{ ตอนที่ ๕ }

"พวกแกทำอะไรกัน!!! บัวชมพูตะโกนลั่นเมื่อเปิดประตูเข้ามา!"

"ไม่นะ!!วิราร้องออกมาเพราะความตกใจ!! ⊙⁠﹏⁠⊙ "

"พวกแก!!บุษบงพูดพร้อมยกนิ้วชี้หน้าวิราด้วยความโกรธ! (⁠☞⁠ ⁠ಠ⁠_⁠ಠ⁠)⁠☞ "

"นี่พวกแกทำอะไรของพวกแกห๊ะ!?(⁠ʘ⁠言⁠ʘ⁠╬⁠) พวกแก่นี่ไม่คิดจะช่วยเลยยังมาทำลายและขัดขวางอีก!! วาดพูดถึงบ้าง"

วิรากับเพื่อนๆที่บ้านหนูแต่ก็ถูกมณีอิงอรมุกดาหารจับตัวไว้ได้เสียก่อน

"นี่พวกแกอยู่กันครบเลยนี่ไหนบอกแยกใจกันกลับบ้านใครบ้านมันไงล่ะ??(⁠(⁠(⁠;⁠ꏿ⁠_⁠ꏿ⁠;⁠)⁠)⁠) แต่ว่าพวกเราผิดไปแล้วขอโทษนะๆๆๆๆๆๆ อย่าเรื่องนี้ไปบอกใครเลยนะขอร้องล่ะ วิราก้มหน้ารับผิดಥ⁠‿⁠ಥ "

"ไม่พวกแกต้องรับผิดชอบในสิ่งที่พวกแกทำ!! นี่พวกแกคิดว่าแค่ขอโทษก็จบงี้หรอ ขอโทษแล้วชุดมันกลับมาเป็นเหมือนเดิมไหมก็ไม่ บุษบงพูดด้วยน้ำเสียงแข็งกร้าว"

"อย่านะฉันขอร้อง อย่าเอาเรื่องนี้ไปบอกอาฉันเลยนะไม่งั้นฉันต้องโดนด่าไปยกใหญ่แน่เลย วิราพูดด้วยน้ำเสียงขี้อ้อนวอนಥ⁠‿⁠ಥ "

"คงทำแบบนั้นไม่ได้หรอกแต่หนูเอ็ง!ทำผิดจะปล่อยไปอย่างนี้ก็ไม่ได้ อย่างน้อยต้องให้ผู้ใหญ่คมกริชสั่งสอนหลานสาวตัวดีของแกเสียหน่อย จะได้ไม่ทำมันซ่าใส่ทุกคนขนาดนี้ วาดพูดด้วยสีหน้าท่าทางที่ดูโกรธเกรี้ยวแบบไม่เคยเป็นมาก่อน(⁠ʘ⁠言⁠ʘ⁠╬⁠) "

|

|

|

รุ่งเช้าวันต่อมา ณ บ้านผู้ใหญ่คมกริช แสงอาทิตย์สาดส่องกระทบกับหลังคาบ้านไม้เก่าแก่บรรยากาศรื่นรมย์และสงบ

"คมกริชกำลังรดน้ำต้นไม้อยู่หน้าบ้าน ด้วยใบหน้าที่ยิ้มแย้มแจ่มใสดูเป็นผู้ใหญ่ใจดีรักธรรมชาติ"

"วาดถือชุดที่ขาดวิ่งเดินปรี่เข้ามาในรั้วบ้าน นี่ผู้ใหญ่ดูฝีมือของหลานตัวดีของผู้ใหญ่สิ!!!"

"หึ๊??? เกิดหยังขึ้นน้อ? คมกริชถามด้วยน้ำเสียงและสีหน้าที่งุนงง"

"ก็เมื่อคืน หลานเจ้ามันย่องเข้าบ้านข่อยนิเพื่อที่จะทำลายชุดนางรำพวกข่อย นี่เจ้าเบิ่งมันตัดซะขาดวิ้นเลย ดีนะเขาไปเห็นทันน่ะไม่งั้นมันตัดไปทุกชุดเลยแน่ๆ!!"

"มันแม่นอีหลีเบาะครับ!! ผมต้องขอโทษแทนหลานผมนำครับ เดี๋ยวผมจัดการเอง คมกริชพูดพลางเดินขึ้นไปบนบ้านและร้องเรียกวิราให้ออกมาจากห้อง วิราๆๆ ออกมาเดี๋ยวนี้มึงไปสร้างวีรกรรมหยังไว้ออกมาเดี๋ยวนี้!!"

"วิรา เปิดประตูและก้าวขาออกมาอย่างช้าๆพร้อมกับกล่าวขอโทษไปยกใหญ่ หนูขอโทษหนูผิดไปแล้วหนูไม่ได้ตั้งใจ(⁠｡⁠•́⁠︿⁠•̀⁠｡⁠)"

"ทำก็ทำไปแล้วขอโทษแล้วชุดมันจะกลับมาเป็นเหมือนเดิมบ่ อยู่ในห้องไปเลยห้ามออกไปไสเด็ดขาดวันงานก็บ่ต้องออก ไปกลับเข้าห้องไป!!!(⁠ノ⁠ಠ⁠益⁠ಠ⁠)⁠ノ"

"อา!!!"

เหตุการณ์นี้ทำให้วิราและเพื่อนๆต้องเผชิญหน้ากับความผิดที่ตนเองก่อขึ้น ทำให้ความแค้นเคืองที่มีต่อบุษบงและบัวชมพูยิงเพิ่มขึ้นไปอีก

วิราอิจฉาในความงามและความสามารถของบุษบงและบัวชมพูวิราจจึงวางแผนกับเพื่อนๆของเธอเพื่อทำร้ายทั้งสองพี่น้อง

"พรุ่งนี้เป็นวันสำคัญของพวกเราทุกคน วิราเอ่ยขึ้นด้วยน้ำเสียงที่เย็นชาಠ⁠︵⁠ಠ พรุ่งนี้เราจะทำให้บุษบงและบัวชมพูหายไปจากโลกนี!!!"

เพื่อนๆของวิราต่างตกตะลึงกับแผนการอันโหดร้ายนี้แต่ด้วยความกลัวและความแค้นที่ฝังใจพวกเขาจึงยอมทำตามคำสั่งของวิรา

"เราจะดักพวกมันอยู่ข้างทาง พอพวกมันเดินมาเราก็จัดการพวกมันเลย! พจน์เอ่ยแผนการอันชั่วร้ายขึ้น"

"ดีมากๆ วิราพยักหน้าเห็นด้วย"

"เอิ่มแล้วถ้าพวกนางไม่ได้เดินมาทางนี้หรือว่านางไม่ได้เดินมากันแค่ 2 คนล่ะ? วีระถามด้วยความกังวล"

"ถ้าไม่เป็นไปตามแผนเราก็เล่าให้พวกนางไปในตอนที่ไม่มีคนสิ!!วิราตอบ"

"แล้วถ้ามีคนเห็นล่ะ?? อานนท์ถามขึ้นบ้าง"

"ไม่ต้องห่วงกูมีแผนรักมึงไว้ทุกอย่างละ วิรายิ้มอย่างมีเลศนัย"

|

|

|

ณ วันงานบุญบั้งไฟ

ณ ลานกว้างกลางหมู่บ้าน ในงานประเพณีบุญบั้งไฟที่จัดขึ้นอย่างยิ่งใหญ่ ที่มีผู้คนหลั่งไหลมารวมตัวกันอย่างต่อเนื่องเสียงดนตรีบรรเลงเพลงพื้นบ้านอันไพเราะ ท่ามกลางบรรยากาศที่เต็มไปด้วยความสุขและความสนุกสนานกลุ่มสาวๆปรากฏตัวในชุดฟ้อนรำที่สวยงามประการใดแต่ละคนมีสีหน้ายิ้มแย้มแจ่มใสพร้อมมอบความสุขให้แก่ผู้ชมเมื่อกลองยาวเริ่มบรรเลงการเคลื่อนไหวที่พร้อมเพรียงและสง่างาม ก็สะกดทุกสายตาของผู้ชมให้จับจ้องอยู่กับการฟ้อนรำอันน่าหลงใหล

และในขณะเดียวกันนั่นเองกลุ่มของวิรา ที่ยืนมองอยู่ด้วยสายตาที่เต็มไปด้วยความอิจฉา พวกเขาไม่พอใจที่เห็นสองพี่น้องได้รับความสนใจและการชื่นชมจากผู้คน เมื่อการแสดงจบลงเสียงปรบมือก็ดังระงมไปทั่วบริเวณ ผู้คนต่างพากันเอ่ยชื่นชมกลุ่มนางรำอย่างไม่ขาดปาก

"สวยงามมาก"

"เราไม่อ่อนช้อยจริงๆ"

"เป็นการแสดงที่น่าประทับใจจริงๆ"

เมื่อการแสดงที่จุดแรกได้จบลงขบวนจึงได้เริ่มขับเคลื่อนต่อไปเพื่อที่จะเดินวนรอบหมู่บ้าน

คำชมเหล่านั้นยังทำให้วิรารู้สึกอิจฉามากขึ้นไปอีกเธอรู้สึกเหมือนกับว่าความดีความชอบทั้งหมดถูก 2 พี่น้องนั้นแย่งไปจนหมดสิ้น

***ดาวน์โหลด NovelToon เพื่อเพลิดเพลินไปกับประสบการณ์การอ่านที่ดียิ่งขึ้น!***