ตอนที่ 16 สัญญานแห่งการเอาชีวิตรอด

เสียงระฆังเริ่มต้นการต่อสู้ดังขึ้น ฝูงชนรอบเวทีส่งเสียงโห่ร้องกึกก้อง บางคนตะโกนเชียร์ บางคนตะโกนสาปแช่ง แต่สิ่งเดียวที่ณัฐสนใจในตอนนี้คือตัวคู่ต่อสู้ตรงหน้า—โคนอร์ หมาบ้า

ชายร่างใหญ่ก้าวเข้ามาพร้อมรอยยิ้มเหี้ยม สีหน้าเต็มไปด้วยความมั่นใจ เขาไม่ได้รีบร้อนพุ่งเข้าใส่ทันที แต่เดินเข้ามาเรื่อยๆ เหมือนนักล่าที่กำลังค่อยๆ บีบพื้นที่ให้เหยื่อติดกับ ณัฐขยับถอยหลังไปหนึ่งก้าว กำหมัดแน่น นี่เป็นครั้งแรกที่เขารู้สึกถึงแรงกดดันแบบนี้จากคู่ต่อสู้

โคนอร์กระตุกมุมปาก ก่อนจะพูดขึ้นด้วยน้ำเสียงต่ำ “ขยับหนีไปก็เท่านั้นไอ้หนู แกไม่มีทางรอด”

ทันทีที่จบประโยค เขาก็พุ่งเข้าใส่เหมือนสัตว์ป่ากระโจนตะครุบเหยื่อ!

ณัฐรีบเบี่ยงตัวหลบไปทางขวา แต่แรงลมนั้นเฉียดใบหน้าไปแค่เสี้ยววินาที แค่หมัดเดียวก็ทำให้เขารู้ได้ว่า ถ้าถูกต่อยเข้าเต็มๆ อาจจบการต่อสู้ได้ในทันที เขารีบตั้งหลัก ใช้สเต็ปเท้าขยับไปรอบๆ เวที พยายามอยู่นอกระยะหมัดของโคนอร์ให้มากที่สุด

แต่โคนอร์ไม่ได้ปล่อยให้เขาตั้งตัวได้นาน ร่างใหญ่พุ่งเข้ามาอีกครั้ง คราวนี้เขาไม่ได้ออกหมัด แต่ใช้ร่างกายกระแทกเข้าใส่เต็มแรง ณัฐพยายามกระโดดหลบแต่ช้าไปเพียงเสี้ยววินาที

“อึก!”

แรงปะทะทำให้ร่างของเขากระเด็นไปกระแทกกับพื้นเวที เสียงเฮดังขึ้นจากฝูงชน บางคนหัวเราะสะใจ ณัฐรู้สึกเหมือนอวัยวะภายในบิดเบี้ยวไปหมด เขาพยายามลุกขึ้น แต่ร่างใหญ่ของโคนอร์ก็พุ่งเข้ามาอีกครั้งอย่างไม่ให้พักหายใจ

“อย่าบอกนะว่าแค่นี้ก็จบแล้ว?” เสียงของโคนอร์ดังขึ้น

ณัฐกัดฟัน ก่อนจะเบี่ยงตัวหลบไปด้านข้างให้เร็วที่สุด คราวนี้เขาหลบได้สำเร็จ โคนอร์พุ่งเลยไปเล็กน้อย แต่แทบไม่เสียจังหวะในการเคลื่อนไหว ร่างใหญ่หมุนตัวกลับมาเตรียมโจมตีต่อทันที

ณัฐหอบหายใจแรง เขาต้องหาทางเอาชนะโคนอร์ให้ได้ ไม่เช่นนั้น…เขาจะไม่รอด

“ใจเย็นก่อน… อย่าเสียจังหวะ”

เขาเริ่มสังเกตการเคลื่อนไหวของอีกฝ่าย โคนอร์แข็งแกร่งมากก็จริง แต่การเคลื่อนที่ของเขาเน้นการพุ่งเข้าใส่แบบตรงๆ ตราบใดที่ณัฐสามารถอ่านทิศทางการโจมตีได้ เขาก็อาจหาทางตอบโต้กลับไปได้

“ถ้าหลบได้… ก็ต้องสวนกลับให้ได้”

ณัฐเริ่มปรับจังหวะของตัวเอง ใช้การเคลื่อนไหวแบบพลิ้วไหว หลบซ้ายขวาสลับไปมา ทุกครั้งที่โคนอร์พุ่งเข้าใส่ เขาจะขยับตัวให้เฉียดไปเพียงเล็กน้อย จากนั้นจึงสวนกลับด้วยหมัดสั้นๆ เข้าใส่จุดที่เปิดโล่ง แม้ว่าพลังหมัดของเขาจะไม่แรงมาก แต่เมื่อโจมตีซ้ำๆ หลายครั้ง จุดอ่อนของโคนอร์ก็เริ่มปรากฏ

เสียงฝูงชนเริ่มเปลี่ยนไปจากเสียงเย้ยหยันกลายเป็นเสียงฮือฮา บางคนเริ่มตะโกนชื่อของณัฐ ราวกับว่าพวกเขากำลังเห็นอะไรบางอย่างที่ผิดไปจากที่คาดไว้

โคนอร์เริ่มหายใจแรงขึ้น สีหน้าของเขาเปลี่ยนจากความมั่นใจเป็นความหงุดหงิด เขาพยายามเร่งจังหวะให้เร็วขึ้น พยายามจับณัฐให้อยู่กับที่เพื่อปิดเกม แต่ทุกครั้งที่เขาพุ่งเข้ามา ณัฐก็หลบออกไปด้านข้าง พร้อมกับสวนกลับไปที่จุดเดิมซ้ำแล้วซ้ำเล่า

และแล้ว…จังหวะสำคัญก็มาถึง

โคนอร์พุ่งเข้าใส่ ณัฐก้าวถอยหลังหนึ่งก้าว จากนั้นกระโดดหมุนตัวไปด้านข้าง ก่อนจะใช้หมัดขวาซัดเข้าที่ขมับของโคนอร์เต็มแรง!

เสียงหมัดกระทบดัง “ผัวะ!”

ร่างใหญ่เซไปสองก้าว ดวงตาเบิกกว้าง ราวกับสมองยังประมวลผลไม่ทันว่าเกิดอะไรขึ้น

ณัฐไม่ปล่อยโอกาสให้หลุดมือ เขาพุ่งเข้าใส่ ใช้หมัดซ้ายต่อยเข้าที่ซี่โครง จากนั้นตามด้วยหมัดขวาตรงเข้ากลางใบหน้า

โคนอร์ถอยหลังไปสองสามก้าวก่อนจะทรุดลงกับพื้น!

เสียงฝูงชนระเบิดขึ้นทันที เสียงเฮดังไปทั่วทั้งสนาม ราวกับพวกเขาไม่อยากเชื่อในสิ่งที่เห็น นักสู้หน้าใหม่ที่ไม่มีใครให้ค่า กลับสามารถโค่นโคนอร์ หมาบ้าได้จริงๆ

กรรมการเริ่มนับถอยหลัง

“หนึ่ง… สอง… สาม…”

โคนอร์พยายามขยับตัว แต่ดูเหมือนร่างกายของเขาจะไม่ตอบสนอง

“เจ็ด… แปด… เก้า… สิบ!”

เสียงระฆังดังขึ้นเป็นสัญญาณว่าการต่อสู้จบลง

ณัฐ ชนะ!

เขายืนหอบหายใจ ใบหน้าเต็มไปด้วยเหงื่อและบาดแผลเล็กๆ น้อยๆ แต่ในใจของเขา…นี่คือชัยชนะที่แท้จริงครั้งแรก

หลังจากเขากลับไปที่ห้องพัก เสียงเคาะประตูก็ดังขึ้น คราวนี้เป็นชายชุดดำสองคนที่มาแจ้งว่าเขาจะถูกย้ายไปยังห้องพักใหม่ ระดับที่สูงขึ้น

แต่เมื่อณัฐเดินตามพวกเขาไป เขาก็พบว่าห้องที่ได้รับใหม่นั้นไม่ได้หรูหราขนาดนั้น แม้จะกว้างขึ้นและมีเตียงที่ดีขึ้น แต่สภาพแวดล้อมก็ยังคงมีความอับชื้น และกลิ่นเหล็กสนิมจางๆ

ณัฐมองไปรอบๆ ก่อนจะเข้าใจได้ในทันที

“เรายังอยู่แค่ระดับกลางเท่านั้น…”

เขานั่งลงบนเตียง สูดลมหายใจลึกๆ แล้วกำหมัดแน่น

“ถ้าอยากไปให้สูงกว่านี้… ก็ต้องชนะให้ได้อีก”

และนี่คือจุดเริ่มต้นของการไต่ระดับในโลกใต้ดิน—ที่ซึ่งมีเพียงผู้แข็งแกร่งเท่านั้นที่สามารถยืนอยู่ได้

***ดาวน์โหลด NovelToon เพื่อเพลิดเพลินไปกับประสบการณ์การอ่านที่ดียิ่งขึ้น!***