คนป่วยปากดี

รุ่งเช้าหญิงสาวรู้สึกตัว เธอลืมตาขึ้นช้าๆมองรอบๆห้องด้วยอาการปวดหัวแปลบๆด้วยพิษไข้ ก่อนเรียงลำดับเหตุการณ์ว่าเกิดอะไรขึ้นก่อนหน้านี้ที่เธอหมดสะติไป

“ตื่นแล้วหรอ? เสียใจด้วยนะที่เธอยังไม่ตาย”

“ก็ไม่เสียนะ ดีใจด้วยซ้ำ เพราะบางทีแกอาจเป็นคนเสียใจมากกว่า”

“ปากดีจริงๆ ก็ดีฉันก็ยังไม่อยากเป็นฆาตกรตอนนี้”

เขาพูดก่อนกระแทกถาดอาหารลงตรงหน้าเธอ

“เอ้านี่! กินสะ จะได้อยู่ให้ฉันทรมานเล่นๆ”

“ไม่กิน”

เธอพูดพลางเอามือปัดถาดอาหารทิ้งทำให้อาหารเลอะเสื้อของเขา

“ไม่กินใช่ไหม ได้!!!”

พูดพลางกำเศษอาหารที่หล่นลงบนพื้นกรอกใส่ปากของหญิงสาว เขาเริ่มโมโหเธอแล้ว

“แค๊กๆ ถุ๊ย!!!”

เธอพ่นเศษอาหารใส่หน้าหล่อเหลาของเขาทันที และมันทำให้เขาโมโหเธอมากขึ้น

เพลี๊ย!!! เขาตบเธอสุดแรง

“มานี้”

เขาไม่พูดเปล่าลากเธอเข้าไปยังห้องน้ำทันที

“อยากลองดีกับฉันใช่ไหม?”

เขาตะคอกพร้อมเอามือไปหยิบฝักบัวและเปิดน้ำสุดแรงดันลงบนหัวของเธอจนเปียกปอนไปทั่วร่าง ทำให้เสื้อเชิตสีขาวที่เธอใส่บัดนี้เมื่อโดนน้ำก็ไม่สามารถปกปิดร่างอรชรของตัวเธออีกต่อไปได้ เมื่อชายหนุ่มเห็นดังนั้นก็อดมองไม่ได้ นานแค่ไหนแล้วหนอที่เขาไม่เคยเห็นร่างไร้เสื้อผ้าของผู้หญิงตรงหน้าแม้เธออาจจะดูเปลี่ยนไปบ้าง แต่มันกลับงดงามเหมือนไม่เคยได้เห็นและจับต้องที่ไหนมาก่อน เขาเคยนอนกับใครมานักต่อนักก็คงยังไม่ประทับใจเรือนร่างของใครเท่าผู้หญิงตรงหน้านี้เลย ความคิดของวศินต้องสะดุดลงเมื่อได้ยินเสียงเล็กๆด่าทอเขา

“ไอ้โรคจิต แกมองฉันมำไมออกไปนะ สารเลวแกล้งได้แม้ผู้หญิงเพศแม่ของตัวเอง”

“น่ามองตายแหละ เห็นมานักต่อนักเหมือนๆกันหมด ไม่เห็นมีอะไรน่าพิศวาส”

“แกก็ออกไปสักทีสิ พูดมากอยู่ได้รำคาญ”

“ทำไม? หวงไว้ให้ชู้มึงมองหรอ สวมเขาให้กูคงมีความสุขมากสินะ”

“ใช่!!! มันก็ของๆฉัน จะหวงไว้ให้ใครมองใครเอามันก็เรื่องของฉัน”

อยู่ๆภาพของคนรักเก่าระเริงรักกับชายอื่นก็ลอยมาในหัว ทำให้เขาโมโหหนักขึ้น

“คงอยากจะกลับไปเอากับมันเต็มทนแล้วสินะ

แต่เสียใจด้วยมึงต้องชดใช้กรรมที่มึงก่อไว้สะก่อน”

“กรี๊ดดด!!!”

เธอโมโหกับผู้ชายปากร้ายตรงหน้าเต็มทนถึงเวลาแล้วที่เธอจะต้องปกป้องตัวเองบ้าง

“ฉันไม่เคยสวมเขาให้ใคร และฉันไม่ไม่เคยมีชู้แบบที่แกกล่าวหา”

“อีตอแหล คิดว่ากูไม่รู้สินะว่ามึงแสดงละครเก่งเหมือนฉายานางเอกดีเด่นของมึง”