต่สำหรับคีย์ มันรู้สึกเหมือนเป็นปี
เขานั่งนิ่งอยู่ตรงระเบียงห้องชั้นสอง มองออกไปไกล ๆ แสงเมืองเบื้องล่างยังคงสว่างไสว แต่ในใจเขากลับมืดสนิท
“เขาคือคนที่ทำให้พ่อฉันตาย...”
“แต่เขาก็เป็นคนแรกที่ทำอาหารให้ฉันตอนหิว เป็นคนที่เอาตัวเข้ากำบังกระสุนแทนฉัน...”
เขากุมหัว ถอนหายใจ
“มันไม่ควรจะสับสนแบบนี้…”
เขาหยิบมือถือขึ้นมา เปิดภาพที่เคยแอบถ่ายไว้
ภาพของเซย์ยืนทำอาหารใส่ผ้ากันเปื้อนลายแพนด้า—สีหน้าตั้งใจ แต่โคตรจะไม่เข้ากับลุคมาเฟีย
คีย์เผลอยิ้มมุมปาก...แล้วก็ถอนหายใจเฮือกใหญ่อีกครั้ง
“บ้าเอ๊ย ฉันยังรักเขาอยู่”
เสียงเปิดประตูเบา ๆ ดังขึ้น
เซย์ไม่ได้พูดอะไร แค่ยืนอยู่เงียบ ๆ ตรงกรอบประตู คีย์ไม่หันไปมอง แค่พูดเสียงเบา
“คุณจะยืนเงียบ ๆ แบบนั้นอีกนานไหมครับ?”
“จนกว่านายจะยอมมองฉันอีกครั้ง”
คีย์นิ่งไป
“ผมยังโกรธคุณอยู่...มาก”
“ฉันรู้”
“ผมยังไม่ให้อภัยคุณ...”
“ไม่ต้องรีบหรอก”
“แต่คุณยังเป็นคนที่ผมนึกถึงก่อนหลับตาอยู่ดี…”
เซย์ชะงัก เหมือนโดนแทงเข้าตรงใจ
“ฉันไม่กล้าสัญญาว่าจะลบอดีตได้ แต่ฉันกล้าบอกว่า ต่อจากนี้ฉันจะปกป้องนาย แม้ในวันที่นายไม่ต้องการฉันอยู่ข้าง ๆ”
คีย์หันมามองเขาเป็นครั้งแรก ดวงตาแดงก่ำ
“งั้นก็ช่วยอยู่...เงียบ ๆ แต่ใกล้ ๆ ได้ไหม”
เซย์พยักหน้าเบา ๆ แล้วนั่งลงข้าง ๆ โดยไม่พูดอะไร
ในความเงียบของค่ำคืน เสียงหัวใจของคนสองคนยังเต้นอยู่—ถึงจะไม่พร้อมให้อภัย แต่มันยัง ผูกพัน
........
คืนวันต่อมา...
ทุกอย่างดูเงียบผิดปกติ
คีย์ตื่นขึ้นมากลางดึก เพราะเสียงกล่องบางอย่างที่ถูกวางหน้าห้อง
เขาเปิดประตูออก และเห็นกล่องดำเรียบหรู ผูกโบสีแดงเลือด...
บนกล่องมีโน้ตแผ่นหนึ่ง
เขาหยิบขึ้นมาอ่านช้า ๆ
> “ความรักของเขาคือเรื่องจริง...หรือแค่ความผิดที่เขาต้องชดใช้?
ลองเปิดดู แล้วนายจะรู้ว่าใครคือนักล่า และใครคือลูกแกะ”
— D.
คีย์กลืนน้ำลาย พอเปิดกล่อง...
ด้านในคือ แฟลชไดร์ฟ กับ แหวนเงินเก่า ๆ วงหนึ่งที่สลักชื่อ K.M.
เขารีบเสียบแฟลชไดร์ฟเข้าคอม
ในนั้นมีคลิป...กล้องวงจรปิดเมื่อสิบห้าปีก่อน
เสียงกรีดร้องของชายคนหนึ่ง
เสียงเซย์ตะโกนอย่างเด็ดขาด
> “อย่าให้เขาหนีไปได้—เอาเด็กคนนั้นมาด้วย!”
เสียงปืนดังขึ้นสามนัด
คีย์เบิกตากว้าง น้ำตาไหลพราก
“...นี่มันเสียงพ่อฉัน…?”
เขาเริ่มหายใจไม่ทัน ความสับสนกัดกินอีกครั้ง
เซย์บอกว่าเขาไม่ได้สั่งฆ่า...แต่นี่มันอะไรกัน?
ทันใดนั้น เสียงเคาะประตูดังขึ้นอีกครั้ง
เซย์ยืนอยู่ที่หน้าห้อง ราวกับรู้ทุกอย่างอยู่ก่อนแล้ว
“ดาเรนเริ่มเกมของเขาแล้วสินะ” เขาพูดช้า ๆ
คีย์มองอีกฝ่ายด้วยแววตาสั่นไหว
“คลิปนั่น...มันคือความจริงใช่ไหม?”
เซย์ไม่ตอบทันที เขาก้าวเข้ามา คุกเข่าลงเบื้องหน้า
“มันคือส่วนหนึ่งของความจริง...ส่วนที่เจ็บที่สุด”
เขาหยิบแหวนในมือคีย์ขึ้นมาดูเบา ๆ
“แหวนนี้...คือของพ่อ นายใส่มันครั้งสุดท้ายตอนวันเกิดลูก—คือนาย”
“คุณเห็นกับตา?”
“ฉันเป็นคนถ่ายคลิปนั้นด้วยตัวเอง”
คีย์ผงะ
“...เพื่ออะไร?”
“เพื่อเตือนตัวเอง ว่าฉันเคยทำลายสิ่งที่สำคัญที่สุดของคนที่ฉันรัก”
คีย์ยืนนิ่ง—ราวกับเวลาหยุดเดิน
แล้วเซย์ก็พูดเบา ๆ ราวกระซิบ...
“ฉันรักนาย คีย์ ไม่ใช่เพราะความผิด แต่เพราะหัวใจฉันเลือกนายเอง…”
คีย์ก้มหน้า น้ำตาหยดหนึ่งร่วงลงที่หลังมือเซย์
“ผมอยากจะเกลียดคุณให้หมดใจ...แต่หัวใจมันไม่ฟังเลยว่ะ”
แล้วเขาก็โน้มตัวไป—ช้า ๆ...ก่อนริมฝีปากจะแตะกันเบา ๆ ราวกับจะยืนยันว่า
แม้จะมีบาดแผล แต่บางครั้ง...เราก็รักกันผ่านความเจ็บได้
---
***ดาวน์โหลด NovelToon เพื่อเพลิดเพลินไปกับประสบการณ์การอ่านที่ดียิ่งขึ้น!***
กกาวน์โหลดทันที
ชอบผลงานนี้ไหม? ดาวน์โหลดแอพ บันทึกการอ่านของคุณจะไม่สูญหาย
Comments