Chapter 6 คำขอโทษ(2)

เธอลืมตาขึ้นจ้องมองชายหนุ่มร่างหนาที่กำลังควบม้า ไหล่ของเขากว้าง ผมของเขาเป็นสีดำสนิท เพียงแค่มองจากทางด้านหลังก็สัมผัสได้ถึงความทรงพลัง มีอำนาจจากเขา

เธอรีบตั้งสติ "นี่ คุณสุภาพบุรุษคะ"เธอพยายามกล่าวอย่างนอบน้อม กดทับความโกรธไว้

"เกร้ง!"เสียงตกกระทบดังขึ้น พร้อมถุงทองที่ถูกโยนมาจากเขา

"นี่ค่าเสียหาย หวังว่าจะพอใจ"เสียงของเขาแข็งกระด้างและสุขุม

"นี่ คุณคะ!"ก่อนที่เธอจะได้พูดอะไรออกไป เขาก็ควบม้าวิ่งออกไปซ่ะแล้ว เสียงของม้าและเสียงกระทืบเท้าอย่างแรงค่อยๆเบาลงและหายไปในที่สุด กลายเป็นบรรยากาศเงียบสงบอีกครั้ง

"..."เธอขมวดคิ้ว ยอมรับชะตากรรมและถอนหายใจอย่างไม่มีทางเลือก "แต่งตัวก็ดี ทำไมไร้มารยาทแบบนี"เธอพึมพำเสียงดังเพื่อปลดปล่อยความอัดอั้น ก่อนจะพยายามลุกขึันยืน แต่ก็รู้สึกปวด

"คุณดูไม่ใช่คนที่ชอบพูดคนเดียวนะ"เสียงสุขุมดังขึ้นอีกครั้ง ด้านหลังของเธอ เธอรีบหันไปมองและคลานเพิ่มระยะห่างระหว่างพวกเขา

"ทำไมคุณถึงยังไม่ไปอีกล่ะ?"ฉันขมวดคิ้ว แทบจะอยากระเบิดอารมณ์ออกมา

"ฉันก็ไม่ใช่คนไร้มารยาทแบบที่คุณพูดจริงๆสักหน่อย"เขาโต้กลับ น้ำเสียงและใบหน้าของเขายังคงสุขุมเยือกเย็นตลอดการสทนา

"แล้วไงต่อคะ? ฉันไม่ต้องการอะไรทั้งนั้น ฉันแค่อยากได้รับคำขอโทษ"ฉันกอดอก

"อยากได้แค่คำขอโทษจริงๆงั้นหรอครับ?"เขาถามซ้ำอีกครั้งและจ้องมองมาที่เธอด้วยความอยากรู้ เขาลดตัวลงในระดับเดียวกับเธอ เพื่อให้ดูใกล้ชิดมากขึ้น

"ฉันไม่ชอบคนที่พูดวกไปวนมานะคะ"เธอโต้กลับด้วยน้ำเสียงที่มั่นใจ

"โอ้ คุณคงอยากได้แค่คำขอโทษจริงๆ"เขายืนขึ้นหน้าเธอ ร่างกายของเขาสูงส่ง "งั้นผมก็ไม่ขอโทษครับ"

"ไม่ว่าฉันจะให้อภัยคุณไหม มันก็ไม่สำคัญกับคุณ นี่คือสิ่งที่คุณคิดใช่ไหมคะ?"

"คุณคิดว่าคุณเป็นใคร ทำไมมีสิทธิมาเดาความคิดคนอื่นเขามั่วๆแบบนี้"น้ำเสียงของเขาเต็มไปด้วยการเหยียดหยาม และดูถูก

"ดูจากเสื้อผ้าแล้ว น่าจะเป็นชาวบ้านธรรมดาๆจนๆ แค่ได้รับเงินจำนวนนั้นก็น่าจะพอใจแล้วนี่"เขาชี้ไปที่ถุงทองที่ถูกทิ้งอยู่บนพื้น

"...คุณน่าจะเป็นขุนนางจากตระกูลไหนสักตระกูลสินะคะ"เธอขมวดคิ้ว"แต่กลับมาดูถูกชาวบ้านแบบนี้ มันไม่เกินไปหน่อยหรอคะ?"

...Secret Crown of Dignity...