ตอนที่ 10 หมัดแรกของนักสู้

เสียงโห่ร้องของฝูงชนดังกระหึ่มไปทั่วเวทีใต้ดิน ผู้คนเบียดเสียดกันแน่นจนแทบไม่มีช่องว่าง ทุกสายตาจับจ้องไปยังเวทีที่กำลังจะเริ่มการต่อสู้อีกครั้ง

ณัฐยืนอยู่กลางเวที กำหมัดแน่นจนเล็บแทบจิกเข้าเนื้อ เขากวาดตามองไปรอบๆ ก่อนที่สายตาจะไปหยุดอยู่ที่ชายที่ยืนอยู่อีกฝั่งของเวที…

“ไอ้คิว…!”

ใบหน้าที่คุ้นเคยทำให้หัวใจของณัฐเต้นแรง มันคือคิว—นักเลงในโรงเรียนที่เอาแต่กลั่นแกล้งเขาไม่เว้นแต่ละวัน แต่ในที่นี้ คิวไม่ใช่แค่เด็กเกเรธรรมดา แต่มันเป็นนักสู้ที่อยู่ในเวทีใต้ดินมานานแล้ว

คิวเหยียดยิ้ม ขยับต้นคอจนเกิดเสียงดังกร๊อบแกร๊บ ก่อนจะแค่นหัวเราะ “อย่าบอกนะว่าคู่ต่อสู้ของกูคือมึง? ฮ่าๆๆ นี่แม่งเป็นเรื่องตลกที่สุดเท่าที่กูเคยเจอมาเลยว่ะ”

เสียงหัวเราะของคิวตามมาด้วยเสียงหัวเราะของคนดูรอบเวที มีบางคนถึงกับตะโกนแซว

“เด็กใหม่กับไอ้คิว? จบภายในสองนาทีแน่นอน!”

“พนันได้เลยว่าไอ้เด็กนั่นหมดสภาพแน่!”

ณัฐกัดฟันแน่น พยายามไม่ใส่ใจเสียงรอบข้าง คิวเดินเข้ามาใกล้ ตบหน้าของณัฐเบาๆ สองสามทีเหมือนหยอกล้อ

“มึงนี่แม่งเป็นของเล่นที่กูเล่นจนเบื่อไปแล้วนะ แต่ไหนๆ ก็ไหนๆ ลองเอ็นเตอร์เทนพวกนี้หน่อยละกัน”

กรรมการส่งสัญญาณเริ่มการต่อสู้!

ปัง!

คิวพุ่งเข้าใส่ณัฐทันที หมัดแรกฟาดเข้าใส่ลำตัวอย่างจังจนณัฐต้องกระเด็นถอยหลังไปสองสามก้าว แต่เขากัดฟันตั้งหลักได้ทันและพุ่งสวนกลับทันที

“โห… มึงเร็วขึ้นหนิ? แต่ก็ยังอ่อนเหมือนเดิมว่ะ!”

คิวเบี่ยงตัวหลบหมัดของณัฐอย่างง่ายดายก่อนจะสวนกลับด้วยศอกที่ฟาดเข้ากลางอกจนณัฐเซไปด้านข้าง

ณัฐไม่ยอมแพ้ พุ่งเข้าใส่อีกครั้ง คราวนี้เขาออกหมัดได้แม่นยำขึ้น เขาฟาดหมัดไปที่ซี่โครงของคิวจนอีกฝ่ายต้องถอยออกไปสองก้าว

เสียงคนดูเงียบลงไปชั่วขณะ มีบางคนเริ่มส่งเสียงเชียร์เบาๆ

แต่เพียงเสี้ยววินาทีต่อมา คิวก็กลับมาพร้อมรอยยิ้มเย้ยหยัน

“แรงขึ้นเยอะเลยนี่หว่า… แต่แค่นี้มันยังไม่พอว่ะ”

จากนั้นคิวก็เป็นฝ่ายเปิดเกมรุกบ้าง หมัดของมันฟาดเข้าใส่ณัฐอย่างรวดเร็วและรุนแรง เขาพยายามป้องกัน แต่หมัดที่คิวปล่อยออกมามันหนักเกินไป ร่างกายของเขาถูกกระแทกจนเซไปมา

ปัง! ปัง! ปัง!

หมัดแล้วหมัดเล่ากระแทกเข้าที่ใบหน้าและลำตัวของณัฐ จนรสชาติของเลือดเริ่มคละคลุ้งในปาก ร่างกายของเขาเริ่มอ่อนแรง

“แค่นี้ก็นอนแล้วเหรอ? อ่อนชะมัด” คิวพูดพร้อมกับกระแทกเข่าลงกลางท้องของณัฐจนเขาทรุดลงไปคุกเข่ากับพื้น

ฝูงชนโห่ร้อง “จบมันเลย!”

ณัฐมองเห็นภาพตรงหน้าเริ่มเบลอ ร่างกายของเขากรีดร้องด้วยความเจ็บปวด

“นี่เรายังอ่อนแอขนาดนี้เลยเหรอ…”

แต่ในเสี้ยววินาทีก่อนที่เขาจะหมดสติ ภาพของคิวที่ยืนหัวเราะเยาะเขาทำให้ณัฐกัดฟันสุดแรงเฮือกสุดท้าย กำหมัดแน่น และ—

ปัง!

หมัดของเขาฟาดเข้ากลางใบหน้าของคิวเต็มแรง!

คิวถอยหลังไปสองสามก้าวด้วยความตกใจ เสียงคนดูเงียบลงอีกครั้ง มีบางคนเริ่มส่งเสียงฮือฮา

แต่ก่อนที่ณัฐจะได้ทำอะไรต่อ ร่างกายของเขาก็ทรุดลงหมดสติไปในที่สุด

ณัฐลืมตาขึ้นมาอีกครั้งในห้องเดิม

เขารู้สึกปวดระบมไปทั้งตัว ขยับแขนขาก็รู้สึกเหมือนมีก้อนหินหนักๆ กดทับอยู่

“ตื่นแล้วสินะ”

เสียงหนึ่งดังขึ้น ณัฐหันไปเห็นเดวิดยืนพิงกำแพงมองเขาอยู่

“รู้สึกเป็นยังไงบ้าง?” เดวิดถามเสียงเรียบ

ณัฐนิ่งไปครู่หนึ่ง ก่อนที่อารมณ์ทั้งหมดที่อัดอั้นมานานจะระเบิดออกมา

“มันเจ็บ… เจ็บชิบหายเลย!”

ณัฐกำหมัดแน่น เสียงของเขาสั่นเครือไม่ใช่แค่เพราะความเจ็บปวดทางร่างกาย แต่มันเป็นความเจ็บปวดจากความอ่อนแอของตัวเอง

“ผมสู้มันไม่ได้เลย… ผมอ่อนแอเกินไป…”

เดวิดมองดูณัฐเงียบๆ ก่อนจะถอนหายใจ

“ดีแล้วที่มึงรู้ตัวว่ามึงอ่อนแอ เพราะถ้ามึงยังมั่นใจว่าตัวเองเก่ง มึงคงตายไปแล้ว”

ณัฐเงียบไป ก่อนจะกัดฟันพูดออกมาเบาๆ

“ผม… ผมไม่อยากเป็นแบบนี้อีกแล้ว”

เดวิดยิ้มมุมปาก ก่อนจะพูดด้วยน้ำเสียงเรียบนิ่ง

“ถ้ามึงไม่อยากเป็นแบบนี้ ก็มีแค่ทางเดียว…”

ณัฐเงยหน้าขึ้นมองเดวิด รอคำตอบ

“ฝึกให้หนัก จนกว่ามึงจะเป็นคนที่ไม่มีใครกล้าดูถูกอีกต่อไป”

***ดาวน์โหลด NovelToon เพื่อเพลิดเพลินไปกับประสบการณ์การอ่านที่ดียิ่งขึ้น!***