ตอนที่ 3 เส้นทางที่ไม่มีทางหวนกลับ

เสียงฝีเท้าหลายคู่ดังก้องอยู่ในตรอกหลังโรงเรียน ที่นี่เป็นมุมลับตาคน จุดที่ไม่มีครูหรือใครกล้าเข้ามายุ่ง และเป็นสถานที่ที่ผมเกลียดที่สุด

ร่างของผมกระแทกลงกับพื้นอย่างแรง หัวของผมปะทะกับพื้นซีเมนต์จนรู้สึกชา ความเจ็บปวดแล่นไปทั่วร่าง แต่เสียงหัวเราะของพวกมันกลับดังขึ้นอย่างสะใจ

“วันนี้มึงเอาเงินมาให้กูหรือเปล่า ไอ้ณัฐ?”

เสียงของ “คิว” ดังขึ้น มันยืนกอดอกมองลงมาที่ผมเหมือนนักล่าที่กำลังขยี้เหยื่อ

ผมพยายามยันตัวขึ้น พยายามสู้กับความเจ็บ “ผม… ไม่มีเงิน…”

เพล้ง!

เสียงขวดแก้วแตกกระทบพื้นข้างๆ หัวผม คิวหัวเราะก่อนจะเตะเข้าที่ท้องของผมเต็มแรง

“ไม่มีเงิน? งั้นมึงก็ต้องโดนเหมือนเดิม!”

เสียงหมัดกระทบใบหน้าดังขึ้นซ้ำแล้วซ้ำเล่า ร่างของผมล้มลงอีกครั้ง ผมรู้สึกได้ถึงรสชาติของเลือดในปาก หัวของผมหมุนคว้าง แต่พวกมันก็ยังไม่หยุด

“จำไว้ให้ดีนะไอ้ขยะ! ถ้ามึงไม่มีเงินคราวหน้า กูจะไม่ออมมือแบบวันนี้!” คิวกระซิบข้างหู ก่อนที่พวกมันจะหัวเราะและเดินจากไป ทิ้งให้ผมนอนอยู่ตรงนั้น ร่างกายสะบักสะบอมเหมือนเศษขยะ

“จะต้องเป็นแบบนี้ไปจนถึงเมื่อไหร่…”

คืนนั้น ผมเดินลากสังขารไปยังตรอกแห่งหนึ่งที่เต็มไปด้วยกลิ่นบุหรี่และเหล้าแอลกอฮอล์

“ขอกู้เงินเพิ่มได้ไหมครับ…” ผมพูดเสียงสั่น มือของผมยังคงสั่นเทาจากความเจ็บปวด

เจ้าหนี้ของผม ชายวัยกลางคนที่มีรอยสักเต็มแขน นั่งอยู่หลังโต๊ะ เขาหัวเราะในลำคอ พลิกเงินที่อยู่ในมือไปมา

“เงิน? ฮ่าๆๆ มึงนี่มันโง่จริงๆ” เขาโยนเงินปึกหนึ่งลงบนโต๊ะ ก่อนพูดด้วยน้ำเสียงเย็นชา

“มึงกู้ไปเยอะแล้ว ตอนนี้ไม่ให้กู้แล้วโว้ย!”

ใจผมหล่นวูบ

“แล้ว… แล้วผมต้องทำยังไง ผมไม่มีเงินจ่าย…”

รอยยิ้มของเขาเปลี่ยนไปเป็นสายตาที่น่าขนลุก เขาพิงตัวไปด้านหลัง พลางจ้องมองมาที่ผมเหมือนกำลังสนุกกับสถานการณ์นี้

“งั้นกูก็มีให้เลือกแค่สองทาง…”

“ขายร่างกายของมึงซะ…”

“หรือจะสู้เพื่อหาเงินมาใช้หนี้?”