ตอนที่ 6 บาปของผู้ฝึกสอน

“ถ้านายตัดสินใจแล้ว…” เขามองมาที่ผม “งั้นเริ่มฝึกกันตั้งแต่ตอนนี้เลย”

ผมยังไม่ทันจะตอบอะไร เขาก็เดินออกจากห้องไปทันที ราวกับไม่ต้องการคำยืนยัน ผมนั่งนิ่งอยู่ครู่หนึ่ง ก่อนจะกัดฟันพยุงตัวลุกขึ้น แม้จะเจ็บแทบขาดใจ แต่ผมก็ไม่มีสิทธิ์ปฏิเสธ

ผมเดินตามเขาไปยังอีกห้องหนึ่งที่อยู่ไม่ไกล มันเป็นห้องโล่งๆ มีไฟเพียงดวงเดียวส่องลงมากลางห้อง พื้นห้องเต็มไปด้วยรอยเลือดเก่าๆ ที่ฝังแน่นจนแทบกลายเป็นส่วนหนึ่งของพื้นปูน

“ชื่ออะไร?” เขาถามพลางหยิบผ้าขาวม้ามาพันมือของตัวเอง

“ณัฐ”

“ฉันชื่อ เดวิด” เขาตอบสั้นๆ “อย่าเพิ่งคิดว่าเราจะสนิทกัน เพราะฉันไม่ได้อยู่ตรงนี้เพื่อเป็นเพื่อนใคร”

เดวิดโยนผ้าพันมืออีกชุดมาให้ผม

“พันมือซะ ถ้าไม่อยากให้กระดูกนิ้วแตกก่อนเวลาอันควร”

ผมรับผ้ามา พยายามพันตามที่เคยเห็นในวิดีโอ แต่มือที่สั่นระริกกับแรงเจ็บที่ยังหลงเหลืออยู่ทำให้ผมพันได้ช้าและไม่เรียบร้อย

เขาเข้ามาใกล้ คว้าผ้ามือผมไปพันให้ใหม่โดยไม่พูดอะไร มือของเขาหนักแน่น แต่ก็ระมัดระวัง มันเป็นมือของคนที่ผ่านประสบการณ์มาอย่างโชกโชน

“จำไว้ การพันมือคือสิ่งแรกที่ปกป้องตัวเอง ไม่ใช่แค่หมัดนายเท่านั้นที่ต้องรอด นิ้ว กระดูก เอ็น ทุกอย่างต้องอยู่กับนายจนกว่าจะรอดพ้นจากที่นี่”

เขาถอยออกไปหนึ่งก้าว แล้วชี้ไปยังจุดกึ่งกลางของห้อง

“เริ่มจากการยืนก่อน”

ผมพยายามยืนตามที่เขาสอน ขาซ้ายหน้า ขาขวาหลัง มือยกขึ้นบังหน้า

“อย่าเกร็งนัก ผ่อนคลายไว้ ยืนมั่นเหมือนรากต้นไม้ แต่มือเบาเหมือนใบไม้”

คำพูดของเขาขัดกับความรู้สึกที่เต็มไปด้วยแรงตึงจากบาดแผล แต่ผมพยายามทำตามให้ได้มากที่สุด

“ต่อไปคือหมัดตรง” เขาแสดงให้ดู “ไหล่ตามหมัด หมัดตามสายตา”

ผมลองต่อยออกไปหนึ่งหมัด

“ช้าไป แรงไม่มี” เขาวิจารณ์ทันที

ผมเม้มปาก ลองใหม่อีกครั้ง คราวนี้เร็วกว่าเดิมนิดหน่อย แต่ก็ยังไม่ดีพอ

“หมัดที่ดีไม่ใช่หมัดที่แรงที่สุด แต่ต้องเป็นหมัดที่ถึงก่อน… จำไว้”

เขาให้ผมซ้อมหมัดต่อเนื่อง ไม่รู้ว่ากี่ครั้งต่อกี่ครั้ง จนไหล่ผมชาไปหมด แต่เขาก็ไม่ยอมให้หยุด

“ต่อไป เตะ”

เขายกขาขวาขึ้น เตะเป็นเส้นตรง คล้ายลูกเตะของมวยไทย แต่เร็วและคมยิ่งกว่าที่ผมเคยเห็น

“ลองดู”

ผมพยายามเตะตาม ทันทีที่ขายกขึ้น เส้นเอ็นตรงต้นขาก็ปวดจี๊ดจนผมทรุดลง

“เจ็บก็ต้องทน นายยังโชคดีที่ยังเจ็บได้ คนที่ตายไปแล้วไม่รู้สึกอะไรอีกเลย”

ผมกัดฟันลุกขึ้นใหม่ เตะอีกครั้ง แม้ไม่แรง ไม่มั่นคง แต่ก็ไม่ล้ม

“ดี… เอาใหม่” เขาสั่งต่อ

ฝึกเตะ ฝึกหมัด ฝึกยืน ฝึกหลบ ผมทำทุกอย่างเหมือนหุ่นยนต์ เหงื่อท่วมตัวไปหมดจนเสื้อเปียกชุ่ม ลมหายใจหนักหน่วงและกระชั้นขึ้นทุกที ร่างกายที่ยังไม่ฟื้นดีจากการถูกซ้อมเมื่อวานก็เริ่มประท้วงด้วยอาการสั่นเทา

แต่เดวิดยังไม่หยุด เขาเดินวนรอบตัวผม เหมือนนักล่าที่เฝ้ามองเหยื่อ

“นายรู้ไหมว่าคนที่ฉันเคยสอนก่อนหน้านี้ ตายยังไง?”

ผมหันไปมองเขาด้วยความอยากรู้

“ตายเพราะประมาท ตายเพราะลังเล และบางคน… ตายเพราะคิดว่าตัวเองยังมีเวลาเหลืออีกมาก”

เขาหยุดเดิน มองมาที่ผมด้วยสายตาเย็นชา

“แต่นายไม่มีเวลานั้น นายกำลังอยู่ในที่ที่ทุกวินาทีคือเดิมพันของชีวิต”

เดวิดหยิบไม้สั้นๆ ออกมาจากมุมห้อง

“ยืนให้ดี”

เขาเงื้อไม้ฟาดมาตรงๆ ผมรีบยกแขนกันทันที แรงปะทะทำให้แขนผมชากะทันหัน

“ถ้าไม้แท่งนี้ทำให้นายเจ็บขนาดนี้ ลองคิดดูสิว่าหมัดของพวกนักสู้จริงๆ จะเป็นยังไง”

เขาฟาดซ้ำมาอีกครั้ง คราวนี้เร็วกว่าครั้งก่อน ผมเบี่ยงตัวหลบแต่ไม่พ้น โดนเต็มๆ ที่สีข้าง

ผมกัดฟันแน่น น้ำตาซึมโดยไม่รู้ตัว

“อย่าหลบด้วยสัญชาตญาณ ใช้สติ ใช้สายตา ทุกอย่างต้องอยู่ในการควบคุม”

เขาทิ้งไม้ลงพื้น แล้วเดินกลับไปนั่งบนเก้าอี้มุมห้อง สูบบุหรี่มวนใหม่เหมือนทุกอย่างจบลงแล้ว

ผมทรุดตัวลงนั่งหอบ รู้สึกเหมือนโลกหมุนรอบตัว

“จำไว้นะ ณัฐ…”

เสียงของเขาดังขึ้นผ่านม่านควัน

“…การฝึกมันโหดก็จริง แต่มันยังปรานีนายอยู่ ถ้าเทียบกับเวทีข้างนอก ที่นั่นไม่มีใครสอน ไม่มีใครเตือน นายล้มก็คือล้ม ตายก็คือตาย”

ผมเงยหน้ามองเขา เห็นแววบางอย่างในดวงตาเดวิด มันเป็นแววเศร้าลึกๆ ที่ซ่อนอยู่หลังความเย็นชา

“แล้วทำไมคุณถึงยังอยู่ที่นี่?” ผมถามเสียงเบา

เขาชะงักไปนิด ก่อนจะถอนหายใจยาว

“เพราะฉันไม่มีที่ไปอีกแล้ว และฉัน… ต้องอยู่เพื่อแบกความผิดของตัวเองไว้จนกว่าจะหมดแรง”

ผมนิ่งไป มองชายตรงหน้าที่แม้จะดูเข้มแข็งแต่ก็เหมือนแบกอะไรบางอย่างไว้บนบ่า

ความเงียบแผ่ซ่านไปทั่วห้อง ก่อนที่เขาจะพูดขึ้นมาเบาๆ

“ไปพักซะ พรุ่งนี้เราจะเริ่มกันแต่เช้า… นายยังมีเรื่องอีกเยอะที่ต้องเรียนรู้”

ผมพยักหน้า ก่อนจะลุกขึ้นช้าๆ เดินออกจากห้องด้วยร่างกายที่แทบไม่มีเรี่ยวแรง

แต่ในใจผมกลับแน่วแน่กว่าเดิม

ไม่ว่าจะต้องเจ็บอีกกี่ครั้ง

ไม่ว่าจะต้องล้มอีกกี่หน

ผมจะไม่ยอมแพ้…

ผมจะสู้

จนกว่าจะไม่มีใครมาบังคับชีวิตผมได้อีกต่อไป

ผมเดินกลับไปยังห้องเดิมที่ผมตื่นขึ้นมาเมื่อเช้า ร่างกายหนักอึ้งเหมือนโดนถ่วงด้วยก้อนหิน ผมทิ้งตัวลงบนฟูกเก่าๆ ที่แทบจะไม่ต่างจากพื้นปูนแข็งๆ แล้วหลับตาลงทั้งที่เหงื่อยังเปียกตัวอยู่

แต่ภาพของ เดวิด ยังวนเวียนอยู่ในหัว

เขาเป็นคนเย็นชา พูดตรง เจ็บแต่จริง

แต่ในแววตานั้น… มันมีบางอย่างที่มากกว่าความแข็งกร้าว

เหมือนว่าเขาเคยเป็นเหมือนผม

เคยผ่านความเจ็บ เคยพลาด และเคยสูญเสีย

“ต้องอยู่เพื่อแบกความผิดของตัวเองไว้จนกว่าจะหมดแรง…”

คำพูดนั้นสะท้อนอยู่ในหัวผมซ้ำไปมา

ผมไม่รู้ว่าเขาทำอะไรไว้ แต่ผมรู้ว่าเขากำลังใช้ผมเป็นทางชดใช้บางอย่าง

หรือบางที… เขาอาจแค่ไม่อยากให้ใครตายเพราะความผิดพลาดซ้ำอีกครั้ง

ในห้องเงียบสนิท มีเพียงเสียงลมหายใจของตัวเองที่แผ่วลงเรื่อยๆ

แต่แม้จะเหนื่อยแค่ไหน หัวใจของผมกลับเต้นแรงขึ้น

มันไม่ใช่เพราะความกลัว

แต่เป็นความกระหาย

ผมอยากแข็งแกร่งขึ้น

อยากมีวันหนึ่งที่สามารถยืนหยัดได้ด้วยตัวเอง

ไม่ใช่เพราะใครสั่ง ไม่ใช่เพราะใครคาดหวัง

แต่เพราะผมเลือกแล้วที่จะสู้

ผมนอนนิ่งอยู่อย่างนั้น สายตาจ้องมองเพดานสีหม่น มันแตกร้าวและหลุดลอก แต่ในรอยร้าวนั้นผมกลับเห็นภาพอนาคตของตัวเอง

ภาพของคนที่ไม่ยอมแพ้อีกต่อไป

เสียงฝีเท้าดังเบาๆ จากนอกห้อง ทำให้ผมหันไปมอง เป็นเงาร่างของใครบางคนที่เดินผ่าน

เขาไม่ได้พูดอะไร แค่เหลือบตามามองผม แล้วเดินผ่านไปเหมือนไม่มีอะไรเกิดขึ้น

ผมไม่รู้ว่าเขาคือใคร

แต่แววตานั้น เต็มไปด้วยแววดูแคลน

เหมือนเขาเคยเห็นหน้าใหม่ๆ แบบผมมาแล้วนับไม่ถ้วน

และพวกนั้น… ก็ตายไปหมดแล้ว

ผมเม้มปากแน่น

ยิ่งทำให้ไฟในใจลุกโชนยิ่งกว่าเดิม

ครั้งนี้จะไม่เหมือนครั้งก่อน

ผมจะไม่ใช่แค่ “อีกหนึ่งคนที่ล้มเหลว”

ผมจะไม่ยอมแพ้ให้ใคร

แม้แต่ตัวเอง

เช้าวันต่อมา มาถึงเร็วกว่าที่ผมคาดไว้

เสียงฝีเท้าของใครบางคนเดินเข้ามาใกล้หน้าห้อง ก่อนที่ประตูจะถูกเปิดออกอย่างแรง

เดวิด ยืนอยู่ตรงนั้น พร้อมกับขวดน้ำในมือ เขาโยนมันมาให้

“ดื่มซะ แล้วออกมา”

ผมคว้าขวดน้ำไว้ทันที เปิดฝาดื่มรวดเดียวจนหมด เหมือนร่างกายรอคอยมันมาทั้งคืน

ผมลุกขึ้น แม้กล้ามเนื้อจะยังเจ็บปวดไปทั้งตัว ทุกก้าวที่เดินเหมือนถูกมีดกรีดซ้ำ แต่ผมก็ยังคงก้าวไปข้างหน้า

เมื่อกลับมายังห้องฝึก ทุกอย่างยังเหมือนเดิม ไฟดวงเดียวส่องลงมาตรงกลาง พื้นยังคงเปื้อนรอยเลือดที่ไม่มีวันลบออก

แต่วันนี้มีอะไรบางอย่างเปลี่ยนไป

เดวิดไม่ได้พูดอะไร เขายื่นเชือกกระโดดให้ผมเส้นหนึ่ง

“กระโดดไปจนกว่าจะไม่ล้ม”

ผมรับมันมา เริ่มกระโดดทันที แม้ขาจะยังไม่มั่นคง แต่ผมพยายามควบคุมจังหวะหายใจ ไม่ให้อ่อนแรงเร็วเกินไป

แต่หลังจากกระโดดได้ไม่กี่นาที เท้าผมก็ตวัดไปโดนเชือกจนสะดุดล้ม

เดวิดไม่พูดอะไร แค่ยืนกอดอกมอง ผมกัดฟันลุกขึ้นแล้วเริ่มใหม่

ครั้งที่สอง ครั้งที่สาม ผมล้มอีก แต่ผมก็ยังลุกขึ้นซ้ำแล้วซ้ำเล่า

เหงื่อไหลเข้าตา ความเหนื่อยแทรกซึมเข้าไปถึงกระดูก แต่ผมไม่หยุด

ทุกครั้งที่ล้มลง ผมจะลุกขึ้นให้เร็วกว่าเดิม

เพราะผมรู้ดีว่าชีวิตจริง… มันโหดกว่านี้มากนัก

เดวิดเดินเข้ามาใกล้หลังจากผมกระโดดได้ต่อเนื่องหลายรอบโดยไม่สะดุด

“จำไว้ ณัฐ… พื้นตรงนี้ให้นายล้มได้

แต่เวทีจริง… ไม่มีใครรอให้นายลุก”

เขาพูดจบก็เดินไปหยิบกระสอบทรายขึ้นมา พาดไว้ตรงมุมห้อง

“พรุ่งนี้จะเริ่มซ้อมกับของจริง เตรียมใจไว้ให้ดี”

ผมพยักหน้า ทั้งที่ขาแทบไม่มีแรงยืน

แต่อะไรบางอย่างในใจกลับเข้มแข็งกว่าที่เคย

ฝันของผมไม่เคยชัดเจนเท่านี้มาก่อน

ผมไม่ได้อยากเป็นฮีโร่

ไม่ได้อยากเด่น หรืออยากดัง

ผมแค่อยากรอด

และวันหนึ่ง… ผมจะไม่ใช่แค่ผู้รอดชีวิต

แต่จะเป็นคนที่ไม่มีใคร… มาย่ำยีได้อี

***ดาวน์โหลด NovelToon เพื่อเพลิดเพลินไปกับประสบการณ์การอ่านที่ดียิ่งขึ้น!***