หลังจากฝึกต่อสู้จนร่างพังพินาศ หลี่หานยังไม่ทันได้พัก เสี่ยวเหมยก็ลากเขาไปเผชิญบททดสอบใหม่
"ต่อไป เจ้าต้องไปล่าสัตว์!"
"หา!?" หลี่หานเบิกตากว้าง "เจ้าจะให้ข้าฆ่าสัตว์ป่า?"
"เจ้าคิดว่าจะอยู่รอดได้โดยไม่มีอาหารหรือ?" เสี่ยวเหมยกอดอก "อย่าบอกนะว่าเจ้าไม่เคยล่าสัตว์มาก่อน"
"แน่นอนว่าข้าไม่เคย! ที่วังมีคนเตรียมอาหารให้ข้าทุกมื้อ ข้าแค่กินเท่านั้น!"
(บรรยากาศเงียบสนิท…)
ลุงเฉินถอนหายใจเฮือกใหญ่ "งั้นก็ดี เจ้ามีโอกาสได้เรียนรู้แล้ว!"
(และนี่คือจุดเริ่มต้นของโศกนาฏกรรมการล่าสัตว์ขององค์ชาย...)
ฉาก 1: เรียนรู้การใช้ธนู
"เอาล่ะ อาวุธพื้นฐานของนักล่าคือธนู" ลุงเฉินยื่นคันธูน้อยให้หลี่หาน
องค์ชายจ้องมัน "แค่ยิงลูกธนูไปโดนเป้าหมายใช่ไหม? ง่ายนิดเดียว!"
(ห้านาทีต่อมา...)
"เจ้าจะเล็งไปที่ไหน!? นั่นมันต้นไม้นะ!!" เสี่ยวเหมยร้องลั่น
ลูกธนูของหลี่หานพุ่งไป ติดอยู่บนกิ่งไม้แทนที่จะเป็นเป้า
"ข้าจะลองใหม่!"
(สิบนาทีต่อมา...)
"โอ๊ยยย!!!"
หลี่หานกระโดดไปมา เพราะลูกธนูของตัวเองเด้งกลับมาโดนเท้า
ลุงเฉินกับเสี่ยวเหมยมองหน้ากันอย่างปลงตก... "นี่มันหายนะของวงการล่าสัตว์ชัด ๆ"
ฉาก 2: ดักกับดักสัตว์
"ถ้าเจ้ายิงธนูไม่ได้ งั้นก็ลองดักกับดักดู" เสี่ยวเหมยเสนอ
"ดักกับดัก? ก็ได้! ข้าต้องทำอะไรบ้าง?"
"ง่าย ๆ เจ้าต้องเอากิ่งไม้มาทำกรงดัก หรือใช้เชือกทำบ่วงให้สัตว์ติด"
"ข้าทำได้แน่นอน!" หลี่หานเริ่มทำกับดักด้วยความมั่นใจ แต่ห้านาทีต่อมา…
(ปัง!!!)
"อ๊าก!!"
เสี่ยวเหมยหันไปมอง แล้วพบว่าองค์ชายติดกับดักของตัวเอง
"ช่วยข้าด้วย! ข้าติดบ่วงของตัวเอง!!"
"...ข้าไม่ไหวแล้ว ฮ่าๆๆๆ!!!" เสี่ยวเหมยหัวเราะจนแทบลงไปกองกับพื้น
ลุงเฉินส่ายหน้า "เจ้ามันนักล่าหรือเหยื่อกันแน่เนี่ย?"
ฉาก 3: การล่าครั้งแรกขององค์ชาย
หลังจากล้มเหลวมาหลายรอบ ในที่สุดพวกเขาก็พบ กระต่ายป่าตัวหนึ่ง!
"นั่นไง! เจ้าต้องยิงมันให้โดน!" เสี่ยวเหมยกระซิบบอก
"เข้าใจแล้ว!" หลี่หานตั้งท่า เล็งธนูอย่างจริงจัง
(ห้านาทีผ่านไป…)
"เจ้าจะเล็งอีกนานไหม!?" เสี่ยวเหมยกระซิบเสียงเครียด
"ข้าต้องมั่นใจก่อน! ข้าไม่อยากพลาด!"
"งั้นเจ้ารู้ไว้เลยว่า..."
"กระต่ายมันหนีไปแล้ว!!!"
"...หา?"
หลี่หานมองไปที่พื้น แล้วพบว่ากระต่ายวิ่งหายไปตั้งแต่เขาเล็งได้ครึ่งทาง...
เสี่ยวเหมยถอนหายใจ "ข้าไม่ไหวกับเจ้าแล้วจริง ๆ..."
ฉากจบ: นักล่าผู้หิวโหย
หลังจากผ่านไปทั้งวัน หลี่หานกลับมาพร้อมกับมือเปล่า
"สรุปว่าเจ้าไม่ได้อะไรกลับมาเลย?" เสี่ยวเหมยมองเขานิ่ง ๆ
"ข้าพยายามแล้วนะ!" หลี่หานบ่น "ข้าหิวแล้วด้วย!"
"ก็ดี เพราะเจ้าจะไม่ได้กินอะไรทั้งคืน!"
"...หา!?"
"ถ้าเจ้าล่าสัตว์ไม่ได้ ก็หมายความว่าเจ้าหาอาหารไม่ได้! เจ้าไม่มีสิทธิ์กินข้าว!"
"แบบนี้มันไม่แฟร์!"
"นี่คือกฎของนักล่า!"
(และแล้ว องค์ชายก็ต้องทนหิวไปอีกคืน…)
(ตอนต่อไป: "เมื่อองค์ชายต้องทำอาหารเอง!")
หลังจากล่าสัตว์ไม่สำเร็จ หลี่หานต้องลองทำอาหารด้วยตัวเอง! แต่จากประสบการณ์ในตลาด… นี่อาจเป็นหายนะครั้งใหม่!?
***ดาวน์โหลด NovelToon เพื่อเพลิดเพลินไปกับประสบการณ์การอ่านที่ดียิ่งขึ้น!***
อัพเดทถึงตอนที่ 80
กกาวน์โหลดทันที
ชอบผลงานนี้ไหม? ดาวน์โหลดแอพ บันทึกการอ่านของคุณจะไม่สูญหาย
Comments