ถึงเวลา4

อา: "เอาหละทุกคน ออกเดินทางได้แล้ว เราต้องหาที่พักก่อนมืด!"

/ทุกคนก็ ออกเดินทางไปเรื่อยๆ

โม: ทำไม..ยิ่งเดิน เหมื่อนยิ่งเข้าในป่าลึกละเนี้ย?

แตง: จริงด้วย อาจารณ์ เราเดินถูกทางใช่มั้ยค่ะ?

อา: อาจารณ์ดูแล้ว นี้แหละ ทางออก เดินไปก่อนเรื่อยๆเลยนะ

"โอ้ยยย..จะไม่ไหวแล้ว"

"โม นายอย่าอ่อนแอ่มากหนักเลย"

"เธอจะพูดอะไร ก็พูดไป ฉันไม่ไหวแล้ว"

พูดแล้วหนังลงทันที่!

"นี่นาย จะ....."

"อะไรของเธอห้ะ ? ฉันเดินไม่ไหวแล้วนะ"

"มะ..มะ...โม...ขะ..ขะ..ข้างหลังนาย..."

"อะไร?"

"โม..ระวัง!?"

"อะ..อะไร?"

โมหันหลังไปช้าๆ อย่างสงสัย และทุกคนก็นิ่งอึงกับภาพตรงหน้า

มีสัตอันตรายอยู่แถวนี้ด้วย และมันกำลังจะทำร้ายโม

"ฟู...ฟู... ครืน..ครืน.."

"โม...นายต้องนิ่งๆไว้ ห้ามขยับไม่ไหน"

บอนพูดพร้อมแนะนำโม และก้มยิบหินอย่างช้าๆ

"ซวยแล้วตู ..นี้มันตัวอะไร ฮือ.. แรดก็ไม่ใช่ ทำไมทำท่าเหมื่อนจะพุงชนเลย จะต้องวิ่งไหม"

"ใจเย็นๆโม..จารณ์จะแบนความสนใจมันให้"

"โม"

ทุกคนตกใจ แต่ก็ได้แต่นิ่งเฉย!

"เอาหละ..ทุกคน..คอยๆ ถอยออกจากที่ ..ช้าๆนะ"

"จารณ์ ...ฮือ..มันตัวใหญ่มากเลย..ฮือๆ"

และในตอนเอง มินก็กระโดดไปดันโมออก และเอาตัวเองเป็นเป้าหมายแทนโม

พอสัตประลาดตัวนั้นเห็นการเคลื่อนไหว ก็พุงเข้าใส และมินได้วิ่งออกไป อย่างรวดเร็วเชนกัน สัตตัวใหญ่พุงตาม แถบจะถึง มินได้ โดดเยียบต้นไม้ และกลับหัวมา ขึ้นมาบนหลังสัตประลาด และได้ใช่ มีดสัน แท่งไปที่ตามัน จนมันวิ่ง กระเจิงหนีไป

ทุกคนก็วิ่งมาหา!

"มินๆ.. เป็นอะไรไหม สุดยอดเลย. เธอทำได้ยังไง?"

โมถามอย่างเป็นห่วง

"ใช่ๆ เธอไม่บาดเจ็บใช่มั้ย? " แตงถาม

ริน " มิน เธอทำได้ยังไงกัน? เมื่อกี่ มันอันตรายมาหเลยนะ"

"ใช่มิน เธอกล้าหาญมาก "

"ถึงจะ รอดมาได้อย่างปลอดภัย แต่ทำแบบนี้ ยิ่งอันตราย และไม่ใช่แค่เธอ แต่เพื่อนๆที่อยู่ใกล้ๆจะอันตรายไปด้วย"

"ขอโทษคะ..อาจารณ์"

"โธ..จารณ์ มินอุตสาหช่วยผม จารณ์ไปว่าเธออีก"

"ใช่..อาจารณ์ ไหนๆทุกคนก็ปลอดภัยมาได้ เพราะมินนะครับ"

"บอน..เธอก็ด้วยหรอ?"

" เอาหละ ไม่มีอะไร เดินต่อเถอะ นี้ก็ใกล้จะมืดแล้วด้วย"