ตอนที่ 2 องค์ชายผู้ถูกใช้แรงงาน

ณ บ้านของเสี่ยวเหมย

เสี่ยวเหมยมองชายหนุ่มมอมแมมที่ยังคงยืนหน้าระรื่นอยู่หน้าประตูบ้านของเธอ ดวงตาเป็นประกายเหมือนลูกหมาหลงทาง แต่เธอไม่ใช่คนใจดีขนาดจะเก็บคนแปลกหน้ามาเลี้ยง

“เจ้าจะไปได้หรือยัง?” เธอถามเสียงห้วน

หลี่หานยิ้มกว้าง “แต่ข้ายังไม่มีที่ไปเลยนะ”

เสี่ยวเหมยกลอกตา ก่อนจะคว้าตะกร้าแล้วเดินไปที่สวนหลังบ้าน “ถ้าอยากอยู่ต่อ ก็ไปช่วยข้าทำงาน”

“ตกลง!” หลี่หานตอบทันทีโดยไม่คิด

แต่แล้ว...

"เฮ้ย! นั่นเจ้าทำอะไรน่ะ!?" เสี่ยวเหมยร้องเสียงหลง เมื่อเห็นหลี่หานยกจอบขึ้นสูงเกินไป แล้วพอเขาฟาดลงพื้นทีเดียว ดินกระเด็นกระจายเต็มไปหมด แถมตัวเขาเองยังเซเสียหลักล้มลงไปกองกับพื้น

“ขะ...ข้าคิดว่าแค่ขุดลงไปก็พอ...” เขาหัวเราะแห้ง ๆ

เสี่ยวเหมยถอนหายใจหนัก แล้วเดินไปแย่งจอบจากมือเขา “เจ้ามันงี่เง่าจริง ๆ ใช่ไหม?”

"เฮ้ ข้าไม่เคยทำแบบนี้มาก่อนนี่นา"

"ก็ดูออก!"

ฉาก 2: เมื่อเจ้าชายต้องต้อนไก่

หลังจากล้มเหลวกับงานขุดดิน เสี่ยวเหมยตัดสินใจให้หลี่หานลองทำงานที่ง่ายกว่านั้น...

"ไปต้อนไก่เข้ากรง"

"แค่นั้นเองเหรอ? ง่ายมาก" หลี่หานยิ้มมั่นใจ เดินไปที่เล้าไก่ด้วยท่าทางภาคภูมิใจ ราวกับตัวเองเป็นผู้บัญชาการทหารที่กำลังควบคุมกองทัพ

แต่เขาคงลืมไปว่าไก่ไม่ใช่ทหาร และมันก็ไม่มีทางฟังคำสั่งของเขา!

"เอาล่ะ เจ้าพวกไก่ทั้งหลาย เข้าไปในกรงเดี๋ยวนี้!"

เหล่าไก่หันมามองเขาแวบหนึ่ง... ก่อนจะพากันวิ่งกระเจิงคนละทิศละทาง!

"เฮ้! เดี๋ยวสิ! ข้าบอกให้เข้าไป ไม่ใช่วิ่งหนี!" หลี่หานพยายามวิ่งไล่ แต่กลับสะดุดล้มหน้าคว่ำ ขณะที่ไก่ทั้งฝูงกระพือปีกตีกันเสียงดัง