กลั่นแกล้ง

หญิงสาวที่กำลังหลับสนิทด้วยความอ่อนเพลียอยู่นั้นต้องสะดุ้งดีดตัวลุกด้วยเสียงเคาะประตูรัวๆ

“ตื่นได้แล้วฉันกับสามีหิวแล้ว”

เจสใช้คำแทนชื่อวศินว่าสามีเต็มปากเพื่อแกล้งให้ปลายฟ้าเจ็บใจ

“หิวก็ไปหาอะไรกินสิมาบอกฉันทำไม”

หญิงสาวตอกกลับเสียงแข็ง

“แกกล้าพูดแบบนี้กับฉันได้ไง แกอย่าลืมว่าแกอยู่ในบ้านหลังนี้ฐานะอะไร อีกไม่นานวศินจะเฉกหัวแกไปให้พ้นหูพ้นตาฉันอยู่แล้วไม่เชื่อคอยดู”

“เสียงเอะอะอะไรกัน!”

วศินได้ยินเสียงดังเอะอะท่าไม่ดีเลยเดินมาดู

“ก็คู่นอนของคุณสิคะวศินเจสมาตามให้ไปทำกับข้าวให้คุณกิน เธอกลับยอกย้อนเจส”

“ไปเข้าครัว ทำตามที่เจสบอก”

สิ้นคำสั่งของวศินปลายฟ้ามองหน้าเขาด้วยสายตาน้อยใจก่อนเบือนหน้าหนีรีบเดินจ้ำอ้าวเข้าครัวไป วศินเองก็อยากเข้าไปปลอบเธอเหลือเกินแต่ได้แค่หักห้ามใจไว้

เจสยิ้มอย่างสะใจ แม้ในใจก็รู้ดีว่าวศินรักแม่สาวร่างงามคนนี้เหลือเกิน เสียใจนะยังไงวศินต้องเป็นของฉันคนเดียวอีกไม่นานแกต้องตกกระป๋อง คิดไปเอามือลูบท้องไป

ไม่นานนักอาหารก็ถูกเสริฟลงบนโต๊ะ ปลายฟ้าทำทุกอย่างที่แม่สาวชื่อเจสอยากทาน อาหารมื้อนี้ถือว่าเป็นมื้อใหญ่ของบ้านเลยก็ว่าได้

“วศินคะอาหารน่าตาน่าทานจังเลยนะคะ แต่วันหลังเจสขอไปทานบนฝั่งกับคุณสองคนได้ไหมคะ”

เจสพูดพลางใช้สายตาเฉมองปลายฟ้าที่กำลังตักข้าวให้ตัวเองและวศิน ดีล่ะฉันจะทำให้แกอยู่ที่นี่ไม่ได้

“ได้สิครับเจส ถือว่าพาคุณกับลูกไปเปลี่ยนบรรยากาศ”

ปลายฟ้ามองดูทั้งคู่คุยกันอย่างมีความสุข เขาทั้งสองกำลังจะเป็นพ่อและแม่คนเธอควรยินดีกลับพวกเขาทั้งสอง คิดได้ดังนั้นก็หันหลังกำลังจะไปทานอาหารที่แบ่งใส่จานไว้

“ไปไหน เอ่อเธอชื่ออะไร พอดีสามีฉันเขาไม่เคยเล่าเรื่องเธอให้ฉันฟัง”

“เอ่อ....ฟา.....ฝนค่ะ”

“เธอมานั่งทานด้วยกันสิ”

มาไม้ไหนอีกละมะกี้ด่าเราปาวๆ ปลายฟ้าคิดก่อนตอบ

“ไม่ดีกว่าค่ะ พอดีฉันแบ่งของตัวเองไว้แล้ว”

พูดจบกำลังจะเดินต่อเหมือนมีอะไรมาดึงแขนเธอไว้หญิงสาวหันมองตามทันที ก่อนแกะมือเขาออกต่อหน้าเจสที่มองอยู่

“ทำไมไม่ทานด้วยกันรังเกียจผมหรอ”

“เปล่าค่ะ ขอตัวนะคะ”

พูดจบปลายฟ้าก็วิ่งเข้าครัวทันที

“ทำไมวิ่งแค่นี้เหนื่อยเหมือนวิ่งเป็นสิบกิโลเลยแฮะ”

บ่นคนเดียวเสร็จก้อนำอาหารที่เตรียมไว้ออกมาเปิดฝาเพื่อทาน

“แหวะ พึ่งทำเสดเองทำไมเสียเร็วจังไม่กินก็ได้ชิ”