บทที่7ไม่ผิดหรอกนะ

ยินดีต้อนรับสู่ตลาดแห่งความต้องการ

สองสาวลิน่ากับรหัสอยู่หน้าป้ายขนาดใหญ่ที่เขียนไว้ว่า ตลาดแห่งความต้องการ ทั้งคู่เดินเข้าไปในตลาดที่เต็มด้วยๆเหล่ามนุษย์เงาที่เดินซื้อของกันอย่างไม่รู้สึกรู้สาหรือสังเกตเห็นพวกเธอเลย ลิน่ากับรหัสมองดูร้านค้าต่างๆซึ่งดูไม่ต่างจากตลาดในโลกความเป็นจริงสักเท่าไหร่

“รหัสคิดยังไงกับที่นี่?”ลิน่าเอยถามรหัสด้วยคำที่ดูคลุมเครือไม่รู้ว่าจะตอบยังไงดี

“เออ…ไม่รู้สิ แต่แอบคุ้นๆกับที่นี่อยู่นะ ทำไมหรอ?”รหัสหันมามองลิน่าอย่างสงสัย

“เปล่าหรอก แค่..พี่ไม่รู้ว่าตัวเองพึ่งถามอะไรออกไป”ลิน่าเกาหัวตัวเองอย่างงงๆดูเหมือนเธอจะไม่รู้ตัวด้วยซ้ำว่าถามรหัสแบบนั้นทำไม ซึ่งรหัสก็งงกับคำพูดของลิน่าเหมือนกัน

“เราเดินดูของดีมั้ยเพื่อเจออะไรน่าสนใจ”รหัสหันไปถามลิน่าซึ่งลิน่าก็พยักหน้าเห็นด้วยก่อนจะพากันเดินสำรวจซึ่งที่นี่ก็ดูไม่ค่อยมีอะไรน่าสนใจสักเท่าไหร่ส่วนก็มีแต่พวกผักผลไม้ เนื้อสัตว์ บางทีก็มีร้านขายเสื้อผ้าอยู่บางจุด ทุกอย่างในตลาดดูไม่มีอะไรผิดปกติ แต่…

“พี่ลิน่าพี่ว่าทางเดินในตลาดมันดูยาวแปลกๆป่ะ”รหัสรีบหันไปทักคนพี่อย่างไว ลิน่าได้ยินน้องพูดแบบนั้นก็รีบหันไปมองทางด้านหลังที่เดินมาจากป้ายปรากฏว่าพวกเธอเปิดจากป้ายมาไกลมากๆแต่ก็ยังไม่พ้นจากตลาด

“จริงด้วย…ป้ายทางเข้าที่เราเดินมาอยู่ไกลมากแต่เรายังออกจากตลาดไม่ได้เลย”ลิน่าเริ่มสงสัยว่าที่นี่มันคืออะไรกันแน่ทำไมถึงทางในตลาดถึงได้ไกลขนาดนี้

“พี่เราต้องเดินไปสุดปลายจริงๆหรอ แต่มันไกลมากเลยนะ”รหัสเริ่มไม่มั่นใจว่าควรเดินตรงไปต่อดีไหมเพราะเมื่อเรายิ่งเดินตรงไปเรื่อยๆมันยิ่งไกลขึ้น ลิน่าเริ่มคิดแล้วว่าตัวเองไม่ควรพาน้องเข้ามาที่นี่เลย เหมือนสถานที่แห่งนี้เป็นเส้นทางที่ไม่มีสิ้นสุดบางครั้งก็รู้สึกว่ามันเหมือนกับวนลูป อย่างไรก็ตามถ้าพวกเธอจะออกจากที่นี่ก็ต้องเดินไปในทางตรงเพราะตลาดแห่งนี้ไม่มีทางแยกเลยแม้แต่ทางเดียว

“พี่ว่า..เราต้องเดินต่อไป”ลิน่าตัดสินใจเดินต่ออย่างเลือกไม่ได้ ถ้าพวกเธอไม่ไปต่อก็คงต้องติดอยู่นี่ไปโดยปริยาย

“เอาจริงดิ! รหัสคิดว่าทางมันแปลกจริงๆนะ”รหัสเอยด้วยน้ำเสียงที่สั่นเครือก็พอจะเข้าใจได้ ลิน่าก็รู้อยู่ว่ามันแปลกแล้วก็ไม่ใช่ว่านี่เป็นครั้งแรกที่เจออะไรแบบนี้สักหน่อย

“รหัสตอนนี้เราต้องเดินสำรวจต่อได้ก่อน พี่เข้าใจนะว่าทางมันดูไม่ชอบมาพากล”ลิน่าเอยพร้อมกับจับไหล่รหัส“แต่..ไม่ใช่ว่าเราเจอแบบนี้เป็นครั้งแรกสักหน่อย ยังไงข้างนอกก็ปลอดภัยกว่าข้างในอยู่แล้ว”สิ่งที่ลิน่าพูดอาจจะดูมั่นใจเกินไปบ้างในเรื่องความปลอดภัยแต่มันเป็นความจริงที่สิ่งแปลกๆพวกเราเจอมามากกว่าครั้งเดียว

“โอเค..มาลองกันสักตั้ง!”ถึงจะกลัวแค่ไหนแต่เราไม่ได้อยู่คนเดียวเรายังมีพี่ลิน่าเรายังต้องเดินต่อไป

“จับมือพี่ไว้ล่ะ ถ้ากลัวก็เกาะแขนพี่ได้ตลอดเลยนะ”ลิน่าพูดด้วยน้ำเสียงหยอกล้อ รหัสเมื่อได้ยินก็หน้าแดงก่ำด้วยความเขินอายก่อนตบแขนคนพี่ไปหนึ่งที“อย่ามาแซวกันแบบนี้สิ เกือบจะดีอยู่แล้วเชียว“พูดท้ายด้วยเสียงที่แผ่วเบาลิน่าที่เห็นน้องหน้าแดงก็แอบอมยิ้มโดยที่คนน้องไม่สังเกต

ทั้งเดินมองสำรวจไปทั่วทั้งเส้นทางยิ่งเดินไปไกลแค่ไหนเสียงโวกเวกของเหล่ามนุษย์เงายิ่งดังขึ้นจากปกติ บางครั้งก็ได้ยินเสียงคลื่นสัญญาณวิทยุดังขึ้นโดยไม่ทราบสาเหตุ ซึ่งมันทำให้รู้สึกเวียนหัวและคลื่นไส้ขณะเดียวกัน ผ่านไป 10น. ยังไม่เจอทางออกจากตลาดเลย

“พี่..ลิน่า”รหัสเรียกลิน่าด้วยน้ำเสียงที่เหนื่อยล้า “หื้ม รหัสสีหน้าไม่ดีเลย ไหวรึเปล่า?”น้ำเสียงของลิน่าเต็มไปด้วยความเป็นห่วง “รหัสเหนื่อยน่ะ เราพักก่อนได้มั้ย”พูดพร้อมกับเขย่าแขนของลิน่า “ทำไงดีล่ะ แถวนี้แทบจะไม่มีที่ให้พักเลย”ลิน่ามองไปรอบๆก็มีแต่มนุษย์เงาที่เดินไปตรงนั้นบางตรงนี้บาง แถมเสียงคลื่นสัญญาณวิทยุยังดังอยู่ตลอดอีก

“พี่ว่าที่นี่ไม่เหมาะจะนั่งพักสักเท่าไหร่น่ะสิ”คำตอบของลิน่าทำเอารหัสเข่าทรุดตอนนี้เหนื่อยจนขาแทบจะขยับไม่ไหวอยู่แล้ว แถมตัวอะไรก็ไม่รู้เดินอยู่เต็มไปหมด ไอเสียงคลื่นสัญญาณนั้นอีก เฮ้อ มันก็ไม่เหมาะจะพักจริงๆนั้นแหละ “แต่รหัสเดินไม่ไหวแล้วน่ะสิ”รหัสนั่งทรุดลงไปกับพื้น “ฮือออ ทำไมเราต้องมาติดอยู่ในที่แบบนี้ด้วย”รหัสเริ่มโวยวาย ลิน่าเองก็เริ่มสิ้นหวังกับการหาทางออกเหมือนกัน เดินจนจะหมดแรงแต่ก็ไม่มีวี่แววของทางออก

ลิน่าถึงแม้จะเหนื่อยที่ต้องเดินนานแบบนี้ แต่จะมายอมแพ้ในเวลาแบบนี้คงไม่มีประโยชน์อะไร เธอสูดหายใจเข้าลึกก่อนจะเดินมานั่งยองๆตรงหน้ารหัส “รหัสขี่หลังพี่ ถ้าเดินไม่ไหว”รหัสส่ายหัวปฏิเสธทันที“พี่คิดอะไรอยู่รหัสตัวไม่ได้เบาๆเลยนะ ถ้ารหัสขี่หลังพี่จะเดินไหวหรอ แถมพี่ยังใส่ส้นสูงอีก” ลิน่าถึงกับส่ายหน้าเมื่อได้ยินคำพูดที่เป็นห่วงเธอโดยไม่ดูสภาพตัวเองของรหัส “ฟังนะส้นสูงพี่ไม่ได้สูงตึกถล่มขนาดนั้น แล้วรหัสก็เดินไม่ไหวด้วย”ลิน่าหันไปมองรหัสด้วยสายตาที่จริงจัง

“ถ้าเราไม่ขี่หลังพี่ แล้วเราฝืนเดินต่อทั้งที่ไม่ไหว พี่ก็คงโทษตัวเองที่เป็นผู้ใหญ่ที่มีดีแต่เรื่องงานแต่เรื่องดูแลคนอื่นกับทำไม่ได้เลย” คำพูดของลิน่าทำให้รหัสถึงกับไม่กล้าจะปฏิเสธอีกครั้ง เธอทั้งลังเลและคิดหนักว่าควรจะพูดอะไรต่อดีเพราะเธอไม่อยากเป็นภาระของคนพี่ไปมากกว่านี่ “…ขึ้นมาเถอะมันไม่ผิดหรอกที่เราเดินไม่ไหว”ลิน่าพูดขึ้นเหมือนรู้ว่าคนน้องคิดอะไร “พี่น่ะอยากเป็นผู้ใหญ่ที่ดีสำหรับเรานะ เพราะงั้นอย่ามองว่าตัวเองเป็นพาภาระเลยนะ”รหัสที่ได้ยินคนพี่พูดแบบนั้นก็รู้สึกโล่งใจอย่างบอกไม่ถูก ที่คนพี่ไม่ได้มองเธอเป็นภาระเลยแม้แต่น้อย รหัสขึ้นหลังของคนพี่ตามที่พี่ขอเมื่อลิน่าลองแบกตัวคนน้องปรากฏว่ารหัสตัวเบากว่าที่คิด

ลิน่าเมื่อนึกถึงคำพูดของคนน้องที่บอกว่าตัวเองตัวไม่ได้เบาๆก็แอบหมั่นเขี้ยวเลยดีดหน้าผากคนน้องไปทีนึง “โอ๊ย! จะดีดทำไมเนี่ยมันเจ็บนะ”รหัสถึงกับโวยที่คนพี่จู่ๆก็ดีดหน้าผากตัวเอง“หึ ก็ลงโทษเด็กที่พูดเว่อร์เกินเหตุน่ะสิ”รหัสที่ได้ยินก็หน้าบู่ใส่คนพี่ทันที“รหัสพูดเว่อร์อะไรตอนไหนมิทราบ”รหัสถามคนพี่ด้วยน้ำหงุดหงิด“ก็ที่บอกว่าตัวเองไม่ได้เบาๆนี่ไง ตัวเล็กกว่าพี่สักด้วยซ้ำ”ลิน่าตอบกลับคนน้องไปแบบนั้น

ลิน่าเดินทั้งแบกรหัสไว้บนหลังสำหรับเธอแล้วรหัสก็เป็นรุ่นน้องที่ขี้เกรงใจแบบสุดๆ ทั้งที่รู้ว่าตัวเองไม่ไหวแต่ก็จะฝืนเดินต่อตอนที่เธอเห็นมันทำให้เธอรู้สึกประทับใจในตัวของรหัสอยู่ไม่น้อยถ้าไม่ติดว่าเป็นการฝืนร่างกายตัวเองเกินไปอ่ะนะ ทั้งคู่ยังคงอยู่ในที่แปลกๆแห่งนี้แต่หลังจากเดินมาไกลบรรยากาศรอบๆก็เปลี่ยนไปมนุษย์เงาจำนวนเริ่มน้อยลง เสียงคลื่นสัญญาณวิทยุก็ไม่ได้ยินแล้ว นั้นหมายความว่าพวกเธอใกล้ถึงทางออกแล้ว

“รหัสพี่ว่าเราเริ่มใกล้ถึงทางออกจากที่นี่แล้วแหละ”ลิน่าพูดขึ้นอย่างมีหวังอีกครั้ง รหัสเองก็รู้สึกได้ว่าตอนนี้พวกเธอใกล้ถึงทางออกแล้วเหมือนกัน

“หืม?!เอ๊ะ?”ลิน่าจู่ๆก็หยุดเดินแล้วมองไปทางซ้ายมือ“พี่ลิน่า?เป็นไรไป”รหัสถามคนพี่ที่จู่ก็หยุดเดินกะทันหันอย่างสงสัย“เราว่าร้านนั้นดูแปลกๆมั้ย”ลิน่าเอยขึ้นรหัสที่สงสัยจึงมองไปทางที่คนพี่หันไปมองปรากฏเป็นเหมือนร้านขายชุดที่ดูมินิมอลถ้าถามว่าแปลกตรงไหนก็คงจะแปลกตรงที่ร้านมันตั้งอยู่ในที่ๆมนุษย์เงาไม่ค่อยเดินผ่านนี้แหละ

“แปลกนะ?ทำไมร้านถึงตั้งอยู่ตรงจุดที่มนุษย์เงาไม่ค่อยเดินผ่านล่ะ?”รอบๆพวกเธอในตอนนี้เป็นทางตรงที่ไม่ต่างจากทางเดินตลาดที่พึ่งพ้นไปดูเหมือนร้านนี้จะอยู่ห่างจากกลุ่มตลาดอยู่ไม่น้อย“ใช่มั้ย?พี่ว่าร้านนี้ต้องมีอะไรแน่ๆ”ลิน่าเอยด้วยความสงสัยรหัสเองก็สงสัยเหมือนกัน“ลองเข้าไปสำรวจมั้ย?”รหัสเอยถาม“เอาสิ ที่นั้นอาจมีของที่เป็นประโยชน์ก็ได้”

ทั้งคู่ตั้งสินใจจะเข้าไปสำรวจข้างในร้าน รหัสขอให้ลิน่าปล่อยเธอลงก่อนจะเดินไปด้วยกัน

เอี๊ยดดด..

….นี่มัน

***ดาวน์โหลด NovelToon เพื่อเพลิดเพลินไปกับประสบการณ์การอ่านที่ดียิ่งขึ้น!***