กลับบ้านใหญ่

หลังจากหายป่วย ภีมปรียาคิดว่าเธอจะได้ใช้ชีวิตเงียบ ๆ ตามปกติ แต่ทุกอย่างก็พังลงเมื่อคีรินทร์เอ่ยปากบอกว่า—

"เย็นนี้กลับบ้านใหญ่ด้วยกัน"

"หา? บ้านใหญ่?"

"ใช่ แม่อยากเจอเธอ"

ภีมปรียาชะงักไปทันที คุณหญิงนวลปรางค์…แม่สามีของเธอ!

—

การกลับมาเยือนตระกูลอัครวรเกียรติ

คฤหาสน์อัครวรเกียรติยังคงสง่างามเหมือนเดิม ประตูรั้วสูงตระหง่าน สวนที่ถูกจัดไว้อย่างเป็นระเบียบ และบรรยากาศที่ดูเป็นทางการจนน่าอึดอัด

ภีมปรียานั่งตัวตรงอยู่บนโซฟาหรูในห้องรับแขก เธอรู้สึกเหมือนตัวเองเป็นเด็กนักเรียนที่กำลังรอพบอาจารย์ใหญ่

ตึง…

เสียงรองเท้าส้นสูงกระทบพื้นดังขึ้น ทำให้เธอสะดุ้งเล็กน้อย ก่อนจะเห็นร่างของ คุณหญิงนวลปรางค์ เดินเข้ามาในห้องพร้อมรอยยิ้มอ่อนโยน

"ภีมปรียา หนูดูดีขึ้นแล้วนะ"

ภีมปรียารีบลุกขึ้นไหว้ "สวัสดีค่ะคุณหญิง"

"เรียกแม่ก็ได้" คุณหญิงนวลปรางค์ยิ้มพลางจับมือเธอเบา ๆ "แม่ดีใจที่หนูหายดีแล้ว"

"ขอบคุณค่ะ…"

"แล้วคีรินทร์ดูแลหนูดีไหม?"

ภีมปรียาเหลือบมองคีรินทร์แวบหนึ่ง ก่อนจะตอบเสียงเบา "ค่ะ…ดีมาก"

คุณหญิงนวลปรางค์ยิ้มพอใจ "แบบนี้แม่ก็วางใจได้แล้ว"

—

อาหารเย็นที่เต็มไปด้วยสายตา

มื้อเย็นที่บ้านใหญ่อึดอัดกว่าที่ภีมปรียาคิด แม้คุณหญิงนวลปรางค์จะดูใจดี แต่สายตาของคนอื่น ๆ ในบ้าน โดยเฉพาะญาติฝ่ายพ่อของคีรินทร์ กลับเต็มไปด้วยการจับจ้องและประเมิน

"ได้ข่าวว่าคุณภีมไม่สบาย น้องคีรินทร์คงลำบากแย่เลยนะ" เสียงของ คุณป้าประนอม หนึ่งในญาติฝั่งพ่อดังขึ้น

"ครับ ผมดูแลภีมเอง" คีรินทร์ตอบเรียบ ๆ แต่แววตาเย็นลงเล็กน้อย

"โถ…ดูแลเองเลยเหรอจ๊ะ ปกติหลานฉันไม่ค่อยสนใจใครสักเท่าไหร่"

ภีมปรียารู้สึกว่าบรรยากาศเริ่มแปลก ๆ แต่ก่อนที่เธอจะตอบอะไร คีรินทร์ก็พูดขึ้นมาเสียก่อน

"ก็ดีแล้วไม่ใช่เหรอครับ?"

"…"

เสียงรอบโต๊ะเงียบลงชั่วขณะ

คีรินทร์ไม่แม้แต่จะปฏิเสธว่าเขาสนใจเธอ

ภีมปรียารู้สึกถึงหัวใจที่เต้นแรงขึ้นมาแบบไม่มีเหตุผล

—

ความห่วงใยที่ไม่อาจซ่อน

หลังจากอาหารเย็นจบลง ภีมปรียาคิดว่าเธอคงได้กลับ แต่คุณหญิงนวลปรางค์กลับพาเธอไปนั่งเล่นที่สวนหลังบ้าน