บทที่6 ต้องออกไป

ลิน่าเบิกตากว้างด้วยความรู้สึกอึ้งที่ได้ยินชื่อของคนน้อง นอกจากเธอมีความเป็นไปได้ที่จะเป็นน้องในสายรหัสแล้ว เธอดันชื่อรหัสอีกต่างหาก ให้ตายสิพ่อแม่เธอคิดยังไงถึงตั้งชื่อเธอแบบนั้นกัน

“อิอิ อึ้งเลยล่ะสิ”รหัสเอยพร้อมกับเอานิ้วจิ้มแก้มคนพี่อย่างหยอกล้อ

“หยุดหยอกพี่ได้แล้ว ใครมันจะไปคาดคิดละ”ลิน่าทำหน้าบู้ใส่คนน้อง รหัสเห็นแล้วก็คิดในใจว่าจะไม่ให้หยอกเล่นได้ไงก็ดูทำหน้าทำตา

“ทีนี้รหัสขอทายชื่อพี่บ้างดีกว่า\~”พูดพร้อมกับยินมุมปากเล็กน้อยอย่างมีเล่ห์เหลี่ยม

“เอาสิ พี่ก็อยากรู้เหมือนกันว่าเราจะทายถูก…”

“ลิน่า”คนพี่พูดไม่ทันจบประโยคคนน้องก็พูดขัดจังหวะด้วยคำเพียงสองพยางค์ที่คุ้นหู ลิน่าผงะจนแทบพูดอะไรไม่ออก

“ใช่มั้ยค่ะ คุณพี่สาวออฟฟิศ”รหัสถามย้ำคนพี่ว่าตนทายถูกใช่ไหม คนพี่ที่กำลังอึ้งกับสิ่งที่ได้ยินทำได้แค่พยักหน้าตอบรับเมื่อเห็นคนพี่พยักหน้าเธอก็ฉีกยิ้มออกมาอย่างภาคภูมิใจ

“แต่..ทำไมเรารู้ชื่อพี่ล่ะ พี่ว่าพี่ไม่ได้รุดพูดชื่อตัวเองเลยนะ”ลิน่าถามด้วยสีหน้าที่สงสัยอย่างมากเธอมั่นใจว่าเธอไม่เคยรุดพูดชื่อตัวเองแน่ๆ

“เฮ้อ\~พี่ไม่น่าถามเลยนะ”รหัสเอยก่อนจะหยิบกรอบรูปที่เป็นรูปถ่ายของลิน่ากับน้องแมว รหัสชี้นิ้วไปที่ข้อความล่างซ้ายภาพที่เขียนว่าลิน่าและเมาเมา

“หึ่ย โกงกันชัดๆ”ลิน่าถึงกับฉุนเมื่อรู้ถึงปลายเหตุที่คนน้องรู้ชื่อตัวเอง นั้นก็มาจากรูปถ่ายของเธอที่วางไว้บนชั้นวางของนั้นเอง

“เรียกว่ารู้โดยบังเอิญถึงจะถูก”รหัสสวนกับลิน่าที่หาว่าเธอโกงอย่างไม่ปรานี ลิน่าที่หมดหนทางจะโต้กลับก็ทำได้แค่ยอมๆคนน้องไปโดยปริยาย

ทั้งสองคนทำการสงบศึกกันเป็นที่เรียบร้อย ระหว่างนั้นพวกเธอก็ช่วยกันเก็บกวาดข้าวของที่กระจัดกระจายในห้องของลิน่าถึงแม้ลิน่าบอกจะจัดการเองแต่รหัสยังคงดื้อรั้นที่จะช่วยคนพี่ตอนแรกก็คิดน่ารักดีอยู่หรอกที่ช่วยเราแต่พอลองคิดไปคิดมาหรือน้องกำลังสำรวจข้อมูลเพิ่มเติมเกี่ยวกับเรารึเปล่านะ? อืม..คงไม่หรอกมั้ง

“พี่ลิน่าจะนอนเลยมั้ยค่ะ”รหัสถามคนพี่ที่กำลังจัดการกับหนังสือบนชั้น

“อ่อ พี่ว่าจะอยู่จัดหนังสืออีกสักหน่อยนะเราไปอาบน้ำนอนก่อนพี่เลย”ลิน่าตอบกลับโดยไม่หันไปมองรหัส เมื่อรหัสเห็นว่าคนพี่น่าจะใช้เวลาอยู่ตรงนี้อีกนานเลยเธอจึงไปเอาชุดนอนที่คนพี่เตรียมไว้ให้แล้วมาใส่เปลี่ยนเพราะเธออาบน้ำเรียบร้อยแล้วเธอนอนลงบนฟู่ที่คนพี่เตรียมให้ก่อนจะค่อยๆหลับตานอนอย่างเหนื่อยล้า

แค่ความฝันเท่านั้น….

แกมันไม่เคยทำไรได้ดั่งใจฉันเลยสักนิด!!!

เสียงด่านั้นเป็นแค่เสียงลม

ทำตัวไม่สมกับเพศตัวเองเลยแม้แต่น้อย!!!

มันไม่เคยเป็นความจริง..

ฉันผิดหวังจริงๆ ที่คลอดแกออกมา!!!

เราแค่ฝันร้ายเท่านั้น

จะไปตายที่ไหนก็ไป!!!

..มันไม่เคยเกิดขึ้นจริงๆเชื่อตัวเองสิ รหั…

“รหัส!! เป็นไรไปทำไมถึงร้องไห้ล่ะ?”ลิน่าเอยถามรหัสที่นอนน้ำตาคลออยู่บนฟู่ ก่อนที่รหัสจะรีบเช็คน้ำตาเธอมองมาที่ลิน่าที่กำลังแสดงสีหน้าวิตกอย่างเห็นได้ชัด

“แค่ฝัน..ร้ายน่ะ พี่ลิน่าทำไมดูกังวลจัง..”รหัสถามด้วยน้ำเสียงที่แผ่วเบาแววที่ดูเศร้าหมองอย่างไม่เคยได้เห็นมาก่อน ลิน่าลูบตัวเธอพร้อมกับมองดูรอบๆห้องนอนก่อนที่จะกระซิบข้างหูรหัส “เราต้องออกไปจากที่นี่เดี๋ยวนี้”น้ำเสียงของลิน่าดูจริงจังมาก เธอไม่มั่นใจว่าเกิดอะไรขึ้นระหว่างที่เธอนอนฝันร้ายอยู่แต่คงต้องทำตามที่พี่ลิน่าบอกก่อนนั้นแหละ

รหัสรีบเปลี่ยนชุดนอนเป็นชุดที่เธอใส่ตอนแรกก่อนจะวิ่งออกมาจากห้องตามลิน่า พวกเธอวิ่งออกมาจากตัวอพาร์ทเม้นท์ไกลพอสมควรก่อนจะหยุดวิ่งเพื่อพักหายใจ

“แฮ่ก..พี่..พี่ไปเจออะไรมากัน”รหัสถามทั้งหอบเธอสงสัยมาตั้งแต่ตอนที่คนพี่มาปลุกแล้วตอนแรกแค่คิดว่าเธอเป็นห่วงที่เราจู่ๆก็ร้องไห้ตอนหลับแต่พอมานึกถึงตอนที่ลิน่าสีหน้าดูเป็นกังวลกับความลุกลี้ลุกลนแปลกๆบวกกับบอกให้ตนรีบออกจากอพาร์ทเม้นท์

“…คือพี่เห็น…”ลิน่ากระอึกกระอัดไม่กล้าพูดออกมาว่าเจออะไร แต่ดูจากสีหน้าแล้วคงไม่ใช่สิ่งที่ดีแน่

“เฮ้อ…เราคุยระหว่างทางดีกว่า”ลิน่าเอยพร้อมกับจูงมือรหัสให้เดินตามถึงรหัสจะงงๆแต่ก็ไม่ได้ทักทวงอะไร ก่อนที่เธอจะเล่าว่าเธอเห็นเหมือนมนุษย์เงาป้วนเปี้ยนอยู่ด้านนอกห้องพักซึ่งลักษณะท่าทางของพวกมันเหมือนกับซอมบี้มากๆ แล้วลิน่ายังบอกว่าเห็นมนุษย์เงาอยู่ในห้องนอนตอนที่รหัสหลับ

รหัสเธอถึงกับขนลุกขึ้นมาทันใดเพราะก่อนเธอจะนอนเธอปิดหน้าต่างแล้วล็อกไว้แน่นหนาดีแล้ว แล้วมันจะเข้ามาได้ยังไงนอกมันจะแอบซ่อนตัวอยู่ข้างในอยู่แล้ว และทั้งหมดที่เกิดขึ้นนี้ก็เป็นสาเหตุที่ทำให้ลิน่ารีบพารหัสออกมา ตอนนี้พวกเธอคงไม่มีทางเลือกนอกจากกลับมาเดินเตร็ดเตร่อย่างไร้จุดหมายอีกครั้ง

“พี่ลิน่าเราควรไปไหนกัน?”รหัสเอยถามเพื่อหาอะไรคุยเพื่อทำให้บรรยากาศไม่เงียบเกินไป

“อืมไม่รู้สิ แต่รู้สึกว่าข้างนอกดูปลอดภัยกว่าอพาร์ทเม้นท์มาก”ลิน่าตอบไปแบบไม่ต้องคิดเยอะ เพราะเธอรู้สึกมาตลอดเลยว่าข้างนอกไม่น่ากลัวเท่าข้างในสถานที่บางที่ ตัวอย่างเช่น บริษัทของลิน่า

“เฮ้อ ไม่อยากพูดงี้เลยแต่มันก็จริง”รหัสคิดมาตลอดว่าการหาที่หลบภัยมันจะเป็นความคิดที่ดีแต่พอมาเจออะไรอย่างงี้ขออยู่ข้างนอกดีกว่า

“แล้ว?สรุปเราควรไปไหน?”รหัสยังคงถามคำเดิมส่วนลิน่าก็ไม่รู้จะไปยังไงก็ตอบได้แค่ว่า “เราเดินไปเลยๆก่อนถ้าเจออะไรสะดุดตาค่อยลองไปดู”ทั้งคู่ก็เดินเตร็ดเตร่มองนู้มองนี้ไประหว่างทางก็คุยเล่นบางเพื่อไม่ให้บรรยากาศดูเงียบจนเกินไป ข้างนอกที่ดูเหมือนอันตรายกับเต็มไปด้วยอากาศที่ลมพัดเย็นสบาย

“พี่ลิน่ารู้สึกเหมือนกันมั้ย?”รหัสเอยถามลิน่าราวกับว่าเธอสัมผัสได้ถึงบางอย่าง ลิน่าได้แต่สับสนกับคำถามของรหัสบางครั้งรหัสก็ชอบถามอะไรที่เธอไม่เข้าใจ

“มีอะไรรึเปล่า?”ลิน่าถามรหัสอย่างสงสัย

“ก็..เส้นทางตรงนี้ที่เคยผ่านมันดูเปลี่ยนไป”ลิน่าได้ยินเช่นนั้นก็หันมองดูรอบๆปรากฏเส้นทางที่เธอสองคนเคยผ่านมันเปลี่ยนไปจริงๆจากทางเดินที่เป็นเหมือนหมู่บ้านกลายเป็นเส้นเปลี่ยวที่ทั้งคู่ไม่คุ้นเคยและไม่เคยมาเลยตอนอยู่ในโลกความจริง

“เราควรย้อนกลับดีมั้ย”รหัสหันไปถามลิน่าด้วยดวงตาที่สั่นคลอนอย่างเห็นได้ชัด ลิน่าเมื่อเห็นแววตาของรหัสก็รู้ได้เลยว่าเธอคงไม่อยากเดินเส้นทางนี้

“….อืม”ลิน่าลองมองไปที่ทางตรงอย่างนึกสงสัยว่าทำไมตอนมาอพาร์ทเม้นท์ถึงไม่เจอทางเปลี่ยวแบบนี้ เมื่อนึกย้อนสิ่งที่เจอมาตลอดทุกอย่างมันมักถูกนำทางมาให้เจออะไรสักอย่าง เช่นแมวบาดเจ็บที่พาเธอมาบริษัทเพื่อเจอกับมนุษย์เงา เหตุการณ์ที่เหมือนจะเคยเกิดขึ้น ผีเสื้อที่มีแสงสว่าง หุ่นเชิดที่ขยับตอนไฟปิด แถมแมวยังพาเธอมาเจอกับรหัสอีก

ตอนนี้ลิน่าพอจะเข้าใจอะไรบางอย่างแล้ว ถ้าหากตอนนั้นแมวคือตัวนำทางในตอนนั้นเส้นที่เปลี่ยนไปก็อาจจะเกี่ยวข้องกับแมวที่นำทางด้วยเหมือนกัน

“รหัสพี่ว่าเราควรลองเดินไปทางนี้ดู”ลิน่าตอบอย่างมั่นใจ รหัสที่ได้ยินอย่างนั้นก็ไม่ค่อยเข้าใจว่าคนพี่คิดอะไรอยู่ถึงอยากลองเดินเข้าไปเส้นทางที่ดูอันตรายแบบแปลกๆ

“พี่คิดอะไรอยู่เนี่ย ไม่กลัวว่าจะเจออันตรายเลยหรอ”รหัสเถียงกลับอย่างไม่เห็นด้วยกับคนพี่

ลิน่าเห็นคนน้องดูไม่อยากจะไปในเส้นทางนี้เธอเลยเข้าใจว่าน้องอาจจะรู้สึกกลัว เธอลูบหัวรหัสเพื่อปลอบใจก่อนพูดอย่างมั่นใจอีกครั้งว่า “เชื่อพี่เถอะ ถ้าเราไปเส้นทางนี้รับรองว่าปลอดภัยกว่าเดินกลับไปทางเดิมแน่ๆ”รหัสที่เห็นคนพี่ดูมั่นใจเอามากมันทำให้เธอแอบลังเลอยู่ไม่น้อย แต่ไม่เมื่อพี่ลิน่าว่าแบบนั้น “ก็ได้ ถ้าว่างั้นรหัสก็เห็นด้วย”รหัสตอบด้วยเสียงที่แผ่วเบาเมื่อลิน่าได้ยินอย่างนั้นก็โล่งใจเล็กน้อยที่น้องยอมมาด้วยอยู่

ทั้งคู่เดินจูงมือกันไปทางเปลี่ยวรอบๆเต็มไปด้วยขยะชิ้นเล็กชิ้นน้อยกระจายเต็มพื้นมีลมพัดมาเป็นครั้งคราว รหัสที่ดูจะไม่ค่อยชอบเส้นทางนี้สักเท่าไหร่ได้แต่เดินเกาะแขนคนพี่มาตลอดทางพร้อมกับหลับตาปี๋เป็นครั้งคราวราวกับกลัวผี ตอนนี้พวกเธอใกล้ถึงที่หมายปลายทางของเส้นทางนี้แล้ว

“รหัสลืมตาขึ้นสิ”เสียงของลิน่าดังขึ้นทำให้รหัสลองลืมตาดู “…นี่มันเกินคาดแฮะ”รหัสจากที่ดูกลัวๆกลับมาเป็นปกติในทันที “เห็นมั้ยล่ะ บอกแล้วว่าไม่มีอะไรน่ากลัวหรอก”

...ยินดีต้อนรับสู่ ตลาดแห่งความต้องการ...

***ดาวน์โหลด NovelToon เพื่อเพลิดเพลินไปกับประสบการณ์การอ่านที่ดียิ่งขึ้น!***