หลังจากที่ ล่าสัตว์ไม่ได้ และต้องอดข้าวไปหนึ่งคืน หลี่หานก็ตัดสินใจว่า… “ข้าจะทำอาหารกินเอง!”
แต่ปัญหาคือ…
เขาไม่เคยทำอาหารมาก่อนเลยสักครั้งในชีวิต!!!
ฉาก 1: องค์ชายเข้าครัว
"เอาล่ะ ข้าจะทำอาหารมื้อแรกของข้าเอง!" หลี่หานยืดอกอย่างภาคภูมิใจ
เสี่ยวเหมยที่นั่งกอดอกมอง เลิกคิ้วขึ้นด้วยความสงสัย
"แน่ใจหรือ? เจ้าเคยทำอาหารมาก่อนไหม?"
"ข้าเคยเห็นพ่อครัวทำ!" หลี่หานตอบ "มันไม่น่าจะยากอะไรหรอก!"
(ใช่แล้ว… นี่เป็นความคิดที่ผิดมหันต์)
ฉาก 2: ตัดผักยังไงให้กลายเป็นสงคราม?
"อันดับแรก ข้าจะหั่นผักก่อน!"
(ห้านาทีผ่านไป…)
"โอ๊ย!!!"
เสี่ยวเหมยสะดุ้ง "เจ้าโดนมีดบาดหรือ!?"
"เปล่า! แต่มือข้าเป็นแผลเพราะกดมีดแรงเกินไป!" หลี่หานชูมือขึ้น โชว์รอยแดง ๆ จากแรงกด "ข้าไม่เข้าใจ ทำไมมันยากจัง!?"
เสี่ยวเหมยกลั้นขำ "เจ้าจับมีดแบบนั้นมันก็ต้องเจ็บสิ! ดูข้านะ!"
นางโชว์วิธีหั่นผักอย่างคล่องแคล่ว ภายในไม่กี่วินาทีผักก็ถูกหั่นเป็นชิ้นสวยงาม
หลี่หานอ้าปากค้าง "เจ้ามันยอดฝีมือด้านอาหารแน่ ๆ!"
"ข้าน่ะเหรอ? หึหึ เจ้าแค่ไม่เคยทำเองต่างหาก!"
ฉาก 3: หม้อไฟระเบิด!?
หลังจากผ่านด่านหั่นผัก หลี่หานก็เริ่ม ต้มซุป
"ข้าเห็นพ่อครัวทำ พวกเขาใส่น้ำแล้วก็ต้มมันจนเดือด จากนั้นก็ใส่ทุกอย่างลงไปใช่ไหม?"
"ก็ประมาณนั้น" เสี่ยวเหมยพยักหน้า "แต่ต้องค่อย ๆ เติมส่วนผสม ไม่อย่างนั้น—"
(โครมมมมม!!!)
"อ๊ากกกก!!!"
หม้อไฟระเบิด น้ำซุปกระเด็นไปทั่ว เสี่ยวเหมยรีบกระโดดถอยหลัง แต่หลี่หาน โดนน้ำซุปสาดเต็มตัว!
"ร้อนนนน!!! ข้าจะตายแล้ววว!!"
เสี่ยวเหมยมองภาพตรงหน้าอย่างสิ้นหวัง "นี่เจ้าใส่ไฟแรงสุดเลยใช่ไหม!?"
"ข้าแค่คิดว่า… ไฟแรงจะทำให้สุกเร็วขึ้น!"
"เจ้ามันบ้าจริง ๆ !!!"
ฉาก 4: อาหารจานแรกขององค์ชาย
หลังจากพังหม้อไปหนึ่งใบ ในที่สุด อาหารจานแรกของหลี่หานก็เสร็จ
เสี่ยวเหมยมองมันอย่างไม่ไว้ใจ "นี่มันคืออะไร?"
"ข้าคิดค้นสูตรเอง! นี่คือ 'ข้าวต้มสูตรพิเศษขององค์ชายหลี่หาน!'"
เสี่ยวเหมยก้มมอง… ข้าวต้มสีเทาเข้ม หน้าตาน่าสะพรึง
"...เจ้าจะให้ข้ากินจริง ๆ เหรอ?"
"แน่นอน! เจ้าต้องเป็นคนชิม!"
"ห๊ะ!? ทำไมต้องเป็นข้าด้วย!?"
"เพราะเจ้าคือคนที่เก่งเรื่องอาหารที่สุด ข้าต้องการคำแนะนำจากเจ้า!"
"...ข้ารู้สึกเหมือนจะเป็นลม…"
ฉาก 5: ผลลัพธ์ของข้าวต้มสูตรพิเศษ
เสี่ยวเหมยสูดหายใจลึก ก่อนจะตักข้าวต้มขึ้นมาแล้วชิม…
(เงียบสนิท)
"...อืม..."
"เป็นยังไง?" หลี่หานถามด้วยแววตาคาดหวัง
"...รสชาติเหมือน..." เสี่ยวเหมยหยุดคิด "น้ำล้างถังขยะ..."
"หา!?"
"เจ้าทำยังไงให้มันเค็ม เปรี้ยว ขม และเผ็ดในเวลาเดียวกันได้!?"
"ข้าแค่ใส่ทุกอย่างที่หาได้ลงไป..."
"เจ้าจะฆ่าข้าหรือไง!?"
ฉากจบ: การยอมแพ้ขององค์ชาย
หลังจากชิมอาหารตัวเอง หลี่หานก็หน้าเขียว "ข้าขอโทษจริง ๆ นี่มันหายนะชัด ๆ"
เสี่ยวเหมยถอนหายใจ "ข้าคิดไว้แล้วว่าเจ้าต้องทำไม่ได้"
"เจ้ากำลังดูถูกข้าใช่ไหม!?"
"เปล่า ข้าพูดตามความจริง"
หลี่หานนั่งพิงกำแพง รู้สึกสิ้นหวังกับชีวิต
"ข้าทำอะไรเป็นบ้างเนี่ย… ข้าล่าสัตว์ก็ไม่ได้ ทำอาหารก็พัง ข้าจะเอาตัวรอดยังไง!?"
เสี่ยวเหมยมององค์ชายที่เริ่มหมดกำลังใจ นางคิดอยู่ครู่หนึ่งก่อนจะพูดว่า…
"ก็แค่ค่อย ๆ เรียนรู้ไป เจ้าจะทำได้เอง"
หลี่หานเงยหน้าขึ้นมองเสี่ยวเหมย นี่เป็นครั้งแรกที่นาง ให้กำลังใจเขา
"...เจ้าคิดว่าข้าจะทำได้จริง ๆ หรือ?"
"อืม ข้าจะช่วยสอนเจ้าเอง"
(และนี่คือจุดเริ่มต้นของ 'หลักสูตรเอาตัวรอดฉบับองค์ชาย!')
(ตอนต่อไป: "องค์ชายกับงานบ้าน!?")
หลังจากทำอาหารพัง หลี่หานต้องลองทำงานบ้าน! แต่การซักผ้า กวาดบ้าน และหาบน้ำ… มันยากขนาดนั้นเลยหรือ!?
***ดาวน์โหลด NovelToon เพื่อเพลิดเพลินไปกับประสบการณ์การอ่านที่ดียิ่งขึ้น!***
อัพเดทถึงตอนที่ 80
กกาวน์โหลดทันที
ชอบผลงานนี้ไหม? ดาวน์โหลดแอพ บันทึกการอ่านของคุณจะไม่สูญหาย
Comments