ตอนที่ 1

"นั่น!! ยัยเเสบอยู่ตรงนั้นพวกเรา"

ขณะที่สมองของฉันกำลังเกิดข้อสงสัยกับป้ายประกาศหน้าโรงเรียนอยู่นั้นก็ได้ยินเสียงตะโกนดังขึ้น

เสียงมันคุ้นมากจนฉันค่อยๆเอี้ยวหน้าไปมอง😨

อ็ากกกก~ ไอ้หน้าปลวกสองคนที่ถูกฉันเล่นงานเมื่อวานกำลังชี้มือมาทางที่ฉันยืนอยู่พอดี พระเจ้า นี้มันไม่ตลกเลยนะ

"เฮ้ยย~ ไอ้พวกบ้านี้พวกเเกยังไม่เลือกตอเเยฉันอีก

เหรอ"รู้สึกไม่ดีตั้งเเต่เมื่อกี้เเล้วเชียวจะรอช้าทำไมเล่า

ใส่เกียร์หมาเผ่นโลดนะเซ่😑

"หยุดเดี๋ยวนี้นะโว้ยยยย"

"ใครจะอยู่รอให้โง่กันเล่า เเบร่ๆๆๆๆ"😛😛

เมื่อวานไอสองตัวนั้นโดนฉันอัดจนน่วมเเล้วยังไม่เข็ด

กันอีกหรือไงฉันไม่ใช้มนุษย์ดาวองคารนะที่มีพลังมหาศาลมาอัดพวกเเกได้ทุกวันน่ะอย่าตามฉันมานะ ไป๊ ชิ้วๆๆ😦😧

"จับได้เมื่อไหร่เธอไม่รอดเเน่ยัยตัวดี!!"

ฉันหลับหูหลับตาไม่ฟังเสียงวิ่งหนีอย่างไม่คิดชีวิต

ฉันไม่ได้กลัวพวกนั้นนะไม่ได้กลัวจริงจริ๊ง เเต่ฉันเเค่รู้สึกขี้ขลาดนิดหน่อยเท่านั้นเอง😑

เเฮกกกกกกก~!! แฮกกกกก!!

"ไปกันหมดหรือยังเนี่ย"

พอวิ่งมาหลบอยู่หลังกำเเพงฉันถึงค่อยๆชะโงกหน้าออกไปมองทีละนิดว่าพวกนั้นไปกันหมดหรือยัง

"ฟู่ว~รอดไปที"

เมื่อไหร่ไอ้พวกนั้นมันจะเลิกจองร้างจองผลานกันสักที

เพราะไอ้พี่ชายตัวดีของฉันคนเดียวเชียวทำไมต้องทิ้งความซวยทั้งหมดไว้ที่ฉันด้วยพวกนั้นโกรธพี่ก็ไปลงที่พี่เซ่ทำไมต้องมาเล่นงานฉันด้วยนะ ฮือออ😭

ไม่เข้าใจเลยจริงๆพอหันมองซ้ายขวาฉันถึงรู้ว่านี่มันไม่ใช้ตึก B ที่ฉันเรียนอยู่ ก็ไอ้ตึกพวกนักเรียนเกรด11 มันไม่ได้ถูกทาสีใหม่อย่างนี้สักหน่อยเเถมบรรยากาศมันก็ไม่ได้วางเวงขนาดนี้ด้วย😑เฮ้อ~เเต่ช่างเถอะ ยังไงก็รอดมาได้ หวังว่าพวกนั่นคงไม่ไปดักรอที่ห้องหรอกนะ

ตุบ~!!

พอหันมาอีกด้านหน้าฉันก็ปะทะเข้ากับเเผ่นอกกว้างของใครบางคนที่จงใจยืนขวางเอาไว้เต็มๆ

มันเเข็งเหมือนถูกโบกทับด้วยปูนสามชั้นงั้นเละหน้าฉัน

ยุบเเน่ๆ เลย😲

"โอ๊ยยย คิดจะหาเรื่องหรือไงฮะ"

ฮึ่มมม!! ใครฟะช่างบังอาจจริงๆ😠

"เธอเป็นใคร😑?"

หนอย~ มันจะมากไปเเล้วนะ คนที่ควรจะถามมันต้องเป็นฉันสินอกจากจะไม่พูดคำขอโทษเเล้ว ยังกล้ามาวางก้ามข่มขู่อีกงั้นเหรออยากตายนักใช่มัยฮะ

"ฉันเป็นใครเเล้วมันหนักหัวของ. ..คะ....ใครด้วยฟะ😠"

อะเฮือกกกกก~ ทันทีที่เงยหน้าขึ้นด่าก็เเทบช็อคจนอ้าปากค้าง ก็ไอ้ผู้ชายที่ฉันยืนด่าอยู่เขาหน้ากลัวเป็นบ้าเลยคนอะไรทำสีผมสีนํ้าเงินเข้มเชียว เเถมตัวสูงปรี๊ด

ขาวจั๊วะน่าเจี๊ยะหน้าตาหล่ออำมหิตเเบบสุดๆน่ากลัวตรงที่ดวงตาคมดุคร้ายเหยี่ยวนี่เเหละก็ฉันไม่ถูกชะตากับสายตาที่กำลังบ่งบอกว่าพร้อมจะฆ่าคนได้ทุกเมื่อเลยนะสิ😰

เขาจะรู้หรือเปล่านะว่าเขาทำให้ฉันกลัวจนไม่กล้าเเม้เเต่จะขยับตัวเเล้วเเถมไอ้ขาบ้าของฉันก็เกิดสั่นขึ้นมาอย่างกะทันหันซะอย่างนั่น😢นี่เขาใช่คนจริงๆหรือเปล่านะทำไมถึงได้หล่อน่ากลัวขนาดนี้ไม่นับยะบันยังเเบบนี้บอกความจริงมานะ นายเป็นเทพบุตรซาตานที่หลุดออกมาจากนรกใช่มั้ยฮะ😧

"มองอะไร😰"

อะจึ๋ย~นังมดเเกไม่น่ามองสำรวจเขาตั้งเเต่หัวจรดเท้าเลย

"เอ่อ.....คือ...ฉันหลุดออกจากโรงพยาบาลบ้าน่ะ เเฮ่ๆ~

ขอโทษที😰"

พอพูดเสร็จฉันก็หันหลังให้เขาเเล้วก้าวขาฉับๆ~

ทำเหมือนหุ่นยนต์

ให้เขาทันทีหวังว่ามุขนี้คงใช้ได้ผลนะท่าทางน่ากลัว

ขนาดนั้นจะอยู่ให้โง่อะไรละ😰

"อยากตายนักใช่มั้ยฮะ!~เธอคิดว่ากำลังพูดอยู่กับใคร"

เสียงหนึ่งดังขึ้นจากด้าหลังจนฉันไม่กล้าจะก้าวต่อ

ที่เเน่ๆไม่ใช่เสียงของนายอกมหิตหน้าหล่อนั่นหรอก

เเต่เป็นเสียงผู้ชายหน้าตี๋ที่มากับเขาอีกคน

หนอย. ไอ้พวกนี้คิดว่าตัวเองยิ่งใหญ่มาจาดไหนกันฉัยอุส่าห์ยอมหยวนๆ ไม่มีเรื่องเเล้วเเท้ๆ

"ฉันก็ไม่ได้อยากตายหรอกนะ. เเต่พวกนายก็ไม่ใช้พ่อฉันสักหย่อน ทำไมฉันต้องฟังด้วย😬"

ฮืออออ~นางมดนี้เเกโคดโง่บรมโง่ที่สุดคิดว่าเทพมากหรือไงถึงได้ปากกล้าไปว่าเขาเเบบนั้น

"ให้เราจัดการยัยนี่เลยมั้ครับรุ่นพี่"

อยู่ๆเสียงนักเรียนหลายคนก็ดังขึ้นบริเวนด้านหลังที่สองคนนั้นยืนอยู่

อ๊ากกกกก~ ทำไมฉันถึงเห็นว่าพวกเขามีพรรคพวกมาด้วยเเล้วเมื่อกี้พวกเขาเรียกว่าลูกพี่งั้นเหรอม่ายจริ๊ง

อย่าบอกนะว่าสะ...สองคนนี้เป็นรุ่นพี่เกรด12. นะ😨

"คนอื่นอย่ามายุ่ง!!"

เเค่ไอหน้าหล่ออำมหิตนั่นตวาดคำเดียวก็ทำให้คนอื่นเงียบไปหมดสงใสเขาจะเป็นซตานที่พุดมาจากนรกเพียงคนเดียวจริงๆด้วย

"เธอนะไม่ถูกสั่งสอนคงไม่รู้สำนึกสินะ"

อ่าต่อตอนหน้า

***ดาวน์โหลด NovelToon เพื่อเพลิดเพลินไปกับประสบการณ์การอ่านที่ดียิ่งขึ้น!***