เข้าสู่วัยหนุ่ม(7)

มาต่อกันครับ ณป่าใหญ่ที่มีต้นไม้ เขียวขจี

หมูวิหกนกกา พากันขับร้องประสานเสียง

สัตว์ป่าน้อยใหญ่พากันหากิน ครั้นเสียงมาเป็นระยะๆ เผยให้เห็นความอุดมสมบูรณ์ของป่า ลำธารไหลใสเย็นมาจากยอดเขา หมู่ฝูงปลาใต้น้ำมีกันชุกชุม

พลันมี เสียงคำรามดังโฮกฮึม ปรากฏเป็นร่างของเสือใหญ่ ที่ร่างกายกำยำ กำลังคาบปลาในปาก

นี่ก็ผ่านมาหลายปีแล้วที่เเก้วจากหนุ่มน้อยในวันนั้นวันนี้ก็อายุเข้า20เเล้ว

เเก้ว:นี้ท่านอาจารข้าได้ปลามาหลายตัวเลย

เสียงเข้มๆพูดขึ้น อย่างโอ้อวดในผลงานตัวเอง และแฝงไปด้วยความดีใจ

พระธุดง:เฮ้อ~โยมเเก้วอาตมาบอกเเล้วว่าใช่ไหมว่าไม่ให้ ใช้วิชาในทางด้านไร้สาระ

ใช่แล้วเสือใหญ่ที่ว่านั้นก็คือ เสือสมิงแก้ว ที่ได้ฝึกวิชาเสือสมิง จนสามารถควบคุมมันได้ อย่างใจนึก

เเก้ว:โธ่~ท่านอาจารฉันก็เเค่อย่ากจะ ฝึกให้คล่อง

มากก็เเค่นั้นเองนะจะ

ท่านไม่พูดแต่ก็แสดงสีหน้ายิ้มอ่อนๆออกมา ด้วยความ เอ็นดู

เเก้ว:ถ้าอย่างงั้นผมจะขอตัวไปทำปลาก่อนน่ะครับท่านอาจาร

ว่าแล้วก็เดินหิ้วพวงปลาที มีทั้งปลาตะเพียน ปลาช่อน ปลากระสูบ ปลานิล และปลาดุก

พลันก็มีเสียงหวานเล็ก พูดออกมาจากลาวป่าว่า

พรายมินตรา:นี้เเก้วฉันเก็บผักป่ามาให้เองเเล้วน่ะ

จะทำอะไรกินหรอ

เป็นเสียงของพรายมินตรานั่นเอง ที่ในขณะนี้สามารถจับต้องได้ทุกอย่างราวกับว่าเป็นมนุษย์ เป็นผลมาจากการฝึกวิชาอาคมของแก้วที่ทำให้ หญิงสาว สามารถใช้ชีวิตได้เหมือนมนุษย์ปกติ

ในมือของเธอถือตะกร้าที่เต็มไปด้วยผักป่านานาชนิด ทั้งผักกูด ผักหวาน ชะอม และผลไม้ป่าอีก 2-3 อย่าง

เเก้ว:อ่อจ้ะพี่มินตราเดะฉันจัดการเอง

พรายมินตรา:ไม่ฉันก็จะช่วยด้วยเองอ่ะทำปลาไปข้าจะไปล้างผัก

แทนที่ชายหนุ่มกำลังจะพูดอะไรนั้น

กลับมองไปเห็นใบหน้าของเธอ ที่กำลังทำแก้มป่อง

เหมือนกับเด็กที่กำลังอย่ากช่วยเเม่ทำกับข้าว

มองไปเเล้วก็ดูน่ารักราวกับว่าเทอก็เเค่หญิงสาวธรรมดา ที่ไม่ได้มีพิษภัยอะไรเลย แต่กลับอายุนั้น ก็มีอายุ 200 กว่าปีแล้ว

พรายมินตรา:เเก้วข้าอย่ากกินกล้วยป่าข้าจะออกไปหาน่ะ

เเก้ว:อื้มเอาสิฉันก็อย่ากกินเหมือนกันจะเก็บมาฝาก

ท่านอาจารด้วยก็ดีเหมือนกันน่ะจะ

พอได้ยินดังนั้นหญิงสาวก็เดินห่างออกไปยังดงกล้วย พอมาถึงดงกล้วย ก็เดินสำรวจดูว่ามีหวีไหนสุขบ้าง แต่หารู้หรือไม่ ว่ามีสายตา นับ 3 คู่กำลังมองอยู่ หนึ่งในนั้นพูดว่า

??: เฮ้ยลูกพี่เข้มทำไมในป่าลึกแบบนี้ถึงมีผู้หญิงได้วะ

??: ข้าจะไปรู้กับเองเหรอไอ่กร แต่ดูแล้วสวยเอาเรื่อง

??: จัดเลยไหมลูกพี่

ลูกน้องคนสุดท้ายที่มีชื่อว่า สม มันพูดกล่าวขึ้นมา

ครางเดินออกไปจากพุ่มไม้

สม:เฮ้ยน้องสาวมาจากที่ไหนกันล่ะจะพี่ไม่เคยเห็น

หน้ามาก่อนเลยอยู่หมู่บ้านไหน

หญิงสาวมีท่าทีตกใจเล็กน้อย ก่อนจะพูดกลับไปว่า

พรายมินตรา:ฉันไม่มีที่อยู่หลอกจะพี่ค่อยเดินทาง

ไปเรื่อยกับอาจารกับนายของฉันจะ

ท่านใดก็ไม่เสียงพูดขึ้น

ไอ่เข้ม: อ๋อเป็นอย่างนี้นี่เองมีเจ้าของแล้วหรือ ถ้าอย่างนั้นก็อย่าหวังว่าจะได้กลับไปหามันเลย ไอ้กร!

กร: ครับลูกพี่

ไอ่เข้ม: จับตัวแม่สาวคนนี้ไว้ ข้าจะสอนให้มันรู้ว่า การที่ทำตัวเปลี่ยวๆในป่านี้ มันจะเป็นยังไง

ว่าแล้วก็พูดพรางปลดหัวเข็มขัด

พรายมินตรา:นี้จะทำอะไรจะ

หญิงสาวพูดออกมาด้วยความเฉยชา

ไอ่เข้ม: ดูท่าทางจะไม่มีความรู้สึกเลยนี่ คงโดนมาเยอะล่ะสิ

มันว่าพร้อมกับหัวเราะ

ทันใดนั้นก็มีเสียงพูดขึ้นมาข้างหลังว่า

เฮ้ยไอ้พวกชั่วแกจะทำอะไรกับพี่มินตรา

เป็นเเก้วนั้นเองที่ตามมาเพราะเห็นว่าหญิงสาวหายไปนาน

เเก้ว: ออกมาให้ห่างจากพี่มินตราเดี๋ยวนี้

ไอ่เข้ม: อ๋อก็นึกว่าใครไอ้เด็กน้อย รีบถอยไปซะ ตอนนี้ฉันยังไม่มีอารมณ์จะเล่นด้วย

กร: ใช่ลูกพี่บอกแล้วถอยไปสิ!

สม: อยากตายมากหรือไงไอ้หน้าละอ่อน

เเก้ว: กูบอกว่าให้พวกมึงถอยออกมา เร็ว!!

ไอ่เข้ม: ถ้าไม่ล่ะมึงจะทำอะไรพวกกูได้!

พูดแล้วมันก็ชักปืนที่เหน็บ อยู่ข้างลำตัว ออกมาเหนียวไก่ใส่แก้วทันที

( เสียงดังเปรี้ยง)ติดกัน3นัด

ทำเอาชายหนุ่มถึงกับชุดฮวกลงไป

ไอ่เข้ม: มีดีแค่ปากนี่หว่า

มันแค่นเสียงหัวเราะออกมาด้วยความสะใจ

พร้อมหันไปหาหญิงสาว แต่ถ้าว่า หญิงสาวที่ควรจะสวย กลับแปเปลี่ยนเป็นคนละคนร่างกายของเธอขาวซีด ดวงตาแดงก่ำ ราวกับถ่านไฟ เล็บที่ยาวแหลม คว้าหมับเข้าที่คอของไอ้เข้ม ก่อนจะออกแรงบีบกระชาก จนคอหลุดสะบั้น ต่อหน้าต่อตาอีก 2 คน

กร:อ่าวเห้ย!ลูกพี่ตายห่าล่ะ มึงเป็นตัวอะไรกันแน่

หญิงสาวไม่ตอบพร้อมจ้องมองหน้าด้วยความอาฆาต ก่อนที่หญิงสาวจะได้ทันทำอะไรนั้น ก็มีเสียงอันอบอุ่น ดังมาจากข้างหลัง

พระธุดง: พอเถอะโยมมินตรา ถือว่าอาตมาขอ

หญิงสาวมองหน้า พระชรา ก่อนจะค่อยๆผ่อนลง และกลับเป็นปกติในที่สุด และยกมือ ก้มกราบ

ก่อนจะรีบวิ่งไปหาร่างของแก้วที่กำลัง นอนกองอยู่

พระธุดง: ไปเถอะโยมทั้งสอง เจ้านายของเจ้าต้องชดใช้กรรมอยู่ที่นี่

มันทั้งสองได้แต่ก้มกราบท่านแล้ววิ่ง หนีแบบไม่คิดชีวิต

พระชราได้พูดขึ้นว่า โยมแก้วยังไม่ตายหรอก แค่ได้รับแรงกระแทกจากคมกระสุน แต่ไม่เข้าจุดตาย รีบพาตัวไปรักษาเถอะ

หญิงสาวได้ยินดังนั้นก็นํ้าตาไหล รีบ อุ้มร่างของชายหนุ่ม ไว้ในอ้อมแขน ก่อนจะรีบ วิ่งไปที่จุดพัก

เวลาผ่านไปเท่าไหร่ไม่รู้ที่แก้วได้หลับไหลไป จนกระทั่ง ตื่นขึ้นมานอนบนตักของหญิงสาวก็ได้เห็นใบหน้า ที่ขาวใส และเปลี่ยนไปด้วยความเป็นห่วง พร้อมกับคราบน้ำตาที่เปรอะเปื้อน

พรายมินตรา: เป็นยังไงบ้างจ๊ะ ยังเจ็บอยู่ไหม ค่าแนะนำสมุนไพรพ่อกแผลให้เจ้าแล้ว ยังดีที่ว่าไม่โดนจุดตาย

ก่อนชายหนุ่มจะดูสำรวจแผลตัวเอง พบว่าโดนที่หัวไหล่ 1 แผล ที่ขาซ้าย 1 แผล และที่สะโพก 1 แผล

พร้อมกับอาการที่รู้สึกเจ็บแปลบไปทั่วร่างกาย

เเก้ว: ขอบใจพี่มากนะจ๊ะ ที่อุตส่าห์ดูแลฉัน ตอนนี้พี่ไปพักเถอะ

พรายมินตรา: ไม่เอาข้าจะเฝ้าเองอยู่ตรงนี้

ก่อนหญิงสาวจะนำกับข้าวและอาหารมาป้อนให้กับชายหนุ่ม ทั้งสองได้จ้องตากันและกัน แสงจันทร์ยามราตรีได้สอดส่อง ทำให้เห็นใบหน้าของหญิงสาว ที่กำลังยิ้ม ใบหน้าของเธอนั้น ขาวนวล ผุดผ่อง ในขณะที่ทั้งคู่กำลังจะได้พูดอะไรนั้น ก็มีเสียงดังขึ้นมาว่า

พระธุดง: โยมแก้ว มาหาอาตมาที อาตมามีเรื่องจะคุยด้วย มันสำคัญยิ่งนัก

พันแก้วก็ลุกขึ้นทันที แต่ก็ได้แค่แป๊บเดียว ร่างของเขาก็ล้มลง หญิงสาวเห็นดังนั้นจึงรีบ ประคอง และรีบเดิน ไปหาท่านอาจารย์

เเก้ว: มีอะไรครับท่านอาจารย์

พระธุดง: รักษาตัวเจ้าให้หาย และเมื่อเจ้าหาย เจ้าจะต้องไปแดนนรก

เเก้ว: ว่ายังไงนะท่าน!

แก้วตกใจกับสิ่งที่อาจารย์พูด พร้อมกับสีหน้าที่หวาดกลัว

เเก้ว: ทำไมกระผมจะต้องไปด้วยครับท่าน

พระธุดง: เจ้าคือบุคคลพิเศษ เจ้าคือลูกหลานของจอมพราน มือฉมัง และเข้มขลังไปด้วยอาคม เจ้าจะต้องไปรับพลัง ที่พ่อของเจ้า ได้เสียไปให้กับนรก แต่ไม่ต้องห่วงไป เพราะว่า มันยมบาลนั้นรู้อยู่แล้ว และเตรียมพลังนั้นไว้ให้เจ้าแล้ว เพราะพลังนี้ถ้าคู่ครอบครอง ได้สิ้นใจไป พลังนี้จะย้อนกลับไปที่เดิมที่มันจากมา มันคือบ่วงเเห่งนรก

ขอคั่นไว้แค่นี้ก่อน และหิวข้าวแล้ว กลับมาเล่าใหม่ครับผม ขอบคุณทุกคน ที่คอยติดตาม หวังว่าจะ ชอบกันนะครับ เรื่องราวกำลังเข้มข้นขึ้นเรื่อยๆ เอาใจช่วยแก้วด้วยนะครับ ขอบคุณครับ🙏🙏🙏

***ดาวน์โหลด NovelToon เพื่อเพลิดเพลินไปกับประสบการณ์การอ่านที่ดียิ่งขึ้น!***