หลังจากถูกเสี่ยวเหมยสั่งให้ทำอาหารเย็นเป็นการไถ่โทษ หลี่หานก็มองเตาไฟตรงหน้าด้วยสีหน้าหนักใจ
"นี่ข้าต้องทำเองจริง ๆ หรือ?"
"ใช่! และถ้าเจ้าทำไม่เสร็จ เจ้าจะไม่ได้กินข้าวเย็น!" เสี่ยวเหมยกอดอกยืนมองเขาอย่างจับผิด
หลี่หานกลืนน้ำลาย เขาเป็นองค์ชายที่โตมาในวังหลวง ใช้ชีวิตสุขสบาย มีคนปรุงอาหารให้ทุกมื้อ นี่เป็นครั้งแรกในชีวิตที่เขาต้องลงมือทำอาหารเอง!
เขาหันไปมองส่วนผสมที่เสี่ยวเหมยเตรียมไว้—ผักสด เนื้อหมู เส้นบะหมี่ และน้ำซุปในหม้อ… ดูไม่น่ายากใช่ไหม?
"แค่ต้มน้ำ ใส่ของลงไป แล้วก็รอกิน" เขาพึมพำกับตัวเอง
ฉาก 1: เมื่อองค์ชายพยายามเป็นพ่อครัว
ขั้นตอนแรก: ก่อไฟ
"ง่ายมาก" หลี่หานพูดก่อนจะหยิบฟืนวางเข้าไปในเตา แล้วใช้หินเหล็กไฟขูดอย่างมั่นใจ
แกร๊ก… แกร๊ก… แกร๊ก…
ผ่านไปสามนาที… ไฟยังไม่ติด!
"หืม? ทำไมไม่ติด?"
"เจ้าก่อไฟเป็นหรือเปล่า?" เสี่ยวเหมยถามเสียงเรียบ
"ข้าก็ดูพวกพ่อครัวในวังทำอยู่บ่อย ๆ!"
"แล้วเจ้าลองทำเองบ้างไหม?"
"เอ่อ… ไม่เคย"
"..." เสี่ยวเหมยถอนหายใจ ก่อนจะคว้าไม้ฟืนมาก่อไฟให้ดู "ดูให้ดี ข้าจะสอนเจ้าแค่ครั้งเดียว"
ไม่นานนัก เปลวไฟก็ลุกขึ้นมาอย่างง่ายดาย หลี่หานตาโต "ข้าก็ทำแบบนั้นนะ!"
"ไม่! เจ้าทำมันแย่มาก!"
ขั้นตอนที่สอง: ใส่ส่วนผสมลงหม้อ
หลังจากมีไฟแล้ว หลี่หานก็ต้องใส่น้ำซุปลงในหม้อแล้วรอให้เดือด ดูเหมือนจะไม่มีปัญหาอะไร… จนกระทั่งถึงตอนใส่วัตถุดิบ
"ข้าต้องใส่อะไรก่อน?"
"ผักกับหมู"
หลี่หานพยักหน้า หยิบทุกอย่างโยนลงไปในหม้อทันที!
ตู้มมม!
น้ำซุปกระเด็นออกมาจากหม้อจนเปื้อนเสื้อของเขา!
"โอ๊ย! ร้อน!"
"เจ้าต้องค่อย ๆ ใส่! ไม่ใช่โยนลงไปแบบนั้น!" เสี่ยวเหมยตีแขนเขาเบา ๆ
"เจ้าก็ไม่บอกข้าก่อนนี่!"
"ข้ามิได้คาดคิดว่าเจ้าจะเซ่อซ่าเช่นนี้!"
ฉาก 2: ผลลัพธ์ที่คาดไม่ถึง
หลังจากผ่านความโกลาหลมากมาย อาหารของหลี่หานก็เสร็จในที่สุด
เขามองหม้อไฟตรงหน้าด้วยสีหน้าภูมิใจ "ข้าว่ามันดูไม่เลวเลยนะ!"
เสี่ยวเหมยมองหม้อไฟที่มีผักเปื่อยยุ่ย เนื้อหมูที่ดูไม่น่ากิน และเส้นบะหมี่ที่เละจนกลายเป็นก้อนแป้ง ก่อนจะหรี่ตามองเขา
"...เจ้าแน่ใจนะว่ามันกินได้?"
"แน่นอน! เจ้าอยากเป็นคนแรกที่ลองชิมไหม?"
"ไม่มีทาง!"
"งั้นข้าจะลองเอง!" หลี่หานตักน้ำซุปขึ้นมาชิม ก่อนจะยิ้มออกมา "โอ้! รสชาติมัน—"
ทันใดนั้น… สีหน้าของเขาเปลี่ยนไปทันที!
"...แค่ก ๆ! ทำไมมันเค็มขนาดนี้!?"
"หืม?" เสี่ยวเหมยตักน้ำซุปขึ้นมาลองบ้าง แล้วก็ต้องทำหน้าขยะแขยง
"เจ้าใส่เกลือลงไปเท่าไหร่?"
"ข้าไม่แน่ใจ… ข้าคิดว่ายิ่งใส่เยอะยิ่งอร่อย"
"...เจ้านี่มันโง่จริง ๆ ใช่ไหม!?"
ฉาก 3: องค์ชายผู้ถูกลงโทษ
สุดท้าย เสี่ยวเหมยก็ต้องลงมือทำอาหารใหม่เอง และหลี่หานถูกไล่ให้ไปล้างจานแทน
เขานั่งถอนหายใจขณะขัดถ้วยชาม “เฮ้อ… การเป็นชาวบ้านนี่มันยากจริง ๆ”
เสี่ยวเหมยที่กำลังตักน้ำซุปใส่ถ้วยแอบหัวเราะเบา ๆ ก่อนจะพูดว่า
"นี่แค่เริ่มต้น เจ้าต้องเรียนรู้อีกเยอะ"
"ข้าชักไม่แน่ใจแล้วว่าข้าควรอยู่ที่นี่ต่อดีไหม"
"ไม่! เจ้าควรไปตั้งแต่เมื่อวานแล้ว!"
"แต่ข้าตัดสินใจแล้ว ข้าจะอยู่ต่อ!"
เสี่ยวเหมยกลอกตาอย่างปลงตก ดูเหมือนว่าเธอจะยังไม่สามารถกำจัดเจ้าขอทานจอมป่วนคนนี้ไปได้ง่าย ๆ
***ดาวน์โหลด NovelToon เพื่อเพลิดเพลินไปกับประสบการณ์การอ่านที่ดียิ่งขึ้น!***
อัพเดทถึงตอนที่ 250
กกาวน์โหลดทันที
ชอบผลงานนี้ไหม? ดาวน์โหลดแอพ บันทึกการอ่านของคุณจะไม่สูญหาย
Comments