เดทแรกของเรา?

ตอนที่ 14 – เดทแรกของเรา?

หลังจากเหตุการณ์ที่อันธิกาเข้ามาวุ่นวาย ภีมปรียาเริ่มสังเกตว่าคีรินทร์ดูแปลกไป

เขาไม่ได้พูดถึงเรื่องของแฟนเก่าอีกเลย และที่สำคัญ—เขาดูเหมือนจะ 'ใส่ใจ' เธอมากขึ้น

แล้วจู่ ๆ เช้าวันหนึ่ง…

"พรุ่งนี้ว่างไหม?" คีรินทร์ถามเสียงเรียบขณะกำลังนั่งจิบกาแฟ

ภีมปรียาชะงักไปชั่วขณะ "ทำไมเหรอ?"

"ออกไปข้างนอกกัน"

เธอขมวดคิ้ว "หมายถึง… ไปทำงานเหรอ?"

คีรินทร์เงยหน้าขึ้นจากเอกสาร สบตาเธอ "ไม่ใช่ ไปเดท"

เดท?!

—

ตกลงว่าเป็นเดทจริง ๆ?

"คุณพูดจริงเหรอ?"

"ฉันเคยล้อเล่นเรื่องแบบนี้หรือ?" คีรินทร์ถามกลับด้วยน้ำเสียงเรียบนิ่ง

ภีมปรียากระพริบตาปริบ ๆ

ก็… ไม่เคยล้อเล่นจริง ๆ นั่นแหละ

"แล้วทำไมจู่ ๆ ถึงอยากไปเดทล่ะ?" เธอถามพลางจ้องหน้าเขาอย่างจับผิด

คีรินทร์ไม่ตอบในทันที เขาวางแก้วกาแฟลงก่อนจะพูดช้า ๆ "เพราะฉันอยากให้เธอรู้ว่าเธอสำคัญ"

หัวใจของภีมปรียาเต้นผิดจังหวะ

นี่มันอะไรกัน?!

—

เดทที่ไม่เหมือนเดท

วันถัดมา ภีมปรียาแต่งตัวสบาย ๆ และมานั่งรอคีรินทร์ที่ล็อบบี้ของคอนโด

"เธอจะใส่แค่นี้?"

เสียงทุ้มดังขึ้นจากข้างหลัง ทำให้เธอสะดุ้ง ก่อนจะหันไปมอง

คีรินทร์ยืนอยู่ตรงนั้น… ในชุดเสื้อเชิ้ตสีดำ กางเกงสแลค และรองเท้าหนังที่ดูหรูหรา

เธอก้มมองตัวเองที่ใส่แค่เสื้อโอเวอร์ไซส์กับกางเกงยีนส์ แล้วขมวดคิ้ว "ก็แค่ไปเดินเล่นไม่ใช่เหรอ?"

"เปลี่ยนซะ"

"ห้ะ?"

"ใส่เดรส"

"แต่—"

"ฉันจะรอ" คีรินทร์พูดเรียบ ๆ ก่อนจะนั่งไขว่ห้างเหมือนไม่มีอะไรเกิดขึ้น

ภีมปรียากัดปากตัวเองก่อนจะถอนหายใจแรง ๆ แล้วเดินกลับขึ้นไปเปลี่ยนชุด

นี่มันเดทที่บังคับกันชัด ๆ!

—

ร้านอาหารสุดหรู & สายตาอิจฉาจากรอบข้าง

"นี่มันหรูเกินไปไหม?" ภีมปรียากระซิบขณะที่เดินเข้ามาในร้านอาหารหรูระดับมิชลินสตาร์

"ปกติ" คีรินทร์ตอบเรียบ ๆ ก่อนจะดึงเก้าอี้ให้เธอนั่ง

ภีมปรียารู้สึกเหมือนกำลังตกเป็นเป้าสายตา ผู้คนรอบข้างมองมาทางพวกเขาด้วยความสนใจ โดยเฉพาะผู้หญิงที่เหมือนจะจำคีรินทร์ได้

"พวกเขามองคุณใหญ่เลย" เธอพึมพำเบา ๆ

"ก็ให้มองไป"

"แต่ฉันรู้สึกแปลก ๆ นะ"

"แปลกทำไม?"

"ก็… มันดูเหมือนเราเป็นคู่รักกันจริง ๆ"

คีรินทร์เงียบไปครู่หนึ่ง ก่อนจะพูดขึ้นเรียบ ๆ

"แล้วมันไม่ใช่เหรอ?"

ภีมปรียาถึงกับพูดไม่ออก

—

คนหึงเงียบ ๆ

ระหว่างมื้ออาหาร จู่ ๆ ก็มีเสียงทักขึ้นจากโต๊ะข้าง ๆ

"ภีม?"

ภีมปรียาหันไป ก่อนจะเบิกตากว้าง "พี่เวียร์?!"

พี่เวียร์ อดีตรุ่นพี่ที่มหาวิทยาลัย และเป็นหนึ่งในคนที่เคยตามจีบเธอเมื่อหลายปีก่อน

"ไม่ได้เจอกันนานเลยนะ!" พี่เวียร์ยิ้มกว้างก่อนจะหันไปมองคีรินทร์ "แล้วนี่…?"

"เอ่อ…" ภีมปรียาอึกอัก ไม่แน่ใจว่าควรแนะนำคีรินทร์ว่าอะไรดี

แต่ก่อนที่เธอจะทันได้พูดอะไร คีรินทร์ก็ยกมือขึ้นจับมือเธอที่วางอยู่บนโต๊ะ ก่อนจะพูดด้วยน้ำเสียงเย็นชา

"สามีของเธอ"

พี่เวียร์ชะงักไปทันที ดวงตาเต็มไปด้วยความตกใจ "สามี…?!"

ภีมปรียาหันขวับไปมองคีรินทร์ "เดี๋ยว—"

"ใช่" คีรินทร์พูดต่อโดยไม่ปล่อยมือเธอ "ภรรยาของผม"

นี่เขาหึงเหรอ?!

—

ความรู้สึกที่ไม่อยากยอมรับ

หลังจากพี่เวียร์เดินจากไป ภีมปรียาก็หันมาจ้องคีรินทร์ "คุณพูดแบบนั้นทำไม?"

"พูดอะไร?"

"ก็เรื่องที่บอกว่าฉันเป็นภรรยาของคุณไง!"

"มันผิดตรงไหน?"

"ก็…" ภีมปรียาชะงักไป

ใช่สิ พวกเขาแต่งงานกันแล้วนี่นะ ถึงแม้มันจะไม่ได้เกิดจากความรักก็ตาม

แต่… ทำไมเธอถึงรู้สึกแปลก ๆ?

คีรินทร์จ้องเธออยู่ครู่หนึ่ง ก่อนจะพูดเสียงเรียบ ๆ

"หรือว่าเธออยากให้ฉันพูดว่าเป็นแค่ 'คนรู้จัก' กันล่ะ?"

ภีมปรียาเม้มปากแน่น "เปล่าสักหน่อย"

"ก็ดี"

คีรินทร์หยิบแก้วไวน์ขึ้นมาจิบ ดวงตาสะท้อนแสงระยิบระยับจากโคมไฟ

แล้วทำไมเธอรู้สึกเหมือนถูกเขาจับทางได้กันล่ะ?!

—

เดทที่มีแต่ความวุ่นวาย

หลังจากมื้ออาหาร พวกเขาเดินเล่นกันที่สวนสาธารณะเล็ก ๆ แห่งหนึ่ง

"ปกติคุณออกมาเดินเล่นแบบนี้ด้วยเหรอ?" ภีมปรียาถามพลางหันไปมองเขา

"ไม่"

"แล้ววันนี้ทำไม—"

"เพราะเธออยาก"

ภีมปรียาชะงัก ก่อนจะหัวเราะออกมา "ฉันไปพูดตอนไหนว่าอยาก?"

คีรินทร์เลิกคิ้ว "งั้นเธอไม่อยากเหรอ?"

ภีมปรียาอ้าปากจะเถียง แต่กลับพูดไม่ออก

เธอถอนหายใจแล้วส่ายหน้า "โอเค ๆ ยอมแพ้แล้วค่ะ"

คีรินทร์มองเธอด้วยสายตาที่อ่านไม่ออก ก่อนจะพูดขึ้นเบา ๆ

"เธอดูมีความสุขนะ"

ภีมปรียาหันมามองเขา ก่อนจะยิ้มบาง ๆ

"ก็อาจจะจริง"

—

To be continued…

***ดาวน์โหลด NovelToon เพื่อเพลิดเพลินไปกับประสบการณ์การอ่านที่ดียิ่งขึ้น!***