ภายในห้องนอนที่เงียบสงบ คีย์นั่งบนเตียงโดยมีแผลถลอกเล็กน้อยที่หัวไหล่จากเศษกระจก
“โอ๊ย...แสบฉิบ” เขาบ่นพึมพำขณะพยายามจะติดพลาสเตอร์เอง แต่แปะเท่าไหร่ก็เบี้ยว
“อยู่เฉย ๆ เดี๋ยวฉันทำให้”
เสียงทุ้มต่ำดังจากประตู เซย์เดินเข้ามาพร้อมกล่องปฐมพยาบาล ใบหน้ายังคงเย็นชา แต่แววตาดูอ่อนลงกว่าทุกครั้ง
“ปกตินายดูจะรอดชีวิตจากการเผางานส่งอาจารย์ได้สบาย ทำไมแปะพลาสเตอร์ถึงยังไม่รอดวะ”
“ไม่เหมือนกันซะหน่อย นี่มันมีเลือด...”
เซย์นั่งลงตรงหน้าเขา มือเย็นแต่นิ่งค่อย ๆ แปะพลาสเตอร์ให้ช้า ๆ จนคีย์เผลอมองอีกฝ่ายอย่างเงียบ ๆ
“ขอบคุณครับ...”
เซย์ไม่ตอบ แต่เงยหน้าขึ้นสบตาแทน
วินาทีนั้น บรรยากาศเหมือนหยุดหมุน คีย์รู้สึกเหมือนหัวใจมันเต้นแรงเกินเหตุ
“เอ่อ...คุณนี่แปลกดีนะครับ ตอนถือปืนก็โหดเหมือนหลุดมาจากหนังมาเฟีย แต่ตอนถือสำลีกลับ...ดูอบอุ่นแปลก ๆ”
“ฉันก็ไม่รู้เหมือนกัน ว่าเพราะนายมันแปลก หรือเพราะฉันเริ่ม...อ่อนลง”
“...อ่อนลงกับผมหรือเปล่าครับ?”
เซย์ไม่ตอบ แต่ยื่นมือมาขยี้หัวเขาเบา ๆ
“ไม่ต้องรีบหาคำตอบหรอกคีย์ แค่อย่าเดินออกไปไหนตอนฉันยังไม่อยากให้นายหายไป...แค่นั้นพอ”
---.....
กลางค่ำคืน ในห้องลับชั้นใต้ดินของคฤหาสน์มาเฟีย เซย์จ้องภาพบนจอมอนิเตอร์ที่เพิ่งได้จากกล้องวงจรปิดตอนเหตุการณ์ลอบยิง
ชายคนหนึ่งปรากฏอยู่ที่มุมกล้อง—หน้ากากครึ่งหน้า รอยสักรูปงูพันกุหลาบบนต้นคอซ้าย
“ดาเรน…” เซย์เอ่ยชื่อด้วยน้ำเสียงต่ำเย็นเฉียบ
“เขาเคยตายไปแล้วไม่ใช่เหรอครับ?” ลูกน้องคนสนิทเอ่ยถามด้วยสีหน้าตึงเครียด
“ฉันก็คิดอย่างนั้น…แต่ถ้าเขากลับมา คราวนี้เขาอาจไม่ได้มาแค่เพื่อแก้แค้นฉัน…”
เสียงเคาะประตูเบา ๆ ขัดจังหวะความเงียบ
“เซย์...คือผมหิวอะ ขอโทษที่ขัดจังหวะประชุมวอร์รูมนะครับ แต่ครัวมันล็อกหมดเลย…”
เซย์หันไปมองคีย์ที่ยืนแง้มประตูด้วยใบหน้าแสนง่วง มือยังถือหมอนหนุนไว้แนบอก
"เดี๋ยวฉันทำอะไรให้กินเอง" เขาตอบพลางลุกขึ้น
แต่ก่อนจะก้าวพ้นประตู ลูกน้องอีกคนหนึ่งกระซิบเบา ๆ
“นายใหญ่ครับ...ผมลองเช็กประวัตินักศึกษาคนนั้นแล้ว”
เซย์หันขวับ ดวงตาเฉียบคมขึ้นทันที
“ว่ามา”
“ชื่อของเขา—คีย์ คิรากร มหานที...มีคนในบัญชีลับของดาเรนใช้นามสกุลเดียวกันเมื่อ 20 ปีก่อนครับ”
เซย์ชะงัก
“คุณคีย์อาจไม่ใช่แค่ 'เด็กหลงทาง' จริง ๆ ครับ…”
***ดาวน์โหลด NovelToon เพื่อเพลิดเพลินไปกับประสบการณ์การอ่านที่ดียิ่งขึ้น!***
Comments
Apollogurl_01
อิอิ อ่านแล้วติดใจจริงๆค่ะ
2025-04-06
1