ตอนที่ 15 ขีดจำกัดของผู้ชนะ

ณัฐเอนตัวพิงกำแพงห้อง พลางหายใจเข้าลึกๆ หลังจากการต่อสู้ที่เพิ่งจบไป ร่างกายของเขายังรู้สึกถึงความเจ็บปวดจากบาดแผลที่ได้รับ แม้จะเป็นชัยชนะครั้งแรก แต่สิ่งที่แลกมาก็ไม่ใช่เรื่องเล็กน้อย

ดวงตาของเขาไล่มองรอบๆ ห้องใหม่ มันกว้างขวางขึ้น มีเตียงที่ดูสะอาดสะอ้านกว่าเดิม แม้แต่แสงไฟก็ยังไม่มืดทึบเหมือนห้องเก่าที่เขาเคยอยู่ ทุกสิ่งที่เปลี่ยนไปทำให้เขาตระหนักถึงความจริงที่โหดร้าย

“ที่นี่… ไม่ใช่แค่เวทีต่อสู้ แต่มันคือสนามล่า”

สนามล่าที่มีเพียงผู้แข็งแกร่งเท่านั้นจะได้อยู่รอด และผู้ที่แพ้ก็จะค่อยๆ จมหายไป

หลังจากพักได้ไม่นาน ณัฐก็ถูกพาตัวออกจากห้องอีกครั้ง คราวนี้เขาไม่ได้ไปที่เวที แต่ถูกพาไปยังโซนพักนักสู้ ที่นี่เต็มไปด้วยนักสู้ใต้ดินจากทุกลำดับชั้น บางคนกำลังพูดคุยกัน บางคนกำลังซ้อมเงียบๆ แต่มีสิ่งหนึ่งที่เหมือนกัน—สายตาของพวกเขามีแต่ความดุดัน

“นั่นไอ้หน้าใหม่ที่เพิ่งชนะสินะ?”

เสียงกระซิบดังขึ้นรอบตัวณัฐ บางคนมองมาด้วยความสนใจ บางคนมองด้วยแววตารังเกียจ และบางคนมองเหมือนกับวิเคราะห์ว่าเขาจะเป็น “เหยื่อ” ได้หรือไม่

ท่ามกลางเสียงพูดคุย เวกัสเดินเข้ามาหยุดตรงหน้าเขา ใบหน้ายิ้มเยาะแบบเดิม

“ชนะครั้งแรกแล้วรู้สึกยังไงบ้างวะ?” เวกัสถามเสียงเย้ยหยัน

ณัฐมองหน้าอีกฝ่าย ก่อนจะตอบเรียบๆ “ก็แค่หนึ่งครั้ง ยังไม่มีอะไรต้องดีใจหรอก”

เวกัสยิ้มมุมปาก “อย่างน้อยแกก็ไม่ได้โง่พอจะหลงตัวเอง… แต่ก็อย่าได้ใจไปนักล่ะ ที่นี่มีกฎของมัน แกคิดว่าตัวเองอยู่ตรงไหนล่ะ?”

ณัฐขมวดคิ้ว “กฎ?”

เวกัสยิ้มพลางพยักพเยิดไปที่กระดานขนาดใหญ่ติดอยู่ที่ผนัง ข้อความบนกระดานถูกแบ่งเป็นลำดับชั้น รายชื่อของนักสู้ถูกจัดเรียงตาม “ระดับ” ที่แตกต่างกัน

อันดับสูงสุด - “นักฆ่าเวที” (พวกที่อยู่ระดับนี้คือพวกที่แทบไม่มีใครโค่นได้)

ระดับกลาง - “นักสู้มืออาชีพ”

ระดับล่าง - “เหยื่อ” (พวกหน้าใหม่ หรือพวกที่ใกล้จะถูกคัดออก)

ณัฐกวาดตามอง แล้วพบว่าชื่อของตัวเองเพิ่งถูกเพิ่มเข้ามาในระดับล่างสุด

“ระบบการจัดลำดับ?” เขาพึมพำกับตัวเอง

เวกัสหัวเราะเบาๆ “ใช่—และถ้าแกอยากจะอยู่รอดได้นานกว่านี้ แกต้องปีนขึ้นไปให้เร็วที่สุด”

ณัฐเงียบไปสักพักก่อนจะถาม “แล้วถ้าฉันแพ้ล่ะ?”

“ก็ง่ายๆ … แกจะถูกลบชื่อออกจากที่นี่”

เวกัสไม่ได้อธิบายว่าถูก “ลบชื่อ” หมายถึงอะไร แต่น้ำเสียงของเขาทำให้ณัฐไม่กล้าถามต่อ

ไม่นานหลังจากนั้น ก็มีเสียงประกาศออกมาจากลำโพง

“คืนนี้จะมีการแข่งขันรอบใหม่—นักสู้ที่ผ่านการคัดเลือก จะต้องเผชิญหน้ากับคู่ต่อสู้ที่แข็งแกร่งขึ้น”

ณัฐรู้สึกเหมือนลมหายใจสะดุดไปชั่วครู่ ก่อนที่เสียงของผู้ประกาศจะดังต่อ

“คู่ต่อสู้ของณัฐ: ‘โคนอร์ หมาบ้า’ ”

ทันทีที่ชื่อถูกเอ่ยออกมา เสียงฮือฮาก็ดังขึ้นจากรอบข้าง บางคนหันมามองณัฐ บางคนหัวเราะเยาะ

เวกัสผิวปากเบาๆ “โอ้โห… ไอ้หมอนั่นน่ะเหรอ คู่ต่อสู้ของแก? มีลุ้นอยู่นะ”

ณัฐหันไปมองเขา “หมายความว่าไง?”

เวกัสยิ้ม “หมอนั่นเป็นพวกที่ไม่มีแผนการสู้ มันไม่สนใจว่าจะโดนต่อยกี่หมัด ตราบใดที่มันสามารถเข้าถึงตัวแกและกระชากคอได้ แกก็จบ”

ณัฐกำหมัดแน่น เขาเริ่มเข้าใจแล้วว่าศึกครั้งต่อไปจะไม่ง่าย

ณัฐกลับมาที่ห้องฝึกส่วนตัว ภายในหัวเต็มไปด้วยแผนการสู้ เขาพยายามคิดถึงวิธีรับมือกับ “โคนอร์ หมาบ้า”

“ถ้าเขาเป็นพวกที่พุ่งเข้าใส่โดยไม่สนอะไร แสดงว่าฉันต้องใช้การหลบหลีกให้มากขึ้น”

แต่จะหลบได้นานแค่ไหน? ร่างกายของเขายังไม่ได้แข็งแกร่งพอที่จะทนรับแรงกระแทกมากนัก

ณัฐตัดสินใจทดลองเทคนิคใหม่—การเคลื่อนที่แบบรวดเร็วโดยใช้การเปลี่ยนจังหวะ

แทนที่จะตั้งการ์ดตลอด เขาเลือกจะใช้การเคลื่อนที่แบบสลับจังหวะ กระโดดถอยหลัง ใช้สเต็ปเท้าเพื่อเปลี่ยนทิศทางของร่างกายตลอดเวลา

ฝึกไปได้ไม่นาน ขาของเขาก็เริ่มอ่อนแรง

“ยังไม่พอ…”

เขาสูดหายใจเข้าลึก ก่อนจะเริ่มต้นฝึกใหม่อีกครั้ง

ณัฐยืนอยู่หน้าเวทีใต้ดิน เสียงของฝูงชนดังอื้ออึง

ที่อีกด้านหนึ่งของเวที ชายร่างใหญ่ที่เต็มไปด้วยแผลเป็นยืนยิ้มกว้าง ใบหน้าของเขามีรอยขีดข่วนเหมือนคนที่เพิ่งออกมาจากสงคราม

“ไอ้เด็กใหม่? ฉันจะฉีกแกเป็นชิ้นๆ”

เสียงตะโกนดังขึ้น ก่อนที่สัญญาณเริ่มการต่อสู้จะดังขึ้น

ณัฐสูดลมหายใจลึก

“ครั้งนี้… ฉันต้องไม่แพ้”

***ดาวน์โหลด NovelToon เพื่อเพลิดเพลินไปกับประสบการณ์การอ่านที่ดียิ่งขึ้น!***