เรื่องราวอั้นนาน จบความเเค้น(12) ตอนจบ

มาต่อกันครับ

เป็นฝ่ายไอ่เมฆที่เริ่มก่อนมันได้ ท่องคาถา ปลุกภูตผีสัมภเวสีออกมจากดินเผยให้เห็น เหล่าผีดิบนับร้อยที่พากัตะกุยดินขึ้นมา

ไอ่เเก้วเห็นดังนั้นก็ทำการ ร่ายอาคมเขตป้องกัน บังเกิดเป็นแสงสีทองล้อมรอบตัวก่อนจะหยิบ รูปปั้นควายตัวเล็กๆก่อนจะ ร่ายอาคมกำกับก่อนที่รูปปั้นรูปควายนั้นจะขยับเล็กน้อยก่อนพุ่งวาปไปข้างหน้าเผยให้เห็นควายขนาดใหญ่ร่างก่าย ล่ำสันบึกบึน มีอักขระอาคมอยู่รอบตัวดวงตาสีเเดง ราวกับถ่านไฟนั้น จ้องไปที่เหล่าผีร้ายเเละพุ่งเข้าใส่อย่าง บ้าคลั่ง มันทั้งพุ่งชน ทั้งกระทืบ จนสงผล

ให้ผีร้ายหลายสิบตัวมีอั้นต้องกระเด่นกระดอน

...ฝั่งของมะลิ...

หลังจากที่ต่อสู้มาได้สักพักทหารโบราณก็เริ่มไม่ไหวเพราะอาคมของพรายตัวนั้นมันเเข็งเเก่งกว่าหลายเท่า ทันใดนั้นก็มีร่างๆหนึ่งโผล่มาจับนางมะลิออกไปเป็นพรายมินตรานั้นเอง

มะลิ:นี้เเกเป็นใครจะเอาตัวฉันไปไหนปล่อยน่ะ

พรายมินตรา:หล่อนถ้าไม่อย่ากตายก็รีบตามมาขืนชักช้าเดะก็ได้เป็นพรายเพือนข้าอีกคนหรอก

มะชิได้ยินดังนั้นก็ ขนลุกวาบเพราะมืออั้นเย็นเฉียบที่มาจับนั้นก่อนจะรีบกระชากเทอเเละพาวิ่งออกไป

ไอ่ผีพรายเห็นดังนั้นก็รีบยืนมืออั้นยาวที่มีกรงเล็บ

แหลมหมายจะทิ่มแทง นางมะลิ เเต่ก็มีกรงเล็บอีกอั้นมา ป่องกันเอาไว้ก่อนจะสะบัดกรงเล็บนั้นตัดเเขนไอ่ผีพราย ในขณะที่มันกำลังเสียสมาธิอยู่นั้น

ก็มีดาบอั้นยาวเเหล่มเสียบเข้าตรงหน้าอกมัน

เป็นฝีมือของนักรบโบราณนั้นเองที่กำลังรอจังหวะ

อยู่

พรายมินตรา:ขอบใจมากจะพี่ทหาร

พรายสาวบอกก่อนจะรีบวิ่งหนีออกไปข้างหลัง

...ฝั่งของเเก้ว...

ผีร้ายหลายตัวก็เริ่มค่อยหมดเเต่ควายธนูก็เริ่มที่จะไม่ไหวเหมือนกันเเถมพวกมันก็ยังมีเพิ่มมาอีกเรยๆ

เมฆ:ไอ่เเก้วอาคมมึงอ่ะมันกระจอกนี้หรอว่ะสาเหตุที่หายไปหลายปีนึกว่าจะเเน่เองได้เเค่นี้เองหรอว่ะ

มันพูดพร้อมหัวเราะออกมาอย่างสะใจ

เเก้ว:ใครบอกว่ากูมีดีเเค่นี้ว่ะห่ะไอ่เมฆ!

ก่อนจะหยิบเอาปืนลูกซองที่ เหน็บหลังออกมา

พร้อมถ่องคาถา กำกับเเละเหนียวไกลออกไปทันที

ทำให้กระสุนพุ่งเข้าที่หน้าอกของไอ่เมฆจนมันกระกลับหลังพุ่งเข้าใจประตูบ้านของมันจนประตูเปิด

เมฆ:ไอ่เเก้ว!มึงมันเล่นสกปรกนี้หว่า

ก่อนจะค่อยลุกขึ้นมึงไปข้างในบ้านก่อนจะเห็นว่าโหงพรายของมันนั้นได้นั้นสิ้นท่าตายอย่างอนาจ

เเละหญิงสาวนางมะลิก็หายไป ส่งผลทำให้มันเดือดขึ้นมาพร้อมกับถ่องคาถา เผยให็เห็นร่างๆนึง

ปรากฎออกมาเป็นอาจารย์คงนั้นเองที่ได้สอนวิชามันเเต่กลับกรายเป็นเพียง ดวงวิญญาณ

เมฆ:ไอ่เเก่จัดการไอ่สวะนี้ให้กูหน่อย

ก่อนผีอาจารย์คงจะพยัคหน้าเเละหั้นมาไอ่เเก้ว

เเละว่ากล่าวอาคมทันใดนั้นก็ปรกฎเป็นร่างของ ยักษ์ทึีมีขนาดตัวใหญ่ประมาณ4เมตารตัวสีเขียว

ดวงตาเเดงกํ่าในมือถือกระบองเหล็กขนาดใหญ่

เเก้วเหตุดังนั้นก็ตกใจพร้อมกำกระบองที่ฟาดลงมา

เเก้วกระโดดหลบไก้อย่างหวุดวิดก่อนตังสมาธิ

ก่อนจะหยิบเอา หุ่นรูปท้าวเวสสุวรรณออกมา

พร้อมถ่องอาคมกำกับก่อนจะพูดขึ้นมาว่า ยักษ์ มันก็ต้องเจอมาหายักษ์ก่อนจะ เขวี้ยงรูปปั้นนั้นออกไป

บังเกิดเป็นกลุ่มควันขนาดให้เผยให้เห็นมหาราชา

เเห่งยักษ์ทั้งป่วงที่มีขนาดตัวราวๆ5เมตรดวงตาสีเเดงราวกับไฟนรกทั้งตัวสีดำสนิทท่านไม่พูดมากจบกระบอกเหล็อกในมือฟาดเข้าไปที่ยักษ์เขียวตนนั้นบังเกิดเสียงดังสนั่นหวั่นไหว ราวกับเสียงฟ้าผ่า

หัวของยักษ์ที่โดนฟาดเป็นอั้นตรงกระเด่นหลุดไป

ร่างของมันล้มฟาดลงอย่างหนังหน่วงเเละสลายหายไปทันทีพร้อมๆกับร่างของอาจารย์คงที่ค่อยหายไปไอ่เมฆเห็นดังนั้นก็กัดฟันกรอดมันสะบดขึ้นมาว่า

เมฆ:โธ่เอ้ยไอ่หมอผีกระจอก!ทำห่าอะไรก็ไม่ได้

พลัน ก็หลับตาลง พร้อมงึมงำอยู่สักพัก ก่อนร่างของมันจะ แปรเปลี่ยน กลายเป็น เสือโคร่งลายพาดกลอนขนาดใหญ่ ราวๆ 8 ศอก มันคำรามนั่นพร้อมเห็นผลออกมา พุ่งมาหาแก้ว พร้อมกับกรงเล็บอันใหญ่ ฟาดเข้าที่หน้าอก แต่หาทำอันตราย แก้วได้หรือไม่ เพียงแต่กระเด็นออกไป พร้อมกับอาการที่เจ็บจุก ก่อนจะลุกขึ้นมา พร้อมกับ นั่งสมาธิและท่องคาถา ก่อนร่างของแก้วจะแปรเปลี่ยน เป็นเสือโคร่งลายพัดก่อนขนาดใหญ่ ราวๆ 9 ศอก เผ่นโผนโจนทยานเข้าหา พร้อมเข้า ห้ำหั่น กับเสือโคร่งอีกตัว มันทั้งสองต่างคำรามใส่กัน ต่างฝังกรงเล็บเข้าหากัน อย่างดุเดือด บังเกิดเป็นเสียงเจ้าป่า 2 ตัว ต่อสู้กันอย่าง ไม่มีใครยอมใคร ฝ่ายของเมฆที่มีขนาดตัวเล็กกว่า จึงไม่อาจ ที่จะตั้งรับฝ่าย ที่มีตัวขนาดใหญ่กว่าได้ จึงพลาดพลั้ง ถูกกรงเล็บ อันใหญ่เท่าจาน ฟาดเข้าที่ลำตัว เสียง ดังขวาก เกิดเป็นรอยแผลขนาดใหญ่ เลือดสดๆไหลออกมา ส่งผลให้มันถึงกับนอนลงไป ก่อนที่จะดีดตัวลูก วิ่งหนีไป เสือ แก้วเห็นทั้งนั้นก็วิ่งตามไปอย่างติดๆ ก่อนจะกระโดดขึ้นไปบนหลัง และกัดขย้ำตรงคอ ของเสือเมฆ จนมันถึงกับหน้าฟาดลงกับดิน และออกแรงกัด กระชากออกมา จนเนื้อตรงส่วนคอหลุดติดต่อปาก มันไม่ทันได้ร้อง ก่อนจะชักกระตุกเกรง เสือแก้วเห็นทั้งนั้นจึงพระปากออกจากลำคอ และเดินออกมาด้วยสภาพสะบักสะบอม แต่ทันใดนั้น ร่างเสือที่นอนแน่นิ่ง ก็กลับขยับ และกลับกลายมาเป็นคน พร้อมกับแก้ว ที่หันไปมองพอดี จึงเห็นร่างของไอ้เมฆ ที่พยายามลุกขึ้นอย่างโซซัดโซเซ ขอแบ่งหายออกไป แต่มันกลับยังไม่ตาย

เมฆ:ไอ่....ไอ่เวร ..ไอ่ห่า. มึงคิดหรอว่าจะฆ่ากูได้

มึงคิดผิด

ก่อนจะกลายร่างเป็นเสืออีกครั้ง แต่รอบนี้ เสือของมันนั้น มีตัวเป็นสีดำ ดวงตาสีม่วง มีรังสีแห่งความอาฆาตออกมา พร้อมกับวิ่งเข้ามาหาเสือแก้ว เสือแก้วเห็นทั้งนั้น จึงกระโดดหลบ แต่ก็ไม่ทัน โดนเสือเมฆตะครุบเอาไว้ แต่เสือแก้วก็ได้เอา อุ้งเท้า ยันปากมันไว้ เป็นผลให้เสือเมฆกัดกระชากเข้าไปในอุ้งเท้า จนเกิดเป็นแผลลึก เสือแก้วเห็นดังนั้น ก็กลับกลายเป็นคน ที่มีแขนขาอยู่ปาก ของไอ้เสือเมฆ พร้อมพูดกับมัน ว่า

เเก้ว: ไอ้เมฆ กูไม่อยากทำมึงเลย เห็นแก่มึงเป็นเพื่อนกูในสมัยเด็ก เพราะอะไร มึงถึงทำแบบนี้วะ

เสือดำเมฆได้ยินอย่างนั้น ก็หยุดชะงักลง พร้อมกับเปลี่ยนเป็นคน และพูดขึ้นมาว่า

เมฆ: เป็นเพราะมึง มึงแย่งทุกอย่างไปจากกู กูมันไม่ดีตรงไหน กูรักอีนางมะลิแทบตาย แต่มันกลับไม่สนใจกู ไปสนใจคนอย่างมึง ที่แทบไม่มีเวลาให้มันเลย กูอยากรู้จริงๆ ว่าจิตใจคนแบบมึงเป็นยังไง

ก่อนจะกลายเป็นเสืออีกครั้ง และออกแรงขัดเข้าที่แขนแก้วอีกครั้ง จนแก้วร้องออกมาด้วยความเจ็บปวด

เเก้ว: ไอ้เมฆกูไม่อยากทำแบบนี้กับมึงจริงๆเลยนะ แต่เห็นทีมึงคงกลับมาเป็นคนปกติไม่ได้แล้ว งั้นมึง อโหสิให้กูด้วย

ก่อนจะหลับตาลง พร้อมท่องคาถา มะโทรัง อะตะระโร เวสะวะโน นะหากปิ ปิสาคะตาวาโหมิ มหายักขะ เทพะอนุตะรัง เทพะดา เทพะเอรักขัง ยังยังอิติ เวสะวะนัน ภูตัง มหาลักชามะนง มะภูอารักขะ นะพุททิมะมัตตะนัง กาลปะติทิศา ก่อนจะมีเชือกสีทอง ออกมาจากย่าม รักเขาที่ตัวไอ้เสือเมฆ จนมันร้องออกมาด้วยความเจ็บปวด จึงทำให้แก้วมีโอกาส ถีบตัวยันลูกออกมาจากตรงนั้น พร้อมกับแผ่นดินที่เริ่มสั่นไหว เผลอให้เห็นรอยแตกระหว่าง ใต้เท้าของไอ้เสือเมฆ บังเกิดเป็นเปลวไฟนรกพุ่งออกมา พร้อมกับมือนับร้อย ที่จับขาเสือดำ มือนับร้อยนั้นออกแรงกระชากลง พร้อมกับหอกมากมาย

ที่ทิมแทงขึ้นมา ส่งผลทำให้เสือดำร้องออกมาด้วยความเจ็บปวด ก่อนจะถูกมือนับร้อนนั้นดึงลงไป ยังใต้พระสุธา ไปยังขุมมหานรก ก่อนมันจะแผดเสียงออกมา แล้วค่อยๆเงียบไป พร้อมกับแผ่นดินแยกนั้น ก็ค่อยๆปิดสนิทลง ทิ้งไว้เพียงกลิ่นสาบสาง และกลิ่นไหม้ ของไฟแห่งนรก

แก้วทิ้งตัวลงด้วยความเหนื่อยล้า แล้วพูดขึ้นในใจว่า อโหสิกรรมให้กูด้วยไอ้เมฆก่อนจะสลบ

เวลาผ่านไปหลายวันเเก้วที่ตอนนี้ได้ขึ้นเป็นผู้ใหญ่บ้านเเล้วก็ได้นำเรื่องนี้มาเล่าให้กับลูกหลานฟังพร้อมกับมีเมียสาวนางมะลิอยู่ข้างๆ.

เด็กน้อย: โห น้าแก้ว มันจะมีจริงๆหรอ ไอ้พวกวิชาอาคมพวกนี้

เเก้ว:มิสิไอ่เด็กน้อย

ก่อนจะหัวเราะออกมาอย่างเอ็นดูพร้อมเอามือลูบหัว

ก่อนจะเหลือบตาไปดูที่ในบ้านเห็นนางพรายสาวที่มองมาพร้อมกับลอยยิ้มก่อนจะหายไป

...จบ บริบูรณ์......

ขอบคุณทุกคนที่ติดตามมาจนถึงตอนนี้หวังว่าทุกคนจะชอบในผลงานที่ผมเเต่งขึ้นฝากทุกคนเเสดงความคิดเห็นว่าอยากจะให้ผมเเต่งเรื่องเเนวนี้อีกไหมถ้ายังไงก็ขอขอบคุณทุกคนไว้ด้วย ณ ที่นี้ด้วยน่ะครับขอบคุณครับ🙏🙏🙏

***ดาวน์โหลด NovelToon เพื่อเพลิดเพลินไปกับประสบการณ์การอ่านที่ดียิ่งขึ้น!***