บทที่ 1 เข้าสู่โลกความฝัน

ยามบ่ายที่แสนวุ่นวายภายในบริษัทแห่งหนึ่งในเมืองใหญ่ เหล่าพนักงานของแต่ละฝ่ายต่างก็วุ่นวายอยู่กับงานที่ตัวเองได้รับมอบหมายให้ส่งตามกำหนด บางคนลูกตาแทบจะทะลักออกมาอยู่แล้ว เอาตามตรงบริษัทนี้ค่อนข้างจะเข้มงวดกับการทำงานเอามากเพราะงานของบริษัทนี้ต้องพิถีพิถันและมีความสร้างสรรค์ เพราะบริษัทนี้รับเหมาทำคอนเทนต์ให้กับแบรนด์ดังต่างๆ บอกเลยว่าไม่ธรรมดา

"เฮ้อ ปวดตาจะแย่อยู่แล้ว😭"

พนักงานฝ่ายออกแบบคนนึงบ่นด้วยน้ำเสียงเหนื่อยล้าจากการทำงานอยู่ที่หน้าจอคอมมาประมาณ 20 นาทีได้

“ เอาน่า งานก็ใกล้เสร็จแล้วนี่ ”

“ ฮือ อยากพักแล้วอ่ะ ”

“ จะพักสายตาก็พักได้นิ 🤔”

พนักงานสองคนคุยกันอยู่สักพักก่อนจะหยุดเงียบเมื่อได้ยินเสียงของคนที่คุ้นเคยดังขึ้น

**“ หัวหน้าค่ะ งานที่คุณสั่งฉันทำเสร็จเรียบร้อยหมดแล้วค่ะ ” **

สิ้นสุดคำพูดหญิงสาว ทุกคนในฝ่ายต่างหันไปมองที่โต๊ะทำงานของหัวหน้า แล้วคนที่ยืนอยู่ก็ไม่ใช่ใครอื่นแต่เป็น ลิน่า พนักงานคนโปรดของหัวหน้าแล้วยังเป็นพนักงานดีเด่นของแผนกฝ่ายออกแบบด้วยเช่นกัน นอกจากจะทำงานเก่ง เสร็จเร็วตามเวลาแล้ว ลิน่ายังเป็นผู้หญิงที่สวยเซ็กซี่จนทั้งผู้ชายและผู้หญิงต้องเลี้ยวมองไม่หยุดกันเลยทีเดียว

“ โอ้ว\~ คุณลิน่าทำงานเสร็จเร็วเหมือนอย่างเคยเลยนะคะเนี่ย”

“ แล้ว..งานของดิฉันหมดใช่มั้ยค่ะ”

“ ใช่ค่ะ งานของคุณลิน่าก็น่าหมดแล้วล่ะคะ”

“ถ้างั้น ลิน่าขอตัวกลับก่อนนะคะ”

หญิงสาวในเสื้อเชิ้ดสีขาวกับกระโปรงทรงเอกล่าวจบก็เดินไปที่โต๊ะทำงานของตน เก็บข้าวของที่สำคัญเข้ากระเป๋าใบโปรดก่อนจะเดินออกจากประตู พอเห็นหญิงสาวออกไปแล้วพนักงานทุกคนก็หันไปมองที่นาฬิกาพร้อมเพรียงกัน แล้วก็เป็นอย่างที่ทุกคนคิด หญิงสาวออกจากออฟฟิศเร็วจากเดิม ประมาณ 16:22 ได้ ซึ่งมันเร็วขึ้นจากเวลาปกติของลิน่าที่มักจะกลับตอน 16:30 นาที ทำพนักงานบางคนรู้สึกว่าลิน่านั้นกลับเร็วกว่าปกติมากๆ

“ลิน่า กลับเร็วเหมือนเดิมเลยนะ”

”ก็คนมันทำงานเก่งอ่ะเนอะ”

”อืม..แต่รู้สึกว่าเธอจะกลับไวกว่าปกตินิดนึงรึเปล่า”

“นั้นสิ รีบกับไปดูแลแมวรึเปล่า”

“น่าจะใช่ เห็นพูดอยู่นะว่าแมวป่วยอ่ะ”

“แมวป่วย? หรือว่าผู้ชายป่วยกันแน่นะ 555”

เสียงแสดแก้วหูจากพนักงานคนนึงดังขึ้น ทำเอาคนที่กำลังมุ่งมั่นในการทำงานถึงกับต้องรีบเอาที่อุดหูมาใส่เลยทีเดียว

“นี่พิ้งค์ แกจะมาพูดมั่วซั่วแบบนี้ไม่ได้นะ”

“เอ้า ก็ฉันพูดจริงฉันเห็นมากับตาเลยนะจะบอกให้”

“เฮ้อ เอาอีกแล้ว”

“พิ้งค์ ฉันรู้จักลิน่ามาตั้งแต่มหาลัยจนทำงาน ยังไม่เคยเห็นมันไปไหนมาไหนกับผช.เลยสักครั้ง จะให้เชื่อได้ยังไง?”

“ไม่เชื่อก็แล้วแต่!! แต่กูว่ายังไงมันก็ต้องแอบซ้อนผช.ไว้ในห้องพักมันแน่นอน!!”

“😑เอาอีกแล้ว \(กระซิบ\)”

“อุ้ย แค่นี้ก่อนนะ\~ แด้ดดี้ โทรมา”

“เอ่อ ไปๆสักทีเถอะ”

หญิงสาวในชุดสีชมพูทั้งตัวกดรับโทรศัพท์ก่อนจะพูดกับคนในสายด้วยเสียงสอง ประมาณว่าวันนี้อารมณ์ไม่ค่อยดีเลย อยากให้พาตัวเองไปช็อปปิ้งหน่อย แล้วก็เดินออกประตูไป

“แม่ง ปวดหูชิบ”

“คือ…นางรู้ตัวบ้างมั้ยว่านางทำให้คนอื่นต้องรีบไปซื้อที่อุดหู”

“เริ่มไม่มั่นใจล่ะ ว่านางมั่นใจหรือมั่นหน้า”

“ดูก็รู้แล้วว่ามันมั่นหน้า มึงไม่เห็นเหรอ เอะอะๆก็ แด้ดดี้ค่า\~พาเขาไปช็อปปิ้งหน่อย\~”

“😆โคตรเหมือน”

“โคตรไม่สบอารมณ์ อิจฉาไม่ว่านะ แต่แม่งพูดถึงลิน่าแบบนั้น😤”

“เอาเถอะ อย่างมันนะมีดีแค่เป็นเด็กเสี่ยเท่านั้นแหละ”

“อุบ แรงเวอร์”

“อย่างอื่นก็แรงนะถ้าอยากลอง😏”

“😳อา…”

“พอๆ ไปทำงานให้เสร็จเถอะ”

พูดจบก็แยกย้ายกันไปทำงานของใครของมัน ในบรรดาพนักงานบริษัทมักจะมีหนึ่งคนที่เป็นตัวปัญหาซึ่งก็ไม่ใช่ใครอื่นแต่เป็น พิ้งค์ พนักงานออกแบบที่ทำงานเก่งไม่ต่างจากลิน่าเลย แต่ติดอยู่ที่นางมั่นใจในการทำงานของตัวเองมากเกินเลยทำให้ทำงานพลาดหลายครั้งแล้วนางก็มักจะโทษว่าหัวหน้าเข้าไม่ถึงงานที่ตัวเองทำ ทั้งๆที่หัวหน้าให้นางออกแบบคอนเทนต์ให้ตรงกับคอนเซ็ปของแบรนด์แบบง่ายๆแต่นางก็ทำให้มันออกนอกทะเลไปซะหมด ด้วยความที่หัวหน้ารำคาญเสียงบ่นนางเลยเอางานนางไปให้คนอื่นแก้แทนที่จะเถียงกับนาง ไม่แก้วหูแตกพอดี

ตัดมาทางฝั่งของลิน่าที่กำลังเคร่งเครียดกับการหายารักษาเจ้าเมาเมาแมวน้อยของเธอที่กำลังป่วยหนักอยู่ในตอนนี้ หญิงสาวแวะเวียนหายาตามร้านขายสำหรับสัตว์เลี้ยงหลายๆที่แต่ก็ไม่มียาที่เธอต้องการ เจ้าเมาเมา เป็นแมวที่ป่วยง่ายมากๆแถมอาการป่วยของมันยังรักษายากเอามาก เธอเคยพามันไปรักษาหลายที่แต่ก็ไม่มีใครรักษามันได้เลย เว้นแต่สถานที่นึงที่เธอพามาไปเหมือนจะชื่อร้าน สมุนไพรแมว อะไรสักอย่างเจ้าของร้านนั้นตรวจดูร่างกายและวินิจฉัยอาการของเมาเมาแล้วก็ให้ขวดจิ๋วที่บรรจุผงสีเขียวๆอยู่ข้างในแล้วเจ้าของร้ายก็แนะนำว่าให้ผงนี่ลงในอาหารแมว ขอยอมรับเลยว่าตอนนั้นหญิงสาวไม่ค่อยเชื่อใจคำพูดของเจ้าของร้านสักเท่าไรแต่เธอก็ไม่มีทางเลือกเพราะไม่มีใครจะรักษาเมาเมาได้แล้ว จึงต้องจำใจยอมรับของสิ่งนี้เอาไว้ แต่ก็มีบางอย่างยังคงคาใจลิน่าอยู่ก็คือการที่เจ้าของร้านนั้นไม่ยอมเงินของเธอแล้วให้ยากับเธอแบบฟรีๆ

ลิน่าสลัดความสงสัยยอออกจากหัวแล้วตั้งตาดูแลเจ้าเมาเมาเป็นอย่างดี พร้อมทำตามสิ่งที่เจ้าของร้านบอกด้วยความหวังว่าเจ้าเมาเมาจะหายดีแล้วกลับมาแข็งแรงอีกครั้ง ใส่ผงปริศนาลงในอาหารแมวทุกๆวัน ไม่นานเมาเมาก็กลับมาแข็งแรงเหมือนเดิม แถมดีดกว่าเดิมร่วมด้วย หญิงสาวดีใจที่เจ้าแมวน้อยของเธอหายดีเป็นปลิดทิ้ง แล้วรู้สึกขอบคุณเจ้าของร้านสมุนไพรแมวมากๆ ที่ช่วยให้แมวน้อยของเธอหายดีเป็นครั้งแรก

แต่ในตอนนี้อาการป่วยเรื้อรังของเจ้าเมาเมาก็กลับอีกครั้งหลังจากที่ไม่ได้ป่วยหนักแบบนี้มานาน สิ่งเดียวที่ลิน่าคิดได้คือต้องกลับไปขอยารักษาจากร้านสมุนไพรแมว แต่วันนี้กับมีบางอย่างที่แปลกคือร้านนั้นหายไปอย่างเป็นปริศนาราวกับว่าไม่เคยมีร้านนี้ตั้งอยู่มาก่อน ไม่ว่าจะถามหาร้านนี้กับใครไปกี่คนก็ไม่มีใครรู้จัก แถมตัวยาที่เคยได้ก็ไม่มีร้านไหนรู้จักเลย เพราะขวดยาไม่ได้มีฉลากอะไรกำกับไว้เลย

“เฮ้อ หมดหนทางแล้ว😔”

หญิงสาวถอนหายใจด้วยความเหนื่อย ตอนนี้สิ่งเดียวที่เธอทำได้คือนั่งรอรถเมล์เพื่อที่จะกลับไปหาเจ้าเมาเมา วันนี้ดูท่าคงจะต้องดูแลรักษาเบื้องต้นไปก่อน น่าสงสัยจริงๆทำไมร้านนั้นถึงไม่มีใครรู้จักกันเลยนะ ถึงร้านจะดูไม่ค่อยเป็นที่รู้จักอยู่แล้วก็เถอะแต่ก็ไม่ใช่ว่าจะไม่มีใครรู้จักเลยไม่ใช่เหรอ คิดสงสัยอยู่สักพักรถเมล์ก็มาพอดี

“เฮ้อ เหนื่อยจัง…รู้สึกอยากนอนมากๆเลย..”

ความรู้สึกเหนื่อยล้าเริ่มส่งผลให้หญิงสาวรู้สึกอยากหลับขึ้นมาทันที แต่ถ้าหลับตอนนี้มีหวังลงรถไม่ทันแน่… เวลาผ่านไปประมาณ 5 นาทีได้ รู้สึกว่ารถเมล์ขับช้ากว่าปกติรึเปล่านะ? รถน่าจะต้องจอดลงที่ป้ายทางกลับที่พักของเธอได้แล้วนี่ ความเหนื่อยล้าเริ่มถวีคูณมากขึ้น ทำให้ตาของหญิงสาวเริ่มปิดลงเธอไม่อาจทนความเหนื่อยได้จนสุดท้ายก็เผลอหลับไป

17:20 น.

“ อืม.. ห้ะ!! ทุกคนหาไปไหนหมด”

อย่างที่คิดเธอเผลอหลับไปนานพอสมควรเลยล่ะ เพราะตอนนี้ไม่มีใครอยู่ในรถเมล์แล้วแม้แต่คนขับรถก็ไม่อยู่ หญิงสาวตกใจกับสถานการณ์ตอนนี้เอามาก เพราะเธอไม่เคยเผลอหลับนานขนาดนี้มาก่อน ดูเมือนว่าเธอคงต้องลงจากรถเมล์ก่อนแล้วค่อยเรียกแกร็บ

“อ่ะ..นี่มันอะไรกัน”

แล้วเธอก็ต้องใจหายอีกครั้งเพราะว่ารถเมล์ดันมาจอดในสถานที่ที่ไม่คุ้นเคย มันเป็นเหมือนสวนสาธารณะที่มีป่าค่อนข้างจะใกล้กับธรรมชาติมากพอสมควร ที่แน่ๆเธอไม่เคยมาที่นี่มาก่อน หญิงสาวหยิบมือถือขึ้นมาเพื่อจะเรียกแกร็บ แต่มือถือดันเปิดไม่ติดซะยัง

“เปิดไม่ติดอะไรตอนนี้เนี่ย!!”

พยายามเปิดเครื่องหลายครั้งแต่ก็เปิดไม่ติด ตอนนี้ไม่มีทางเลือกนอกจากจะต้องเดินเข้าไปในสวนสาธารณะ หญิงสาวสูดลมหายใจเข้าออกก่อนที่จะก้าวเดินไปทางสวนสาธารณะอย่างกล้าๆกลัวๆเพราะต้องหาทางกลับที่พักในที่ที่ไม่คุ้นเคย เดินๆไปแล้วมองสำรวจบรรยากาศที่นี่ดีกว่าที่คิดคงเพราะอยู่ใกล้ชิดกับธรรมชาติด้วยล่ะมั้ง เดินไปเลยๆก็เริ่มพ้นจากเส้นทางในป่า ก็เป็นเหมือนสวนสาธารณะที่เธอเคยเห็นตามปกติ ที่น่าแปลกก็คือสวนสาธารณะไม่มีคนอยู่เลยทั้งๆที่น่าจะมีคนมาวิ่งออกกำลังกายในช่วงเย็นแท้ๆ ลิน่าเริ่มรู้สึกแปลกกับสถานที่นี้แต่ก็พยายามไม่คิดอะไรเยอะ แล้วสายตาเธอก็ไปสะดุดกับม้านั่งตัวนึงที่สีแปลกกว่าเพื่อน หญิงสาวมองม้านั่งตัวนั้นอยู่สักพักก็เริ่มรู้สึกคุ้นๆกับม้านั่งตัวนั้น แล้วจู่ๆก็มีภาพเหตุการณ์บางอย่างผุดขึ้นในหัว เธอเห็นเป็นเหมือนสวนนี้ในบรรยากาศที่ฝนตกหนักและมีลูกแมวนอนหลบฝนอยู่ใต้ม้านั่งตัวนั้น แล้วสักพักก็มีผญ.คนนึงเดินมาที่ม้านั่งแล้วแล้วยื่นมือไปอุ้มแมวตัวนั้น

ไม่นานหญิงสาวก็เริ่มนึกอะไรขึ้นมาได้ คนที่เธอเห็นในภาพนั้นคือ เธอเอง แล้วลูกแมวตัวนั้นก็คือเมาเมา สวนสาธารณะนี้คือที่ที่ได้เจอกับเจ้าเมาเมาเป็นที่แรก ลิน่าเริ่มเกิดความสงสัยมากขึ้นว่าทำไมเธอถึงพึ่งจำได้ว่าเธอเคยมาที่นี่ หญิงสาวรับรู้ถึงลางบางอย่างจึงรีบวิ่งออกไปจากตรงนี้ แล้วสิ่งที่เธอรู้สึกก็เป็นจริงอย่างที่คิดไว้

ติดตามตอนต่อไป

***ดาวน์โหลด NovelToon เพื่อเพลิดเพลินไปกับประสบการณ์การอ่านที่ดียิ่งขึ้น!***