ตอนที่ 5 ขีดจำกัดของผู้อ่อนแอ

ความเจ็บปวดแผ่ซ่านไปทั่วร่าง…

ทุกครั้งที่ผมขยับ ร่างกายก็ส่งสัญญาณเตือนด้วยความปวดร้าว ผมลืมตาขึ้นอย่างยากลำบาก ก่อนจะพบว่าตัวเองกำลังนอนอยู่บนพื้นห้องแคบๆ ที่เต็มไปด้วยกลิ่นอับชื้น

“ที่นี่…ที่ไหน?”

ผมพยายามลุกขึ้น แต่แรงแทบไม่เหลือ แขนขาของผมหนักเหมือนโดนถ่วงด้วยก้อนเหล็ก ทุกครั้งที่ขยับ บาดแผลจากเมื่อคืนก็ร้องเตือน ทำให้ผมต้องกัดฟันแน่นเพื่อไม่ให้เผลอร้องออกมา

เมื่อคืนนี้…ผมโดนซ้อมแทบหมดสภาพ

เสียงหมัดกระทบเนื้อ เสียงเชียร์ของผู้คน ภาพใบหน้าของ “กรงเล็บเหล็ก” ที่เต็มไปด้วยรอยยิ้มสะใจ ทุกอย่างยังคงวนเวียนอยู่ในหัว

“นี่มันไม่ใช่แค่การต่อสู้ แต่มันคือโลกของสัตว์ป่า ที่อ่อนแอก็คือเหยื่อ”

เสียงประตูห้องเปิดออก

ชายร่างใหญ่คนหนึ่งเดินเข้ามาพร้อมกับถุงพลาสติกในมือ เขาโยนถุงนั้นลงตรงหน้าผม เป็นขนมปังแข็งๆ กับขวดน้ำ

“กินซะ…ถ้ายังอยากมีแรงสู้ต่อ”

เสียงของเขาแหบต่ำ ผมมองใบหน้าของเขาผ่านตาที่เริ่มช้ำจนบวม

“ฉันเป็นใครไม่สำคัญหรอก” เขาพูดต่อ “แต่ฉันเห็นเด็กที่โดนซ้อมจนปางตายมาหลายคน บางคนก็ลุกขึ้นสู้ บางคนก็นอนรอความตาย นายจะเลือกแบบไหน?”

ผมเงียบ…

นี่มันไม่ใช่แค่เรื่องเงินอีกต่อไปแล้ว ถ้าผมอ่อนแอ ผมจะถูกเหยียบซ้ำจนไม่มีวันลุกขึ้นมาได้อีก

“กินแล้วพักซะ ถ้านายไม่ตายก่อน บางทีฉันอาจจะสอนอะไรให้นายได้”

หลังจากชายคนนั้นออกไป ผมนั่งนิ่งอยู่ตรงนั้นนานมาก ก่อนจะค่อยๆ หยิบขนมปังขึ้นมากัด ถึงมันจะแข็งจนแทบเคี้ยวไม่ออก แต่ผมต้องกิน เพราะผมต้องอยู่รอด