บทที่3 ไม่ได้มีแค่เรา

ผีเสื้อตัวน้อยยังคงบินนำทางเธออย่างช้าๆ แสงที่ปีกของมันเริ่มจะดับลงเลยๆ เธอรู้สึกใจคอไม่ค่อยดีเอาซะเลย เมื่อเห็นแสงที่ปีกมันใกล้ดับลง ราวกับว่ามันใกล้จะหมดหน้าที่ที่ต้องโบยบินอย่างอิสระบนโลกที่เต็มไปด้วยสิ่งมีชีวิตที่จ้องจะขย้ำสิ่งที่อ่อนแอกว่ามัน พอคิดถึงเรื่องอ่อนแอแล้วผีเสื้อก็เป็นหนึ่งในสิ่งมีชีวิตที่เรียกได้ว่าเปราะบางและอายุสั้นกว่าบรรดาสิ่งมีชีวิตอื่นๆ ไม่รู้หรอกว่าทำไมโชคชะตาถึงกำหนดให้วงจรชีวิตมันสั้นขนาดนี้ แต่มันก็เป็นสิ่งเตือนใจอย่างหนึ่งที่ทำให้เราตระหนักถึงคุณค่าของชีวิตที่มีอยู่

ไม่นานก็มาถึงจุดที่น่าจะเป็นที่สุดท้ายที่เธอต้องเห็น มันคือแผนกฝ่ายออกแบบที่ตัวของลิน่าทำงานอยู่นั้นเอง ผีเสื้อบินมาเกาะที่ตัวเธออีกครั้งเป็นครั้งที่3 แสงของมันริบหรี่เอามาก แต่มันก็ยังไม่ยอมแพ้ที่จะส่องแสงสว่างออกมา แล้วในที่สุดมันก็ส่องแสงสว่างออกมาจนได้ แสงสว่างได้กระจายไปทั่วรอบทุกอย่างขาวโพลนไปหมดจนมองไม่เห็นอะไรเลย แต่มันกลับไม่ได้น่ากลัวเลยสักนิด คงเพราะไม่ใช่ความมืดละมั้ง แล้วภาพเหตุการณ์บางอย่างก็ฉายขึ้นมา เหล่ามนุษย์เงารวมตัวกันที่แผนกของลิน่าพวกเขากำลังแสดงความยินดีกับพนักงานที่เข้ามาใหม่เหมือนทุกอย่างจะดูโอเคนะ

พนักงานใหม่ต่างก็ทำน่าที่ของตัวเองได้ดีทีเดียว และดูเหมือนว่าจะมีพนักงานหน้าใหม่อยู่2คน ที่ทำงานได้ดีเริ่ดกว่าคนอื่นๆ คนนึงเป็นผญ.ตัวเล็กในชุดโทนชมพูทำงานเก่ง แต่ชอบทำงานตามใจตัวเองไม่ค่อยทำตามเกณฑ์ที่กำหนด ส่วนอีกคนทำงานอย่างสร้างสรรค์ดูแปลกใหม่ แต่ไม่ทำงานออกนอกทะเล แถมยังรอบคอบกว่าอีกคนด้วยซ้ำ ผญ.คนนี้แต่งตัวดูมีภูมิฐานของความเป็นผู้นำ ดูเรียบง่ายแต่แอบหรูหรา บวกกับหุ่นนางแบบของเจ้าตัวก็ดูมีเสน่ห์เข้าไปใหญ่ แน่นอนว่าพนักงานคนอื่นก็ต้องชื่นชมทางฝั่งผญ.คนที่2 อยู่แล้วไม่ใช่แค่เรื่องภาพลักษณ์แต่เป็นความสามารถกับทัศนคติรวมถึง mindset และนั้นจึงเป็นจุดเริ่มต้นของความริษยา

“นี่พวกเธอ…..สวยมากเลยเนอะ”

“จริงอย่างกับนางฟ้าแน่ะ”

“แถมทำงานเก่งอีกต่างหาก”

“……นี่ เธอรู้เรื่องนี้รึเปล่าน่ะ”

“หื้ม เรื่องไร?”

“ก็เรื่องที่ยัย…..ศัลยกรรมทั้งตัวไง!!”

“ห๊ะ?! ไปเอาจากไหนเนี่ย”

“ก็ฉันได้ยินมากับหูนะสิ โคตรเด็ดเลยรู้ป่ะ5555”

“……”

“……”

“มึงกูว่า…แม่งไม่ใช่ละ”

“จะไปจริงได้ไงละ ดูก็รู้ว่ามันพูดเท็จ”

”กูว่ามันกำลังใส่ร้าย…ชัวร์”

“อยู่ห่างๆมันไว้ดีกว่า ดูทรงน่าจะอิจฉา….”

ผญ.คนนั้นพูดจาว่าร้ายผญ.อีกคนให้ดูไม่ดีในสายตาคนอื่นๆ แต่ดูเหมือนว่าคนอื่นจะไม่เชื่อคำพูดของผญ.คนนั้น ก็ไม่แปลกเพราะผญ.คนนั้นพูดแบบลอยๆโดยที่ไม่มีหลักฐานอะไรมาเป็นตัวพิสูจน์ว่าจริงเลยสักอย่าง แต่นางก็ยังคิดว่าคนอื่นเชื่อคำพูดของนางเลยไม่หยุดที่จะว่าร้ายผญ.อีกคนต่อไป และอย่าคิดว่าผญ.อีกคนจะไม่รู้เรื่องพวกนี้ เธอรู้และได้ยินมาตลอดแค่แกล้งทำเป็นไม่รู้แล้วเธอก็ทำตัวให้ปกติที่สุด ถึงแม้คำพูดของผญ.คนนั้นจะทำร้ายความมั่นใจของเธอแต่เธอก็พยายามจะไม่ออกตัวกับเรื่องพวกเพราะไม่มั่นใจว่ามีคนเชื่อคำพูดของผญ.คนนั้นเยอะแค่ เธอจึงไม่ได้ทำอะไรถึงแม้คำพูดพวกนั้นมันเริ่มทำให้เธอคาดความมั่นใจ จนกลายเป็นคนตัดขาดจากสังคมก็ตาม

และทุกอย่างก็จบลงแต่เพียงเท่านี้ ลิน่าแอบรู้สึกว่าเหตุการณ์พวกนี้เหมือนเคยเกิดขึ้นจริงๆในบริษัทของเธอ แต่ไม่รู้ว่าภาพเหตุการณ์ที่เห็นเมื่อตะกี้เป็นสถานการณ์ของใคร เธอรู้แค่ว่ามันเป็นเหตุการณ์ในแผนกของเธอ

“เอ๊ะ? ผีเสื้อตัวนั้นหายไปไหนแล้ว?!”

ผีเสื้อที่เกาะอยู่ที่ตัวเธอมันหายไปอย่างเป็นปริศนา หญิงสาวมึนงงเล็กน้อยแต่กลับไม่ได้กังวลเหมือนคราวก่อน เพราะเธอยังสัมผัสได้ถึงความอบอุ่นจากตัวของผีเสื้อ ความจริงตอนเจอกับผีเสื้อแรกๆเธอก็สัมผัสได้ถึงความอบอุ่นจากตัวของมัน ถึงจะไม่เข้าใจว่าทำไมรู้สึกแบบนั้นก็เถอะ แต่มันก็ช่วยให้เธอสบายใจที่จะอยู่ความมืด

“หื้ม? โต๊ะทำงานฉัน…”

หญิงสาวสังเกตเห็นแสงวูบวาบที่โต๊ะทำงานของเธอ เธอเลยเดินเข้าไปดูอย่างระวัง ก็เห็นผีเสื้อเกาะอยู่บนตะเกียงที่วางอยู่บนโต๊ะทำงานเธอ มันบินมาตรงหน้าของเธอราวกับกำลังจะบอกว่าหมดหน้าที่ของฉันแล้ว ก่อนจะบินเข้าไปในตะเกียงแล้วสลายกลายเป็นเปลวไฟ

“…..มันสลายกลายเป็นไฟซะแล้ว..”

“แล้ว…ทำไมฉันถึงน้ำตาไหลแบบนี้ล่ะ”

ทำไมตอนที่เห็นผีเสื้อตัวนั้นสลายกลายเป็นเปลวไฟไปกับตา ถึงทำให้รู้สึกเหมือนพึงสูญเสียอะไรที่สำคัญไปเลย

“ว่าแต่…ทำไมถึงมีตะเกียงบนโต๊ะฉันล่ะ”

“แล้วผีเสื้อนำทางฉันมาเพื่อเจอตะเกียงเนี่ยนะ?”

แป๊ะ! แป๊ะ! เปรี๊ยะ!!

“เอ๊ะ?!”

จู่ๆก็มีเสียงไฟช็อตดังขึ้น หลอดไฟจากที่มันดับอยู่ก็เปิดไฟขึ้น แต่มันก็ไม่ได้สว่างนาน สักพักมันเริ่มกระพิบแล้วดับไป ก่อนจะเปิดใหม่อีกครั้ง หญิงสาวแปลกใจเพราะเสียงที่ดังเมื่อตะกี้เหมือนจะเป็นเสียงไฟฟ้าลัดวงจรมากกว่าเสียงเปิดเบรกเกอร์ไฟ รู้สึกเหมือนบางอย่างที่อันตรายกำลังเข้ามาใกล้ตัวเธอ

ลิน่าหยิบตะเกียงขึ้นมาก่อนที่จะออกจากประตู หญิงสาวถึงกับหน้าซีดเผือกเมื่อเห็นหุ่นเชิดหลายสิบกว่าตัวยืนกระจายอยู่รอบทางเดินจังหวะนั้นเองไฟก็กระพิบดับไปก่อนจะเปิดกลับมาอีกที หุ่นเชิดพวกนั้นกับเปลี่ยนท่าทางจากเดิม พอเห็นอย่างนั้นก็เริ่มเข้าใจแล้วว่าทำไมผีเสื้อถึงนำฉันมาเจอตะเกียง เท่าที่ดูเหมือนหุ่นพวกนี้จะขยับตอนไฟดับนะ

“ถ้าตะเกียงยังส่องแสงมันอาจจะทำไรเราไม่ได้”

พอคิดได้อย่างนั้นจึงรีบเดินฝ่าหุ่นเชิดโดยพยายามไม่โดนตัวมัน ไม่แน่ใจว่าพวกมันมาจากไหนแต่มันอาจจะโผล่มาตอนที่มีเสียงไฟฟ้าลัดวงจรก็เป็นได้ หญิงสาววิ่งอย่างเร็วไปทางประตูหน้าบริษัทโดยที่มีเสียงเท้าของหุ่นขยับตามหลังแต่มันก็ทำอะไรเธอไม่ได้อยู่ดีเพราะมีตะเกียงอยู่กับตัว สุดท้ายก็ออกมากจากบริษัทได้แถมหุ่นพวกนั้นน่าจะออกมาจากประตูไม่ได้ด้วย

“เฮ้อ เกือบไปแล้วเชียว”

“ดูท่าน่าจะเปิดประตูไม่เป็น”

หญิงสาวโล่งใจที่ออกมาจากข้างในได้แล้วตอนนี้น่าจะปลอดภัย แต่ก็ไม่รู้ว่าควรไปไหนต่อได้ตะเกียงกับมาติดมือ แล้วไงต่อล่ะ? ตอนนี้ฉันควรจะไปที่ไหน? ลิน่าไม่แน่ใจว่าควรไปไหนต่อและดูเหมือนเธอจะลืมเป้าหมายที่สำคัญไปอย่างนึง…อืม

เมี้ยว\~

“เอ๊ะ!! เจ้าแมวนี่!!”

ลิน่าเจอกับแมวที่เธอช่วยเอาไว้อีกครั้ง ด้วยความดีใจหญิงสาวจึงรีบวิ่งไปหามันด้วยความคิดถึง เธอจับมันมากอดแล้วดูมันจะชอบให้เธอกอดซะด้วยสิ เมี้ยว เมี้ยว\~ 😽

“นึกว่าจะไม่ได้เจอแกอีกซะอีก🥲”

“ฉันไม่รู้เลยว่าควรทำไงต่อ”

เมี้ยว?

“ฉันไม่มั่นใจว่าจะกับไปโลกของฉันได้ยังไง”

เมี้ยว 😿

………💡 เมี้ยว!!

แมวน้อยกระโดดลงจากอ้อมแขนเธอก่อนจะเดินไปข้างหน้าแล้วหันกับมามองเธอ หญิงสาวรู้ได้ทันทีว่ามันอยากให้เธอตามไป จึงเดินตามไปโดยไม่ละสายตา

เมี้ยว\~

“อือ ทำไมนำทางฉันมานี่ล่ะ”

แมวน้อยนำทางเธอมาที่เส้นทางที่ไม่คุ้นเคย แถบจะไม่รู้จักเส้นทางนี้เลยด้วยซ้ำ ทำไมถึงพาเธอมาที่นี่ล่ะ…

“เอ้า!! หายไปอีกแล้ว”

แมวน้อยหายไปอย่างไร้ร่องรอยอีกแล้ว ครั้งนี้ทิ้งเธอไว้ในที่ที่ไม่รู้จักอีกต่างหาก แถวนี้ก็ดูจะไม่มีอะไรผิดปกติสักเท่าไรก็ถือว่ายังโอเค สิ่งที่ต้องทำก็คือสำรวจเส้นทางนี้ดูเพื่อเจออะไรที่เกี่ยวข้องกับการหายตัวไปของผู้คน พอลองมองคร่าวๆก็ดูไม่มีอะไรแปลก แต่ที่แปลกก็น่าจะเป็นโปสเตอร์ประกาศที่เขียนว่าขอเงินไปซื้อเหล้าถ้าคุณมีน้ำใจมากพอ what!! ใครมันกล้าเอามาติดตรงประตูหน้าโรงแรม5ดาวกัน

แคร่ก! แคร้กกก!!

“เสียภาพลักษณ์โรงแรมเขาหมด😮‍💨”

หญิงสาวฉีกโปสเตอร์ออก ดูเมือนคนที่นำมาติดก็คงเป็นพวกเกรียนๆ ไม่รู้จักกาลเทศะละมั้ง สันหาจริงๆไอพวกนี้….แต่ดูเหมือนจะไม่ได้มีใบเดียวด้วยสิ

“แม่ง ฉีกออกให้หมดเลยแล้วกัน ไหนๆก็วางแล้ว”

แคร่ก!แคร้กกก!!

“ฟิ้ว\~ สะอาดตาขึ้นเยอะ”

หญิงสาวฉีกโปสเตอร์ออกทั้งหมด พร้อมกับโยนทิ้งลงถังขยะ พอจัดการโปสเตอร์ขยะเป็นที่เรียบร้อย เธอก็เดินไปจากตรงนั้นแล้วสำรวจเส้นทางต่อไป เส้นทางจากนี้จะมีอะไรอีกกันน้า

“โอ้ว มีร้านขายชุดแต่งงานด้วยแฮะ”

ร้านขายชุดแต่งงานอยู่ใกล้ๆกับร้านขายดอกไม้อะไรมันจะทำเลดีขนาดนี้ หญิงสาวลองเดินไปดูที่หน้าร้านขายชุด เธอรู้สึกว่าชุดนี้ดูคล้ายกับชุดแต่งงานของแม่เธอมากเลยแต่มันก็ถูกพ่อของเธอเผาทิ้งไปหลังจากที่แม่ได้จากเราไปด้วยร่างกายที่อ่อนแอของท่าน

แอ๊ด…

“ !!!!! ”

ลิน่าตกใจแล้วรีบถอยห่างจากร้านดอกไม้ เพราะเสียงประตูเปิดแต่บางอย่างที่เปิดไม่ใช่อะไรอื่นแต่เป็น..คน!! เป็นคนจริงๆหญิงสาวดีใจที่ไม่ได้มีแค่เธอที่ติดอยู่นี่ ดูเหมือนคนที่เปิดประตูออกมาจะเป็นผญ.แฮะ

“เดี๋ยวก่อนสิ!! เธอตรงนั้นนะ”

????

ติดตามต่อไป

***ดาวน์โหลด NovelToon เพื่อเพลิดเพลินไปกับประสบการณ์การอ่านที่ดียิ่งขึ้น!***