17

มนตรากาลบันดาลรัก

ตอนที่ 20: เงามืดในราชสำนักและคำเตือนจากกาลเวลา

พ.ศ. 2302 – กรุงศรีอยุธยา

---

การปรากฏตัวของ ‘ท่านหญิงสร้อยคา’ นางร้ายผู้สูงศักดิ์

ภายในพระราชวังหลวงที่โอ่อ่า เสียงบรรเลงของเครื่องดนตรีไทยแว่วมาเบา ๆ ในยามสาย เมื่อคณะทูตจากดัตช์และฝรั่งเศสเข้ามาเจรจาทางการค้า แต่ในมุมหนึ่งของวัง หญิงสาวผู้หนึ่งเดินเข้ามาอย่างสง่างามจนทุกคนต้องหลีกทางให้

"ท่านหญิงสร้อยคา" บุตรีของขุนนางฝ่ายใน ผู้มีสายเลือดกษัตริย์จากราชวงศ์เก่า และเป็นหนึ่งในผู้หญิงที่มีสิทธิ์จะได้เป็นพระชายาของพระมหากษัตริย์องค์ต่อไป

เธอมีเรือนผมยาวดำสนิท ตัดกับผิวขาวละเอียดและเครื่องแต่งกายงดงามที่ปักด้วยดิ้นทอง เสียงพรายพริ้มของเธอแฝงไปด้วยอำนาจ

“ข้าได้ยินมาว่ามีนางกำนัลผู้หนึ่งได้รับความโปรดปรานเป็นพิเศษจากหลวงราชภพ… หึ น่าสนใจยิ่งนัก”

แม้จะเอ่ยด้วยน้ำเสียงเรียบเฉย แต่ดวงตาคมกริบของเธอแฝงความเย้ยหยัน

---

คำเตือนจากพระสงฆ์และเงามืดที่รอคอย

เย็นวันเดียวกันนั้น พิมพิชาแอบไปยังวัดเพื่อพบหลวงตาท่านหนึ่ง ซึ่งเป็นพระผู้เฒ่าที่มีญาณวิเศษ ท่านมองเธอด้วยดวงตาสงบ ก่อนกล่าวว่า

“ชะตาของเจ้าผูกพันกับแผ่นดินนี้ แต่ก็มีเส้นด้ายบาง ๆ ที่ดึงรั้งเจ้ากลับไปยังโลกเดิม… เจ้าจงเลือกให้ดี”

พิมพิชานิ่งฟังด้วยความกังวล

“เจ้ามิใช่คนแรกที่ข้ามกาลเวลามา… แต่ข้าเตือนว่า หากเจ้าตัดสินใจผิดเพียงก้าวเดียว… เจ้าจะสูญเสียทุกสิ่งที่เจ้ารัก”

---

ศึกสายตาระหว่างหญิงสองคน

วันรุ่งขึ้น ณ สวนหลวงอันกว้างขวาง หญิงสาวทั้งสองได้พบกันโดยบังเอิญ พิมพิชาเดินเล่นอยู่กับเฟื่อง บ่าวคนสนิท ก่อนจะพบว่ามีสายตาจับจ้องมาที่เธอ

ท่านหญิงสร้อยคากำลังนั่งดื่มน้ำกระชายในศาลาอย่างสง่างาม พร้อมด้วยข้ารับใช้ส่วนตัว

“เจ้าคือนางกำนัลใหม่ที่มาจากไหนก็ไม่รู้… แต่กลับได้รับความสนพระทัยจากหลวงราชภพอย่างน่าประหลาด”

พิมพิชามองเธออย่างสงบนิ่ง “ข้าเป็นเพียงข้ารับใช้ของแผ่นดินนี้เท่านั้นเจ้าค่ะ”

สร้อยคาแย้มรอยยิ้มบาง ๆ “ช่างเป็นคำพูดที่ดูต่ำต้อยนัก… แต่เจ้าคงมิใช่หญิงโง่สินะ”

แม้เป็นถ้อยคำธรรมดา แต่บรรยากาศระหว่างทั้งคู่ตึงเครียด

พิมพิชาไม่โต้ตอบ แต่สายตาของเธอไม่แสดงความหวาดหวั่นแม้แต่น้อย

---

ฉากหวานกลางสายฝน

ในเย็นวันเดียวกัน ขณะที่พิมพิชาเดินกลับตำหนักเล็กของนาง ฝนก็เริ่มตกลงมาเป็นละออง ทันใดนั้นเอง หลวงราชภพเดินเข้ามาหาเธอพร้อมกับร่มผ้าไหมสีคราม

“เปียกหมดแล้ว เจ้ามิต้องรู้จักดูแลตัวเองหรือ?” เขาพูดพลางกางร่มให้เธอ

พิมพิชายิ้ม “ข้าชอบฝน”

“แต่ข้ามิชอบให้เจ้าป่วย”

เขาดึงข้อมือเธอเบา ๆ ให้เข้ามาใกล้ พลางเอาผ้าเช็ดหน้าของเขาซับหยดน้ำฝนบนแก้มของเธอ

พิมพิชาหลบตา รู้สึกถึงหัวใจที่เต้นแรงขึ้นมาอย่างห้ามไม่อยู่

---

พายุแห่งราชสำนักกำลังก่อตัว

ขณะเดียวกัน ในห้องประชุมลับของขุนนางชั้นสูง มีการประชุมกันอย่างเคร่งเครียด

ออกญาพิชัยโพล่งขึ้นว่า “มีข่าวลือว่ากองทัพพม่ากำลังเคลื่อนพลเข้าใกล้ชายแดน… แต่ภายในเรากลับมีศัตรูที่ไม่เปิดเผยตัว”

“หมายความว่าอย่างไร?”

“มีขุนนางบางคนลอบทำการค้ากับศัตรูของเรา…”

---

🔥 ตอนต่อไป:

“ในขณะที่ท่านหญิงสร้อยคาเริ่มเดินหมากของตนเอง พิมพิชากลับพบว่ามีเงาลึกลับที่ตามรอยเธอในเวลากลางคืน! และคำทำนายของพระสงฆ์จะกลายเป็นจริงเร็วกว่าที่เธอคิด...”

***ดาวน์โหลด NovelToon เพื่อเพลิดเพลินไปกับประสบการณ์การอ่านที่ดียิ่งขึ้น!***