ตอนที่ 8 การฝึกที่ไม่มีวันสิ้นสุด

“ในสนามต่อสู้จริง หมัดที่เร็วและหนักยังไม่พอ… ถ้าไม่มีไหวพริบ แกก็เป็นได้แค่กระสอบทราย”

เดวิดยืนกอดอก จ้องมองณัฐที่พยายามออกหมัดใส่เป้าหมายตรงหน้า ทุกครั้งที่หมัดเขาเคลื่อนที่ เดวิดก็ขยับตัวหลบอย่างง่ายดายราวกับคาดเดาได้หมดแล้ว

“เร็วขึ้น!” เดวิดตะโกน

ณัฐกัดฟัน ก่อนจะรวบรวมแรงทั้งหมดออกหมัดไปข้างหน้า

ฟึบ!

หมัดของเขาเฉียดร่างของเดวิดไปแค่ปลายนิ้ว

“ช้ากว่าเดิมอีก” เดวิดถอนหายใจ “หมัดแกไม่มีประโยชน์ถ้ามันถูกอ่านออกหมด”

ณัฐกัดฟันแน่น เขาไม่รู้เลยว่าตัวเองต้องทำยังไงถึงจะก้าวข้ามกำแพงที่ขวางอยู่ตรงหน้าได้

“ต่อยไปแบบนั้นอีกล้านครั้งก็ไม่มีทางโดน” เดวิดพูดพลางเดินเข้ามาใกล้ “ลองใช้สมองซะบ้าง”

ณัฐมองเป้าหมายตรงหน้าอย่างชั่งใจ เขาหลับตาลง สูดลมหายใจลึก…

“ต้องเร็ว… ต้องแม่นยำ… และต้องหาช่องโหว่ให้เจอ”

คราวนี้ เขาไม่พุ่งเข้าไปตรงๆ แต่เปลี่ยนจังหวะกะทันหัน หมัดแรกเป็นแค่ตัวหลอก แต่พอเดวิดขยับตัวหลบ ณัฐก็เปลี่ยนทิศทางและซัดหมัดอีกข้างตามไปทันที!

ฟึบ!

หมัดของเขาเกือบจะโดนใบหน้าของเดวิด แต่มือของชายคนนั้นกลับยกขึ้นมาปัดมันออกไปได้ในเสี้ยววินาที

“ใช้ได้” เดวิดพยักหน้าเล็กน้อย “แต่ยังเร็วไม่พอ”

—

วันที่ 10 ของการฝึก

ณัฐไม่ได้พักเลยตั้งแต่วันแรกที่เข้ามาที่นี่ ขาของเขาหนักเหมือนก้อนหิน ทุกขณะที่ขยับไปข้างหน้า กล้ามเนื้อก็ร้องประท้วงด้วยความเจ็บปวด

เดวิดพาเขาไปที่กำแพงห้อง ก่อนจะโยนกระสอบทรายหนักๆ มาให้

“อุ้มแล้ววิ่งรอบห้องซะ”

ณัฐกัดฟันก่อนจะยกกระสอบขึ้น เขาสะบัดขาแล้วเริ่มออกตัว

วิ่งไปได้ไม่ถึงครึ่งรอบ หัวเข่าก็สั่นและเริ่มอ่อนแรง

“เร็วขึ้น!” เดวิดตะโกน

ณัฐกัดฟันแน่น อดทนกับความเจ็บปวดและออกแรงวิ่งต่อไป

“เจ็บ… แต่ชั้นต้องไปต่อ!”

—

วันที่ 15 ของการฝึก

ณัฐนั่งหอบหายใจบนพื้น หลังจากผ่านการฝึกสุดโหดมาหลายวัน ตอนนี้เขาแทบจะไม่รู้สึกอะไรกับความเจ็บปวดอีกแล้ว

เดวิดยืนมองเขา ก่อนจะโยนเสื้อผ้าชุดใหม่มาให้

“เตรียมตัวซะ”

ณัฐเงยหน้าขึ้นมอง ก่อนจะขมวดคิ้ว

“ถึงเวลาแล้ว” เดวิดพูดด้วยน้ำเสียงราบเรียบ “คืนนี้แกต้องขึ้นสู้จริงๆ”

—

ก่อนที่ณัฐจะได้พูดอะไร ประตูห้องก็ถูกกระแทกเปิดออกอย่างแรง

“ไอ้เด็กเวร! ซ่อนตัวอยู่ที่นี่เองเหรอวะ?”

เสียงที่คุ้นเคยดังขึ้น พร้อมกับร่างของชายคนหนึ่งที่เดินเข้ามาในห้อง มันคือ เจ้าหนี้ ที่ณัฐเคยกู้เงินมา!

ชายคนนั้นหัวเราะเบาๆ ก่อนจะเดินเข้ามาใกล้

“คิดว่ามาซ่อนตัวที่นี่แล้วจะรอดรึไง?”

ณัฐกำหมัดแน่น สายตาเต็มไปด้วยความโกรธ แต่เขารู้ว่าตัวเองยังทำอะไรไม่ได้มาก เขาจึงได้แต่นั่งนิ่ง ฟังคำเยาะเย้ยถากถางของมัน

“เห็นสภาพมึงตอนนี้แล้วโคตรขำเลยว่ะ” ชายคนนั้นแสยะยิ้ม “คิดว่าแค่ฝึกกระจอกๆ ไม่กี่วันจะทำให้มึงกลายเป็นนักสู้ได้รึไง?”

ณัฐไม่ตอบ เขายังคงจ้องตาชายคนนั้นด้วยความเย็นชา

“เดี๋ยวคืนนี้กูจะคอยดูนะ… ดูซิว่ามึงจะโดนซ้อมจนเละขนาดไหน!”

ชายคนนั้นหัวเราะดังลั่นก่อนจะเดินออกไป ทิ้งไว้แต่ความรู้สึกคุกรุ่นในใจของณัฐ

ณัฐกำหมัดแน่นจนเล็บจิกเข้าไปในฝ่ามือ แต่เขาก็ยังอดทน เพราะเขารู้ดีว่าตอนนี้เขายังทำอะไรไม่ได้มากนัก…

แต่หลังจากคืนนี้ไป ทุกอย่างจะเปลี่ยนไป

เดวิดมองดูณัฐเงียบๆ ก่อนจะพูดขึ้น

“อย่าปล่อยให้ความโกรธทำให้แกเสียสมาธิ”

ณัฐพยักหน้าช้าๆ ก่อนจะสูดลมหายใจลึก

“คืนนี้ชั้นต้องรอด”

***ดาวน์โหลด NovelToon เพื่อเพลิดเพลินไปกับประสบการณ์การอ่านที่ดียิ่งขึ้น!***