พรหมจรรย์

นิ้วของวศินทำทีจะสอดเข้าสู่ช่องทางรักของหญิงสาวทำให้หญิงสาวตั้งสติได้

“หยุดก่อนนะคะคุณ ฉันอยากอธิบายกับคุณ”

“มีอะไรต้องมาอธิบายอีก คำพูดของเธอมันตอแหลทุกคำ”

เขาหงุดหงิดมื่อเธอขัดอารม จึงเงยหน้าขึ้นจ้องเธอเขม่น

“ฉันไปทำอะไรให้คุณโกรธ บอกฉันได้ไหมคะ”

เธอข่มอารมโกรธที่เขาตะคอกด่าเลือกที่จะถามกลับเขาดีๆ เผื่อเขาจะหลุดปากพูดมาบ้าง เขาไม่ตอบคำถามใดๆกลับยัดท่อนความเป็นชายเข้าไปในกายสาวอย่างรุนแรงด้วยความโกรธ โกรธที่ผู้หญิงตรงหน้าพูดมากขัดใจ และขัดความต้องการของเขาเอง

“กรี๊ด!!!!!!”

หญิงสาวกรีดร้องออกมาด้วยความเจ็บปวดก่อนน้ำตาแห่งความเสียใจจะไหลตามมาหมดแล้วสิ่งที่เธอหวงแหนไว้เท่าชีวิต หมดสิ้นความฝันที่เธอรอมอบให้ชายคนรักเสียงอะอื้นน้อยนั้นไม่ได้ทำให้วศินเห็นใจแม้แต่น้อย ชายหนุ่มขยับท่อนชายอย่างทุลักทุเลหากไร้ซึ่งความปราณี

เธอร่ำไห้ด้วยความเจ็บปวด เจ็บทั้งกายเจ็บทั้งใจ วันนี้จะเป็นวันสุดท้ายที่จะเสียใจจากเรื่องเลวร้ายตรงหน้าต่อจากนี้ไปเขาจะไม่มีวันเห็นน้ำตาของเธออีกหญิงสาวคิดในใจน้ำใสๆก็ไหลรินไม่หยุด วศินทนเห็นน้ำตาของหญิงสาวไม่ไหวเขาเลื่อนใบหน้าที่กำลังหลงไหลหน้าอกเต่งตรึงคู่งามมาจุมพิตซับน้ำตาของเธอทั่วใบหน้าการกระทำที่อ่อนโยนของชายหนุ่มทำให้หญิงสาวคลายความเจ็บลงกลายเป็นความสุขแปลกใหม่ ร่างกายที่เคยเกร็งตัวต่อต้านกลับตอบสนองเขา แขนทั้งสองโอบกอดที่รอบคอของชายหนุ่มอย่างไม่รู้ตัวตอนนี้เธอมีความสุขกับสิ่งที่เขายัดเยียดให้อย่างลืมตัว ทั้งคู่ละเลงบทรักสนองความต้องการของกันและกัน

“อะ อ๊า....”

เขาส่งเสียงครางออกมา บ่งบอกว่าวศินพอใจในตัวหญิงสาวมากเพียงใด บทรักดำเนินมาใกล้ถึงจุดหมาย เสียงครางของทั้งคู่ดังขึ้นพร้อมกันลั่นห้องก่อนชายหนุ่มจะเกร็งตัวกระตุกทำให้เห็นเส้นเลือดบนท่อนแขนและซิกแพ๊คที่กระชากใจสาวๆได้รวมทั้งตัวเธอด้วย เขาค่อยๆขยับท่อนชายช้าๆปล่อยน้ำรักแห่งกามรมใส่หญิงสาวสุดท่อนก่อนหันหลังใส่เสื้อผ้าแล้วเดินจากไป

“ฮื่อๆ”

เมื่อพ้นร่างของเขาเธอก็ร้องห่มร้องไห้กับตัวเองเบาๆด้วยกลัวว่าเขาจะรู้ว่าเธอเสียใจ เธอต้องเข้มแข็งอย่ายอมเขาครั้งที่สองนะปลายฟ้า หญิงสาวคิดในใจ ก่อนเผลอหลับด้วยความเพลียและเหน็ดเหนื่อย สิ้นเสียงสะอื้นของหญิงสาวชายหนุ่มทีแอบฟังอยู่เดินเข้ามาในห้องอีกครั้งเพื่อมาห่มผ้าให้ร่างเปลือยเปล่า ขณะดึงผ้าห่มคลุมร่างของหญิงสาวสายตาพลันเหลือบไปเห็นรอยแดงเล็กๆบนที่นอน ชายหนุ่มอึ้งไปชั่วครู่ก่อนเดินถอยออกจากห้องไป เขาเดินไปที่ห้องทำงานหยิบอลบั้มรูปภาพเก่าๆมาดู ชายหนุ่มพินิจมองภาพปลายฝนคนรักเก่าของเขา ในภาพเธอมีแววตาแห่งความมั่นใจมุ่งมั่น แต่กับผู้หญิงที่เขานอนด้วยเมื่อสักครู่แววตาช่างไร้เดียงสานัก ก่อนปิดอลบั้มลงแรงๆเมื่อคิดอะไรได้

“แสดงละครเก่งเพราะเธอคือนักแสดงปลายฝน หึหึ...”

เขายิ้มให้กับการแสดงของหญิงสาว และบอกกับตัวเองเขาจะไม่หันหลังกลับไปรักผู้หญิงคนนี้อีก

***ดาวน์โหลด NovelToon เพื่อเพลิดเพลินไปกับประสบการณ์การอ่านที่ดียิ่งขึ้น!***







บทที่แล้ว

คำพิพากษา

บทต่อไป

คำดูถูก



ฮอต