บทที่2 บางอย่างในความมืด

หลังจากที่หญิงสาววิ่งออกมาจากสวนสาธารณะเธอก็ต้องกลับมาวิตกกังวลอีกครั้งเพราะรอบๆเมืองกับไม่มีคนอยู่เลยแม้แต่หมาก็ไม่มี ในเมืองมีแต่ความเงียบสงัด ไม่มีเสียงคน ไม่มีรถสัญจร ราวกับว่าเมืองนี้ไม่มีใครอาศัยอยู่มาเป็นระยะแล้ว ตอนนี้มีเพียงแค่เธอคนเดียวที่ยังอยู่

“แปลกมาก..ไม่มีอะไรจะแปลกไปมากกว่านี้แล้ว.”

อาการวิตกกังวลของลิน่าเริ่มหนักลงขึ้นเลยๆ ในหัวตอนนี้มีแต่ความสงสัยและความรู้สึกกลัวในเวลาเดียวกัน ทำไมเธอถึงอยู่ที่นี่คนเดียวกันนะ แล้วคนอื่นๆหายไปไหนกันหมด หญิงสาวได้แต่คิดว่าตัวเองกำลังฝันอยู่รึเปล่า แต่ทุกอย่างทำสมจริงเกินกว่าจะเป็นได้แค่ฝันจริงๆนั้นแหละ

“ ฟูว\~ ใจเย็นมันต้องมีอะไรที่อธิบายให้เราเข้าใจได้แน่”

หญิงสาวบอกตัวเองไปแบบนั้นเพื่อสยบความกลัว ในสถานการณ์แบบนี้ถ้าเรายังอยู่เฉยๆคงไม่มีทางเข้าใจสิ่งที่เกิดขึ้นได้หรอก ตั้งสติแล้วลองเดินสำรวจดูรอบๆก่อนดีกว่า ว่าแล้วก็เริ่มเดินไปตามเส้นทางที่ตนพอจะรู้จัก ร้านค้าต่างๆ เหมือนจะปิดหมดเลย ราวกับว่าทุกคนอพยพไปอยู่ในที่ที่ปลอดภัยหรือไม่ก็…แม้ เห็นแล้วนึกถึงเกมรอดชีวิตรอดในวันโลกาวินาศเลยแหะ หวังว่าจะไม่มีซอมบี้หรอกนะ คิดไปคิดก็เริ่มอยากหาอะไรมาใช้ป้องกันตัวเองมาก ถ้ามีซอมบี้จริงๆอย่างที่คิดในหัว

“หืม?”

จู่ๆก็ได้ยินเสียงบางอย่างมากจากซอกซอยใกล้ๆ เสียงมันบางอยู่พอสมควรเลยฟังไม่ค่อยออกว่าเป็นเสียงอะไร ด้วยความสงสัยเลยลองหาเส้นทางของเสียงดู ตามเสียงไปเลยๆก็เริ่มได้ยินเสียงชัดขึ้นเสียงมันคล้ายๆกับเสียงร้องของแมวเลยหรือจะเป็นเสียงแมวกันนะ? พอคิดได้ว่าน่าจะเป็นเสียงแมวหญิงสาวก็เริ่มเดินตามเสียงไปเลยๆ จนมาเจอกับกล่องกระดาษใบใหญ่ที่ติดเทปกาวไว้แน่นหนา พอลองเดินเข้าไปดูใกล้ๆ เสียงแมวก็ดังขึ้นจากในกล่อง หญิงสาวเห็นอย่างจึงรีบแกะเทปที่กล่องแต่ดูเหมือนว่ามันจะติดแน่นเกินกว่าที่เธอจะใช้มือแกะได้ หญิงสาวลองมองดูรอบๆว่ามีอะไรพอจะใช้ได้ไหม เธอค้นดูกองขยะแห้งที่อยู่ใกล้ๆ เหมือนจะมีคัตเตอร์เล็กกับกล่องผ้าพันแผลอยู่ของพวกนี้ยังดูใหม่อยู่เลย ใครมันกล้าทิ้งของที่ยังใช้งานได้แบบนี้กัน

พอได้ของที่น่าจะใช้ได้แล้ว หญิงสาวก็รีบใช้คัตเตอร์กรีดเทปกาวทันที พอเปิดกล่องได้แล้วเธอก็ต้องตกใจที่แมวในกล่องนั้นมีแผลเลือดออกตรงขา แถมมันยังดูอ่อนเพลียมากๆ เธอเห็นแผลของแมวแล้วจึงหยิบผ้าพับแผลมาตัดเป็นชิ้นเล็กพอดีกับขาแมวแล้วพันแผลให้มันอย่างเบามือ

เมี้ยว…

“😞ใครมันกล้าทำเรื่องโหดร้ายกับแมวกันแน่นะ”

“จะไม่มีวันให้อภัยมันเป็นอันขาด😤”

ในใจของเธอทั้งเจ็บปวดและโกรธในเวลาเดียวกัน เธอได้แต่เก็บความโกรธเอาไว้ในใจ ตอนนี้ตรงช่วยให้แมวช่วยอาการดีขึ้นก่อน หญิงสาวอุ้มแมวตัวนี้ไว้ในอ้อมแขนแล้วเดินไปยังคลินิกรักษาสัตว์ที่เธอเคยพาเมาเมามาตรวจสุขภาพ อย่างที่คิดไม่มีคนหรืออะไรในคลินิกตอนนี้เธอไม่รู้หรอกว่าเกิดอะไรขึ้น แต่คงจะต้องขอหยิบอุปกรณ์ในนี้มาใช้ก่อน

“ขอใช้อุปกรณ์หน่อยนะคะ”

เธอพูดขออนุญาต ก่อนจะวางเจ้าแมวไว้ที่โซฟา แล้วไปเอาชุดปฐมพยาบาลมาใช้ทำแผลให้เจ้าแมวอีกที เพราะเธอไม่ค่อยแน่ใจว่าผ้าพันแผลที่เจอสะอาดรึเปล่า เธอแกะผ้าพันแผลเก่าออกก่อนจะตรวจดูแผลของเจ้าแมว และทำการล้างแผลพร้อมกับฆ่าเชื้อไปด้วยแล้วปิดจบด้วยกางพันแผลใหม่ ปฐมพยาบาลเสร็จเรียบร้อยหญิงสาวก็ไปนำอาหารกับน้ำมาให้เจ้าแมวพอเจ้าแมวเห็นอย่างนั้นก็ร้องเมี้ยว เมี้ยว เหมือนกำลังจะบอกว่า ขอบคุณเจ้ามนุษย์

พอเห็นเจ้าแมวน้อยกินอย่างเอร็ดอร่อยก็ใจฟูขึ้นมาทันที หลังจากที่เจ้าแมวกินเสร็จมันก็กระโดดลงจากโซฟา พร้อมกับเดินวนรอบตัวเธออย่างกับไม่รู้สึกเจ็บแผล แถมจากสภาพที่มันดูอ่อนแอในตอนแรกกับกลายเป็นว่ามันแข็งแรงขึ้นภายในไม่กี่นาที

“😊ดีจังที่แกดีขึ้นแล้ว”

แมวน้อยเดินไปที่ประตูแล้วร้องเรียกเธอ เหมือนอยากให้เปิดประตูให้

“อยากออกไปข้างนอกซินะ”

เมี้ยว\~

เธอเปิดประตูให้กับแมวน้อยแล้วมันก็รีบวิ่งออกไปทันที

”เอ้ะ?! เดี๋ยวสิขาแกเจ็บอยู่ไม่ใช่เหรอ!!”

ด้วยความเป็นห่วงแมวน้อยลิน่าจึงรีบวิ่งตามมันไป ถึงมันจะวิ่งเร็วกว่าเธอมากๆแต่เธอก็พยายามวิ่งตามโดยไม่ล่ะสายตาจนมาถึงที่ที่เธอรู้จักเป็นอย่างดี

“เอ้ะ บริษัทที่ฉันทำงานอยู่นี่?”

เมี้ยว\~

เจ้าแมวเดินหนีไปแล้ว หลังจากที่มันเห็นว่าเธอมาอยู่ที่หน้าบริษัท ลิน่าแอบสงสัยว่าทำไมเจ้าแมวถึงวิ่งมาที่หน้าบริษัทที่เธอทำงานอยู่หรือจะมีบางอย่างในออฟฟิศกันนะ เธอเดินเข้าไปในบริษัทโดยไม่ได้คิดอะไร

“….ทำไมข้างในถึงมืดได้ขนาดนี้”

หญิงสาวรู้สึกไม่ชอบที่มืดเอาซะเลย ทุกครั้งที่มองเห็นแต่สีดำมันชวนรู้สึกอึดอัดอย่างบอกไม่ถูก เธอไม่มีไฟฉายซะด้วยสิจะทำไงดี แล้วจู่ๆก็มีแสงระยิบระยับส่องสว่างเล็กน้อย หญิงสาวสังเกตเห็นแสงนั้นจึงค่อยๆเดินเข้าไปหาแสงนั้นอย่างระมัดระวังเพราะทางข้างหน้ามันมืดจนแทบมองไม่เห็นว่ารอบๆมีอะไรบ้าง พอเธอเดินเข้าไปใกล้มันเลยๆ มันก็ค่อยส่องแสงมากขึ้นๆ จนเริ่มที่จะเห็นรูปร่างของสิ่งที่ส่องแสง แล้วสิ่งนั้นก็คือผีเสื้อสีทอง?

ลิน่าเอื้อมมือไปแตะที่ปีกของมันอย่างเบามือ ก่อนที่มันจะส่องแสงที่สว่างไสวจากภายในบริษัทที่มืดจนน่ากลัว กลายเป็นสถานที่ที่เธอกลับรู้สึกว่ามันสวยงามเหมือนตอนที่เธอเริ่มมาสมัครงานที่นี่ใหม่เลย ตอนนั้นเธอยังจำได้ดีเลยว่าเธอตื่นเต้นมากแค่ไหนที่จะได้มาทำงานที่นี่ ไม่นานแสงสว่างจากผีเสื้อก็ลดลงแต่แสงของมันยังคงสว่างอยู่ มันบินมาตรงหน้าก่อนจะบินไปทางลิฟต์ หญิงสาวรู้สึกได้ว่ามันกำลังนำทางเธอไปที่ไหนสักที่ในบริษัท เธอจึงคิดจะตามมันไป หญิงสาวเปิดลิฟต์แล้วผีเสื้อตัวนั้นก็เข้าข้างใน

“อืม..ว่าแต่ต้องไปชั้นไหนนะ?”

ผีเสื้อบินไปเกาะปุ่มเลข3 ก่อนจะบินออกจากปุ่ม

“ชั้น3 เหรอ?”

ลิน่ากดขึ้นไปชั้น3 ในขนาดนั้นเอง ผีเสื้อก็บินมาเกาะที่ตัวเธอก่อนจะฉายแสงที่สว่างจ้าออกมา จากนั้นก็มีคน..ไม่สิ ต้องเรียกว่ามนุษย์เงามากกว่า เพราะลักษณะของสิ่งมีชีวิตนี้ดูเหมือนคนทุกอย่างแต่แค่ร่างกายของพวกเขาเป็นเหมือนเงาดำสามมิติเหมือนในอนิเมะเรื่องโคนันนักสืบจิ๋ว ถึงตัวจะเป็นเด็กแต่สมองเป็นผู้ใหญ่!!!

“นี่ๆ นายเห็นผู้หญิงที่อยู่ข้างหน้ามั้ยเพื่อน”

“ทำไมว่ะ สนใจเหรอ?”

“เอ่อ มึงก็ดูดิหุ่นนี่คือแบบหื้ม”

”น้ำลายไหลหมดแล้วมึงเนี่ย”

“เป็นมึงไม่น้ำลายไหลรึไง หุ่นนางแบบขนาดนี้”

มนุษย์เงาผู้หญิงที่ถูกพูดถึงเหมือนจะได้ยินสิ่งที่ผู้ชายคนนั้นพูด สีหน้าเธอดูรู้สึกอึดอัดอย่างเห็นได้ชัด แปลกจังเหตุการณ์แบบนี้เหมือนเคยเจอที่ไหนมาก่อนรึเปล่านะ? จากนั้นลิฟต์ก็มาถึงที่ชั้น3 แล้วมนุษย์เงาก็หายไปทันใด ผีเสื้อตัวนั้นบินออกจากลิฟต์ มันพยายามส่องแสงให้เธอพอมองเห็นรอบๆ แล้วมนุษย์เงาก็ปรากฏตัวอีกครั้งพวกมันเดินไปเดินมา บางตัวก็กำลังนั่งทำงานในโน้ตบุ๊ค หญิงสาวแอบคิดว่าพวกมันเหมือนกับพนักงานออฟฟิศที่เธอมักจะเจอหน้าเป็นประจำ หรือว่ามนุษย์เงาพวกนี้จะเป็นตัวแทนของพนักงานในบริษัท ถ้าเป็นนั้นจริงมนุษย์ที่เห็นในลิฟต์เป็นใครกันแน่?

ไม่นานหญิงสาวก็มาอยู่ตรงหน้าห้องนึงที่เธอรู้สึกว่ามันน่าจะเป็นห้องสัมภาษณ์งาน ผีเสื้อตัวนั้นเกาะอยู่ที่ประตูเหมือนอยากให้เธอเปิดเข้าไป หญิงสาวเปิดประตูเข้าไปโดยไม่คิดอะไร

“ช่วยแนะนำตัวให้กรรมการรู้จักหน่อยค่ะ”

“สวัสดีค่ะดิฉัน……มาจาก…..”

“ทำไมคุณถึงอยากมาทำงานที่นี่ครับ”

“เพราะว่า….แล้วก็…..ค่ะ”

บทพูดของผู้หญิงคนนั้นเสียงของเธอถูกตัดไปเป็นบางช่วง ทำให้หญิงสาวไม่รู้ว่าคนที่กำลังตอบคำถามของกรรมการเป็นใครกันแน่ บทสัมภาษณ์ดำเนินการไปตามสเต็ป ถึงเสียงผู้หญิงคนนั้นจะตัดไปเป็นช่วงแต่สุดท้ายบทสัมภาษณ์ก็จบลงด้วยคำว่า ยินดีด้วยคุณมาตรฐานของเราแล้ว

หญิงสาวยังคงงงกับภาพที่เห็น คนพวกนั้นเข้าใจสิ่งที่ผู้หญิงคนนั้นตอบไปได้ยังไงในเมื่อเธอได้ยินผู้หญิงคนนั้นพูดได้แค่ไม่กี่คำเสียงเธอก็ตัดไปเป็นบางช่วงหรือว่าเธอเป็นคนเดียวที่ไม่ยินคำพูดทั้งหมด

“เอ้ะ? จะบินไปไหนฝนอีกล่ะ?”

ผีเสื้อบินออกไปอีกแล้ว คราวนี้มันจะพาเธอไปไหนอีกล่ะ และที่สำคัญเลยคือทำไมมันถึงอยากให้ฉันดูเหตุการณ์พวกนี้กันมันอยากบอกอะไรกันแน่ เริ่มสงสัยแล้วว่าที่นี่ต้องมีอะไรไม่ชอบมาพากลแน่ๆ มันพยายามจะบอกอะไรกับเรากัน ลิน่าตามผีเสื้อไปอย่างไม่ละสายตาเพราะเธอกลัวความมืดมากๆ กว่าเธอจะกล้าเดินไปที่แสงของผีเสื้อได้ก็ต้องข่มความกลัวไว้มากพอสมควร

ว่าแต่ ต่อไปเธอต้องเจออะไรอีกกันแน่นะ?

ติดตามตอนต่อไป

***ดาวน์โหลด NovelToon เพื่อเพลิดเพลินไปกับประสบการณ์การอ่านที่ดียิ่งขึ้น!***