บทที่ 3 คุณคือ?

หลังจากที่ฉันออกมาจากห้องน้ำ ก็จัดการเปลี่ยนเสื้อผ้าให้เรียบร้อย ก่อนจะจัดเเจงตัวเองให้มาล้มตัวลงบนที่นอน ใหนดูสิว่า ฉันมีเพื่อนใหม่บ้างรึเปล่า ^_^

" หู้ววว! เเม็ต 43 คน เลย!!? "

พี่น้องคะ เพียงเเค่กรอกรายละเอียดไม่กี่อย่าง เอไอ ก็จับคู่ให้ฉันรวดเร็วขนาดนี้ แถมคู่เเม็ตของฉันยังส่งข้อความมากันแทบทุกคนเลย

" ฉันควรตอบใครก่อนดีล่ะ อ่ะ! ใช้ธิวีก็อปปี้ข้อความแล้วกัน แบบนี้ประหยัดเวลาดีนะ "

หวังเมเม่ เธอนี้มันฉลาดล้ำ!!

" ว่าเเต่ ก็ดีนะเนี้ย การที่เปิดใจคุยกับเพื่อนใหม่โดยไม่ตัดสินจากหน้าตา "

[ติ้ง!]

" แม่ร่วง!! " ตกใจหมดเลย เสียงเเจ้งเตือนนี้เอง

[ สวัสดี ผมเจ คุณชอบก็อปปี้ข้อความส่งให้เพื่อนแบบนี้บ่อยๆสินะ ^_^ ]

ให้ตาย เขารู้ได้ยังไงเนี่ย!?

" สวัสดี ฉันเมเม่ ขอโทษทีเเต่ฉันเพิ่งใช้แอปนี้ครั้งเเรกนะ ตอบข้อความไม่ทัน ว่าเเต่นายรู้ได้ยัง!? "

[หื้ม ก็มัน...แบบข้อความของเธอ อ่านปุ้บก็รู้ปั้บเลยว่าเป็นคนขี้เกียจน่ะ ฮ่าฮ่า ]

" นายมันคนนิสัยเสีย!! "

อีตาบ้า!! เพิ่งคุยกันครั้งเเรก แต่มาว่าสาวน้อยอย่างฉันว่าคนขี้เกียจเนี้ยนะ >×

[ เธออย่าโกธรสิ ฉันเเหย่เล่น ]

" ฉันไม่คุยกับนายแล้ว!!! "

ใครจะสนนายกัน เหอะ!! ฉันคุยกับคนอื่นก็ได้ไม่จำเป็นว่าต้องเป็นนาย คนนิสัยเสีย

[ ติ้ง ]

ไม่ๆ ฉันจะไม่สนใจเขา

[ ติ้ง ]

[ ติ้ง ]

……นายจะรัวข้อความมาทำไมเนี่ย!

[ ติ้ง ]

[ติ้ง ]

" ปิดเสียงก็ไม่ได้ยินนายเเล้ว เจ้าคนนิสัยเสีย "

จะมาลองดีกับ เมเม่ คนนี้ คิดน้อยไปหน่อยนะ หึหึ

เอาล่ะ คืนนี้นอนก่อนเเล้วกัน พรุ่งนี้ึ่ค่อยมาเปิดอ่าน เผื่อนายจะสำนึกผิดที่กล้ามาต่อกรกับสาวน้อยน่ารัก

[ ตื้ดด....ตื้ดด.......ตื้ด..]

หื้ม? อะไรล่ะ รู้สึกเหมือนมือถือกำลังสั่นนะ

เป็นหยางน้อยโทรมานี้เอง

" ที่รัก มีอะไรเหรอ... "

[ หวัง เมเม่!!! ]

" อ้าย!! เธอจะตะโกนทำไมเนี่ย!! " หูฉันT_T

[ จะ 9 โมงแล้วนะ ใกล้ถึงมหาลัยรึยัง? ]

" หา!!! หมายความว่ายังไง "

[ ฉันพยายามโทรหาเธอตั้งหลายสาย เธอนอนเพลินอีกแล้วเหรอ ]

" ไม่จริงงงงง หยางหยาง เธอเช็คชื่อแทนฉันที นะๆๆๆที่รัก ฉันยอมทุกอย่าง ฮือออออ "

[ เธอนี่มัน!!!..... ]

" ขอบใจนะ ฉันจะรีบไป ม้วฟๆๆ "

[ เดี๊ยว....ติ้ด!! ] ฉันรีบกดวางสายทันที ขืนปล่อยไว้ หูฉันคงพังแน่ หยางหยาง ชาติฝากความหวังไว้กับเธอ!!

" เพราะนายคนเดียว ทำให้ฉันลืมตั้งนาฬิกาปลุกสำหรับคลาสเรียนวันนี้ เเถมต้องปิดเสียงมือถืออีก นาย!!! "

ฉันกดฟังชั่นข้อความเสียงให้เค้าแล้วรีบโกยอ้าวออกจากห้องอย่างทุลักทุเล

บ้าจริง อีก 15 นาที ทำยังไงดีๆ

ขณะที่ฉันหันซ้ายขวาเพื่อเรียกรถแท็กซี่อยู่นั้น สายตาก็ไปปะทะกับรถเเท็กซี่คันนึงที่กำลังมีผู้โดยสารลงรถ

" คุณคะ รับคนต่อมั้ยคะ!? " ฉันถามคนขับรถ

" รับครับ เเต่ผู้โดยสารท่านนี้ เหมือนจะเมามาก มาถึงซักพักแล้วเเต่ไม่ยอมตื่นเลย " พี่คนขับพูดเเล้วหันไปทางเบาะหลัง

พี่น้องคะ ผู้ชายที่เป็นผู้โดยสารนี้ โค ตะ ระ หล่อค่ะ ถ้าไม่ติดว่าฉันรีบ ฉันคงจะมองเขาอีกหน่อย

" คุณคะ ถึงที่แล้วค่ะ " ฉันเปิดประตูแล้วเเตะไปที่ไหล่ของเขาเล็กน้อย

" คุณๆ ฉันอยากใช้เเท็กซี่นะคะ "

" หื้ม? " ในที่สุดเขาก็ลืมตาขึ้นมา ขอบคุณสวรรณ์

" เอ่อ..คือ ถึงที่หมายของคุณแล้วค่ะ "

" ครับๆ ขอบคุณ... "

เขางัวเงียออกมาจากรถเหมือนคนไม่มีเรี่ยวเเรง ให้ตาย ฉันควรจะประคองเขาดีใหม

" สาวน้อย น่ารักจัง... " เขาพูดพร้อมหันมายิ้มให้

ไม่ๆ จะหล่อเกินไปแล้ว

" ขอบคุณค่ะ...คือ ลาก่อนค่ะ!! "

หลังจากที่ปิดประตู และ ออกเดินทางมาซักพัก คือ...ใจฉันเต้นไม่หยุดเลยค่ะ คอนโดฉันมีคนหล่อขนาดนี้อาศัยอยู่ด้วยเหรอ >////< ทำไมถึงนึกถึงเเต่รอยยิ้มเขากันนะ

อ่านต่อบทถัดไป

***ดาวน์โหลด NovelToon เพื่อเพลิดเพลินไปกับประสบการณ์การอ่านที่ดียิ่งขึ้น!***