หลังจากที่หลี่หานถูกบังคับให้ไปขายของที่ตลาด ซึ่งใช้เวลาไปครึ่งค่อนวันกับการพยายามเรียนรู้วิธีเรียกลูกค้า เสี่ยวเหมยก็ยังไม่ยอมให้เขาหยุดพัก
"วันนี้เจ้าได้ฝึกขายของไปแล้ว พรุ่งนี้เจ้าต้องช่วยข้าทำงานบ้าน!"
“หา!? งานบ้าน!?”
“ใช่! หรือเจ้าคิดว่าจะอยู่ที่นี่โดยไม่ทำอะไรเลย?”
หลี่หานอ้าปากค้าง องค์ชายอย่างเขาไม่เคยต้องจับไม้กวาดหรือซักผ้ามาก่อน! แต่เมื่อเจอเสี่ยวเหมยมองด้วยสายตากดดัน เขาก็ต้องยอมจำนน
"ได้! ข้าจะทำ! แต่เจ้าต้องสอนข้าก่อน!"
(และนี่คือจุดเริ่มต้นของหายนะ…)
ฉาก 1: องค์ชาย vs ไม้กวาด
เสี่ยวเหมยมอบหมายงานแรกให้หลี่หาน กวาดลานหน้าบ้าน
"เจ้าก็แค่ใช้ไม้กวาดกวาดใบไม้ออกไป เข้าใจไหม?"
"ง่ายมาก! ข้าทำได้แน่นอน!" หลี่หานประกาศอย่างมั่นใจ ก่อนจะหยิบไม้กวาดขึ้นมา
(ผ่านไปห้านาที...)
"...เจ้ากวาดหรือกำลังพายุเข้า!?"
เสี่ยวเหมยมองลานหน้าบ้านที่เต็มไปด้วยฝุ่นฟุ้งกระจายไปทั่ว หลี่หานยืนอยู่กลางวงฝุ่นด้วยท่าทางภาคภูมิใจ
"ข้าว่าข้าทำได้ดีนะ!"
"เจ้าทำให้บ้านข้ากลายเป็นทะเลทรายต่างหาก!"
"..."
"หยุดกวาด! ข้าไม่อยากตายเพราะสำลักฝุ่น!"
ฉาก 2: องค์ชาย vs การซักผ้า
"เอาล่ะ งานต่อไป ซักผ้า!"
หลี่หานยืนมองกะละมังที่เต็มไปด้วยเสื้อผ้าด้วยสีหน้าหนักใจ
"ข้าไม่เคยซักผ้ามาก่อน…"
"ไม่ยาก! แค่ถู ๆ แล้วล้างน้ำ!"
"แค่นั้นเองหรือ? ง่ายมาก!"
(สิบห้านาทีต่อมา...)
"...เหตุใดผ้าของข้าถึงกลายเป็นสีดำ!?"
เสี่ยวเหมยมองเสื้อผ้าของเขาที่แทนที่จะสะอาด กลับเต็มไปด้วยรอยเปื้อนมากกว่าเดิม!
"เจ้าทำอะไรกับมัน!?"
"ข้าแค่ถูแรงไปหน่อย…"
"เจ้าถูหรือเจ้าขุดเหมือง!? ข้าจะไม่ให้เจ้าซักผ้าอีกต่อไป!"
ฉาก 3: องค์ชาย vs การทำกับข้าว (อีกครั้ง...)
"สุดท้าย… เจ้าต้องช่วยข้าทำกับข้าว!"
"ข้าไม่แน่ใจว่ามันเป็นความคิดที่ดี…"
"ข้าก็ไม่แน่ใจเหมือนกัน แต่ข้าไม่มีทางเลือก!"
(และผลลัพธ์ก็เป็นไปตามคาด...)
หลี่หานทำให้หม้อข้าวไหม้ น้ำซุปเค็มเกินไป และหั่นผักจนแทบจะเป็นเศษผง
สุดท้าย เสี่ยวเหมยต้องไล่เขาออกจากครัว ก่อนที่บ้านของนางจะพังไปมากกว่านี้!
ฉากจบ: บทสรุปของวันแห่งความหายนะ
เมื่อถึงตอนเย็น เสี่ยวเหมยมองบ้านของตัวเองที่เต็มไปด้วยความวุ่นวาย ฝุ่นฟุ้งเต็มลาน ผ้าซักเสร็จแต่สกปรกกว่าเดิม และอาหารที่หลี่หานทำก็แทบกินไม่ได้
"...ข้าควรไล่เจ้าไปตั้งแต่วันแรกจริง ๆ!"
"เฮ้! ข้าอุตส่าห์พยายามเต็มที่แล้วนะ!"
"ข้าไม่แน่ใจว่ามันเรียกว่าพยายามหรือทำลายบ้านข้ากันแน่!"
หลี่หานยิ้มแหย ๆ ก่อนจะยกมือขึ้นลูบท้ายทอย "อย่างน้อยข้าก็ทำให้เจ้าหัวเราะได้บ้างใช่ไหม?"
เสี่ยวเหมยมองเขา ก่อนจะหลุดหัวเราะออกมาเบา ๆ
"...เจ้ามันน่าปวดหัวจริง ๆ"
หลี่หานยิ้มกว้าง "นั่นแปลว่าเจ้าจะให้ข้าอยู่ต่อใช่ไหม?"
"...ข้าจะให้เจ้าลองอีกวันก็แล้วกัน แต่ถ้าเจ้าทำลายบ้านข้าอีก ข้าจะโยนเจ้าออกไปจริง ๆ!"
หลี่หานพยักหน้ารับด้วยรอยยิ้มเจ้าเล่ห์ ดูเหมือนว่าเขาจะหาข้ออ้างอยู่ต่อไปได้อีกวันหนึ่งแล้ว!
เสี่ยวเหมยให้หลี่หานไปช่วยเก็บสมุนไพรในป่า แต่องค์ชายผู้ไม่เคยเดินป่าเลยในชีวิตจะรอดจากภารกิจนี้ได้หรือไม่!?
***ดาวน์โหลด NovelToon เพื่อเพลิดเพลินไปกับประสบการณ์การอ่านที่ดียิ่งขึ้น!***
อัพเดทถึงตอนที่ 80
กกาวน์โหลดทันที
ชอบผลงานนี้ไหม? ดาวน์โหลดแอพ บันทึกการอ่านของคุณจะไม่สูญหาย
Comments