2

มนตรากาลบันดาลรัก

ตอนที่ 3: เมื่อฉันไม่ใช่แม่หญิงพิกุล

พิมพิชากวาดตามองไปรอบๆ อย่างตื่นตระหนก เธอไม่ได้อยู่ที่พระตำหนักเก่าอีกแล้ว ทุกอย่างรอบตัวเป็นเรือนไทยโบราณแท้ๆ และที่สำคัญ…

"ฉันกลายเป็นแม่หญิงพิกุลจริงๆ อย่างนั้นเหรอ!?"

"คุณหญิงเป็นอะไรไปเจ้าคะ?" สาวใช้คนเดิมเอ่ยถามเมื่อเห็นเธอทำท่าราวกับตกใจอะไรบางอย่าง

พิมพิชาพยายามระงับความสั่นไหวในใจ เธอค่อยๆ สูดลมหายใจเข้า แล้วเอ่ยถามเสียงเบา "ที่นี่คือที่ไหนเหรอ?"

สาวใช้ทั้งสามคนที่ยืนอยู่มองหน้ากัน ก่อนที่หญิงวัยกลางคนที่ดูเหมือนจะเป็นหัวหน้าสาวใช้จะก้าวออกมา "คุณหญิงเจ้าขา ท่านเป็นอะไรไปเจ้าคะ ที่นี่ก็คือเรือนของท่านไงเจ้าคะ หรือว่าศีรษะของท่านกระทบกระเทือน?"

"ให้ตายเถอะ นี่ฉันย้อนเวลามาจริงๆ อย่างนั้นเหรอ?" พิมพิชานิ่งอึ้งไปครู่หนึ่ง ก่อนจะพยายามเก็บอาการแล้วพยักหน้าเบาๆ "อืม... แค่รู้สึกมึนหัวนิดหน่อย"

สาวใช้ดูโล่งใจไปเล็กน้อย "หากเป็นเช่นนั้น ข้าน้อยจะให้แม่ครัวต้มยาให้ท่านนะเจ้าคะ"

"ไม่ต้องหรอก ฉัน..." พิมพิชาชะงักไปเมื่อเผลอพูดคำว่า ฉัน ออกมา แต่เหมือนสาวใช้จะไม่ทันสังเกต เธอจึงรีบปรับคำพูดใหม่ "ข้าหายดีแล้ว ไม่ต้องลำบากหรอก"

สาวใช้ยิ้ม ก่อนจะถอยไปยืนด้านข้าง พิมพิชามองมือตัวเองอีกครั้ง แล้วถอนหายใจ

"นี่มันเรื่องจริงสินะ... ฉันกลายเป็นแม่หญิงพิกุลไปแล้วจริงๆ"

---

ตอนที่ 4: คู่หมายที่แสนจะเย็นชา

หลังจากที่พยายามทำความเข้าใจกับสถานการณ์ตัวเอง พิมพิชาก็พบว่าชีวิตของ แม่หญิงพิกุล นั้นไม่ได้ง่ายเลย สาวใช้ที่คอยรับใช้เธอมีท่าทางหวาดๆ เวลาเข้ามาพูดกับเธอ และที่สำคัญกว่านั้นคือ...

"พิกุลตัวจริงเป็นคนร้ายกาจสุดๆ ไปเลย!"

จากคำบอกเล่าของสาวใช้ แม่หญิงพิกุลเดิมเป็นหญิงที่เอาแต่ใจ ดื้อรั้น และมักใช้อำนาจบาตรใหญ่ข่มขู่คนอื่น ไม่แปลกใจเลยที่ทุกคนจะเกรงกลัวเธอ

"แต่ฉันไม่ใช่พิกุลคนนั้นนะ!"

ยังไม่ทันที่พิมพิชาจะหาทางแก้ปัญหา เสียงหนึ่งก็ดังขึ้นจากด้านนอก

"คุณหญิงพิกุลพร้อมหรือยังขอรับ?"

พิมพิชาหันไปตามเสียง และพบเข้ากับชายหนุ่มในชุดขุนนางเต็มยศ ใบหน้าคมเข้มดุดัน แววตาคมกริบราวกับสามารถมองทะลุเข้าไปถึงหัวใจของเธอ

"หลวงราชภพ..."

เธอจำชื่อเขาได้จากที่สาวใช้พูดถึง และแน่นอนว่าเขาคือคู่หมายของแม่หญิงพิกุล ซึ่งดูจากท่าทางแล้ว... เขาไม่ได้อยากมาเจอเธอเลยสักนิด

"พร้อม? พร้อมไปไหน?" พิมพิชาถามงงๆ

หลวงราชภพเลิกคิ้วขึ้นเล็กน้อย ก่อนจะพูดด้วยน้ำเสียงเย็นชา "หรือคุณหญิงจะลืมไปแล้ว ว่าวันนี้ท่านต้องไปเข้าเฝ้าเสด็จพระยาท่าน?"

"ตายแล้ว! จะให้ฉันไปเข้าเฝ้าผู้มีอำนาจในสมัยอยุธยาเนี่ยนะ!?"

พิมพิชาได้แต่ยืนอ้าปากค้าง ขณะที่หลวงราชภพถอนหายใจอย่างไม่สบอารมณ์