เจอแฟนเก่าคีรินทร์(Part 2 )

บรรยากาศระหว่างคีรินทร์กับภีมปรียายังคงเต็มไปด้วยความเงียบ แม้เขาจะยืนยันว่าไม่มีวันกลับไปหาอันธิกา แต่เธอกลับยังรู้สึกไม่สบายใจ

หรือเธอแค่… หึง?

—

อันธิกาไม่ยอมแพ้

สองวันหลังจากการเผชิญหน้ากับอันธิกา ภีมปรียาคิดว่าเรื่องนี้คงจบลงแล้ว

แต่เปล่าเลย…

เพราะในวันนี้ ขณะที่เธอนั่งอยู่ในห้องทำงานของคีรินทร์ อันธิกาก็เดินเข้ามาพร้อมกับถุงกระดาษหรูหราในมือ

"คีรินทร์คะ ฉันเอาอาหารที่คุณชอบมาฝาก"

เสียงหวานที่เจตนาอ่อนโยนเกินไป ทำให้ภีมปรียาที่กำลังก้มหน้าอ่านเอกสารต้องเงยหน้าขึ้นมามอง

อันธิกาเดินไปวางถุงอาหารตรงหน้าโต๊ะคีรินทร์ พลางส่งยิ้ม "เป็นจากร้านเดิมที่คุณชอบไงคะ ฉันจำได้ว่าคุณเคยบอกว่าไม่ว่าจะยุ่งแค่ไหน คุณก็ต้องกินข้าวจากร้านนี้"

เธอกำลังจะสื่ออะไร? ว่าเธอรู้จักคีรินทร์ดีขนาดไหนอย่างนั้นเหรอ?

คีรินทร์ไม่แม้แต่จะเหลือบตามอง "เอากลับไปซะ ฉันไม่กิน"

รอยยิ้มของอันธิกาแข็งค้างไปชั่วขณะ ก่อนจะเปลี่ยนเป็นยิ้มบาง ๆ "แต่คุณเคยชอบนี่นา"

"นั่นมัน 'เคย' ตอนนี้ฉันไม่กินแล้ว" น้ำเสียงของคีรินทร์เรียบเย็นเหมือนน้ำแข็ง

ภีมปรียาแอบพอใจอยู่ลึก ๆ แต่ก็อดรู้สึกแปลก ๆ ไม่ได้ อันธิกาไม่ใช่คนที่ดูเหมือนจะถอยง่าย ๆ

และแน่นอน… เธอไม่ถอย

—

สงครามประสาทระหว่างผู้หญิง

"คุณคีรินทร์เปลี่ยนไปนะคะ" อันธิกาหัวเราะเบา ๆ ก่อนจะหันมามองภีมปรียา "หรือเพราะคุณภีมปรียา?"

ภีมปรียาหลุบตาลง ก่อนจะยิ้มบาง ๆ "ฉันไม่ได้เปลี่ยนอะไรเขาหรอกค่ะ เขาตัดสินใจเองทั้งหมด"

"แน่ใจเหรอคะ?" อันธิกายิ้มหวาน แต่มันกลับดูแฝงความหมาย "ฉันไม่คิดว่าคีรินทร์จะเป็นคนที่เปลี่ยนแปลงง่าย ๆ"

"คนเราก็มีวันที่ต้องเปลี่ยนไปค่ะ" ภีมปรียาตอบกลับด้วยน้ำเสียงเรียบนิ่ง "โดยเฉพาะเมื่อถึงเวลาที่ควรจะก้าวต่อ"

คีรินทร์เหลือบมองเธอเล็กน้อย คล้ายกับกำลังประเมินว่าภีมปรียากำลังคิดอะไรอยู่

อันธิกาหัวเราะในลำคอ "งั้นเหรอคะ?"

ภีมปรียาส่งยิ้มให้เธอ "ใช่ค่ะ"

บรรยากาศเริ่มตึงเครียดขึ้นมาอย่างเห็นได้ชัด

—

ความอดทนของคีรินทร์สิ้นสุดลง

คีรินทร์พ่นลมหายใจเบา ๆ ก่อนจะพูดเสียงเข้มขึ้น "อันธิกา พอเถอะ"

"พออะไรคะ?"

"พอที่จะพยายามยื้อสิ่งที่ไม่มีวันกลับมา"

แววตาของอันธิกาไหววูบไปครู่หนึ่ง ก่อนที่เธอจะยิ้มบาง ๆ "ฉันก็แค่… ไม่อยากให้คุณลืม"

"ฉันไม่ได้ลืม" คีรินทร์ตอบเสียงเรียบ "ฉันแค่ไม่ใส่ใจ"

ภีมปรียาแทบจะยิ้มออกมา

อันธิกาสูดลมหายใจเข้าลึก ๆ ก่อนจะส่งยิ้มให้ภีมปรียาอีกครั้ง "งั้นก็ขอโทษที่รบกวนเวลานะคะ"

เธอหันหลังแล้วเดินออกไปจากห้อง ปิดประตูลงเบา ๆ

ภีมปรียามองตามแผ่นหลังของเธอไป ก่อนจะหันกลับมามองคีรินทร์ "คุณพูดแรงไปหรือเปล่า?"

คีรินทร์เอนตัวพิงพนักเก้าอี้ ก่อนจะตอบเสียงเรียบ "ถ้าฉันไม่พูดให้ชัด เธอคงไม่ยอมจบง่าย ๆ"

—

ความรู้สึกที่เริ่มก่อตัว

ภีมปรียาไม่ได้พูดอะไรต่อ เธอก้มลงอ่านเอกสารของตัวเองต่อไป แต่จู่ ๆ คีรินทร์ก็พูดขึ้น

"เธอไม่ถามอะไรหน่อยเหรอ?"

ภีมปรียาเงยหน้าขึ้นมา "ถามอะไร?"

"เรื่องของฉันกับอันธิกา"

เธอนิ่งคิดไปครู่หนึ่ง ก่อนจะส่ายหน้า "ฉันไม่คิดว่ามันจำเป็น"

คีรินทร์เลิกคิ้วเล็กน้อย "ทำไม?"

ภีมปรียายักไหล่ "ฉันเชื่อในสิ่งที่ฉันเห็นตอนนี้มากกว่าสิ่งที่เคยเกิดขึ้นในอดีต"

แววตาของคีรินทร์ดูแปลกไปชั่วขณะ ก่อนที่มุมปากของเขาจะยกขึ้นเป็นรอยยิ้มจาง ๆ

"ฉันชักจะชอบวิธีคิดของเธอแล้วสิ"

ภีมปรียากระพริบตาปริบ ๆ ก่อนจะรีบเบือนหน้าไปทางอื่น หัวใจของเธอเต้นแรงขึ้นมาโดยไม่มีเหตุผล

—

คนที่เขาหวงแหน

ตกเย็น คีรินทร์ขับรถมาส่งภีมปรียาที่บ้าน

แต่ก่อนที่เธอจะเปิดประตูลงจากรถ คีรินทร์ก็พูดขึ้น

"ภีม"

เธอหันไปมองเขา "หืม?"

"เธอไม่ต้องสนใจอันธิกา"

ภีมปรียากระพริบตา "ฉันก็ไม่ได้สนใจอะไรเป็นพิเศษนี่"

คีรินทร์สบตาเธอนิ่ง ๆ ก่อนจะพูดช้า ๆ "ฉันแค่ไม่อยากให้เธอคิดมาก"

หัวใจของภีมปรียาเต้นแรงขึ้นมาอีกครั้ง เธอรีบเบือนหน้าหนี "ฉันไม่ได้คิดอะไรซะหน่อย"

คีรินทร์หัวเราะเบา ๆ ก่อนจะพูดต่อ

"ดี เพราะเธอคือคนที่ฉันต้องการให้ยืนอยู่ข้าง ๆ ในตอนนี้"

ภีมปรียาอึ้งไปชั่วขณะ ก่อนจะรีบเปิดประตูลงจากรถ "ฉันไปแล้วนะ!"

เธอรีบเดินเข้าบ้านไปโดยไม่หันกลับมามอง

คีรินทร์มองตามแผ่นหลังของเธอ ก่อนจะพึมพำกับตัวเองเบา ๆ

"หึงก็แค่ยอมรับไปสิ"

—

To be continued…

***ดาวน์โหลด NovelToon เพื่อเพลิดเพลินไปกับประสบการณ์การอ่านที่ดียิ่งขึ้น!***