บที่5 กระสุนกลางใจ

---

ปัง!

เสียงปืนดังก้องไปทั่วโกดังร้าง ร่างของธีร์ชาวาบ เขาเบิกตากว้าง รู้สึกเหมือนทุกอย่างชะลอลงชั่วขณะ แต่…เขากลับไม่รู้สึกถึงความเจ็บปวดใดๆ

ภาพตรงหน้าทำให้หัวใจของเขาหยุดเต้น

ภามยืนขวางหน้าเขา!

ร่างสูงของภามเซถอยไปหนึ่งก้าว มือข้างหนึ่งจับท้องตัวเองไว้ เลือดสีแดงสดค่อยๆ ไหลซึมออกมาจากเสื้อเชิ้ตสีเข้ม ก่อนที่ภามจะล้มลงไปกระแทกพื้น

“ภาม!!” ธีร์ร้องเสียงหลง รีบพุ่งเข้าไปประคองอีกฝ่ายไว้

หัวหน้าวิกรมขมวดคิ้ว ร่างสูงใหญ่ของเขาถือปืนไว้แน่น ก่อนจะลดมันลงเล็กน้อย “โง่จริงๆ… นายเลือกจะปกป้องมันอย่างนั้นเหรอ ภาม?”

ธีร์ไม่สนใจอะไรอีกแล้ว เขาค่อยๆ พยุงภามขึ้นมา มือของเขาเปื้อนไปด้วยเลือดอุ่นๆ ดวงตาคมของภามพร่าเลือน แต่ยังคงจ้องมาที่ธีร์

“ทำไม… ทำไมต้องทำแบบนี้?” เสียงของธีร์สั่นเครือ

ภามพยายามยิ้ม แม้มันจะดูเจ็บปวด “เธอมันโง่… ถ้าฉันไม่ขวางไว้ เธอคงโดนยิงไปแล้ว”

ธีร์กัดฟันแน่น น้ำตาเริ่มคลอเบ้า “แล้วเธอล่ะ!? เธอคิดว่าเจ็บแทนฉันแล้วมันจะจบเหรอ!?”

ภามไม่ตอบ แต่สายตาของเขากลับเต็มไปด้วยความรู้สึกบางอย่าง—สิ่งที่ธีร์ไม่เคยเข้าใจมาตลอด

“ธีร์…” ภามเอื้อมมือไปแตะที่แก้มของธีร์เบาๆ เลือดของเขาเปื้อนปลายนิ้ว แต่ธีร์กลับไม่สนใจ

“อย่าพูดอะไรทั้งนั้น! ฉันจะพาเธอออกไปจากที่นี่!”

---

หัวหน้าวิกรมถอนหายใจ ก่อนจะหันไปสั่งลูกน้องที่ยืนอยู่ด้านหลัง

“จัดการมันซะ”

แสงไฟจากโกดังสาดกระทบเงาดำของชายชุดดำที่กำลังเล็งปืนมาทางธีร์และภาม

ธีร์กอดภามไว้แน่น เขาต้องหาทางหนี แต่สถานการณ์ตอนนี้มันแทบเป็นไปไม่ได้เลย

แต่ในจังหวะที่ทุกอย่างกำลังคับขัน—

ปัง! ปัง! ปัง!

เสียงปืนอีกชุดหนึ่งดังขึ้น และเป็นเสียงจากทางด้านนอก

ไซเรนตำรวจแหวกความเงียบของค่ำคืน

“ตำรวจ! ทุกคนหยุดอาวุธซะ!!”

---

5 นาทีต่อมา

เสียงฝีเท้าหนักๆ ดังเข้ามาในโกดัง ก่อนที่กลุ่มตำรวจพร้อมอาวุธจะพุ่งเข้ามาปิดล้อม หัวหน้าวิกรมกัดฟันแน่น ก่อนจะตัดสินใจยกมือขึ้นช้าๆ

"วิกรม ศักดินันท์ คุณถูกจับในข้อหาฆาตกรรมและปกปิดหลักฐานของคดีเมื่อสามปีก่อน"

เสียงเข้มของนายตำรวจวัยกลางคนดังขึ้น ทันทีที่ธีร์เงยหน้าขึ้น เขาก็จำได้ทันที—สารวัตรกิตติ หัวหน้าตำรวจฝ่ายสืบสวนและเป็นคนที่เคยร่วมงานกับภาม

“พวกนาย…!” วิกรมสบถ ก่อนจะถูกตำรวจควบคุมตัวไป

แต่ธีร์ไม่มีเวลาสนใจเรื่องนั้นอีกแล้ว เพราะตอนนี้…ภามกำลังหมดสติไปต่อหน้าต่อตาเขา

“เฮ้ ภาม! อย่าเพิ่งหลับนะ!!”

มือของธีร์กดแผลที่ท้องของภามไว้แน่น แต่เลือดก็ยังคงไหลไม่หยุด

“เราต้องไปโรงพยาบาลเดี๋ยวนี้!!”

---

เวลา: 6:00 AM | โรงพยาบาล

กลิ่นน้ำยาฆ่าเชื้ออบอวลไปทั่วโถงทางเดิน ธีร์นั่งอยู่หน้าห้องฉุกเฉิน มือยังคงสั่นไม่หยุด เขาก้มมองมือตัวเองที่เปื้อนเลือดของภาม ภาพเหตุการณ์เมื่อไม่กี่ชั่วโมงที่แล้วยังคงวนเวียนอยู่ในหัว

นนท์เดินเข้ามานั่งข้างๆ ตบไหล่ธีร์เบาๆ “เฮ้… นายโอเคไหม?”

ธีร์ส่ายหน้า เขาไม่สามารถพูดอะไรได้จริงๆ

ประตูห้องฉุกเฉินถูกผลักออกมา พยาบาลเดินออกมาพร้อมกับสีหน้าจริงจัง

“คนไข้ปลอดภัยแล้วค่ะ”

ธีร์เงยหน้าขึ้น ดวงตาเต็มไปด้วยความโล่งใจ

---

8:00 AM | ห้องพักฟื้น

ธีร์เดินเข้ามาในห้อง ภามนอนอยู่บนเตียงสีขาว ใบหน้าซีดแต่ยังดูมีชีวิตชีวากว่าก่อนหน้านี้ ดวงตาคู่นั้นจ้องมาที่ธีร์ ก่อนที่มุมปากจะยกยิ้มบางๆ

“เธอยังอยู่ตรงนี้เหรอ?”

ธีร์ถอนหายใจเฮือกใหญ่ ก่อนจะทรุดตัวลงนั่งข้างเตียง “แน่นอนสิ”

ภามหลุบตามองมือที่มีผ้าพันแผลของตัวเอง “เธอนี่มันโง่จริงๆ นะ”

ธีร์แค่นหัวเราะ ก่อนจะกระซิบเบาๆ